Plaat voor mn kop

Natuurlijk is zelftwijfel een goede eigenschap maar zoveel als ik daarvan bezit, is niet heel gezond. Waarom ik dan toch zo vaak een podium opstap, is mijzelf ook een raadsel. Wat doe ik mezelf aan, met al die quizzen, die festivalpresentaties en dat dj'tje spelen? 

Vooraf altijd de kronkels, tijdens het werk (en vaak ook daarna) de harde vraag aan mezelf of ik het wel goed heb gedaan. Meestal pas achteraf , bij de "recensies" en de bedankjes besef ik dat toch veel mensen genoten hebben van wat ik zojuist heb gedaan. Het maakt dat ik er nog helemaal niet zo aan toe ben om "af te bouwen" als ik zelf vaak denk. 

Want het heeft me veel en ver gebracht. Met de filmquizzen gaan we met ons team inmiddels het hele land door, grote steden rijgen we aan onze zegekar. Seizoen 7 is aanstaande, het wordt weer een trip.

Als presentator stond ik voor kleine zalen, voor grotere zalen en zelfs voor megahallen met 1200 man in de microfoon de boel aan elkaar te praten. Ik was veilingmeester, ik was juryvoorzitter. En dat was ik steeds omdat het me gevraagd werd, mezelf opdringen is in dit geval heel niet slim.

Als dj heb ik inmiddels op prachtige plekken gestaan: van mijn vaste stekkie in het stamcafé tot muzikaal omlijster van rockbandjes. Van dj-en op een varende boot op het IJ tot plaatjes draaien op de Waddeneilanden en in kleine kasteeltjes en landgoederen. Gisteren stond ik half in de openlucht middenin de polder, het waaide en men had het koud. Aan mij om de overgebleven mensen te verwarmen door een potje dansmuziek door de speakers te jassen. Lukte. 

En pas dan, dan golft langzaam mijn twijfel weg. Het werkt blijkbaar nog steeds: ik kan helpen om mensen een goede avond te bezorgen. "Je bent voor niks zenuwachtig geweest, broeder". 

  

40 UP!

Vijf dagen na mijn laatste examen, twee dagen voor mijn 18e verjaardag. Doordat ik zelf in de periode daarvoor een studentikoze toekomst al verkloot had, ging ik binnen een week van de schoolbanken naar de werkvloer. 

Ik had me voorgenomen om binnen het jaar mijn disbalans weg te werken en daarna "voor het echie" te starten. Dat lukte, en sneller dan dat zelfs: uiteindelijk heb ik 8 maanden in de fabriek gestaan, waarbij ik als jongste medewerker nog de mazzel had dat ik - door mijn net behaalde examenvoldoende voor Frans - veel vertaling mocht doen voor de buitenlandse werknemers aldaar. Dat heeft voorkomen dat ik in al mijn onhandigheid mijn vingertoppen kwijtraakte.

Al in januari 1980 kon ik Numan-Blikemba gedag zeggen en trok ik naar Amsterdam: werken bij een uitgeverij. De keuze uit twee banen : een op de orderafdeling , een op de afdeling "Bestandenbeheer". Nog immer ben ik blij dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Nog altijd ben ik bezig met bestanden, met data . En nog altijd leer ik : niet alleen nieuwe technieken, maar ook nieuwe inzichten. Tussentijdse scholing, vakgerichte cursussen en trainingen: ze maakten dat ik dieper het vak in ging en dat ik nog altijd niet uitgeleerd ben.

Half jaar Numan-Blikemba, 20 jaar Admedia/VNU, 7 jaar Weekbladpers/WPG, half jaar E-profile en nu alweer 12 jaar Loyalty Lab. Hoorn, Buitenveldert, Amstelveen Zuid, Hoofddorp, Amsterdam-centrum, Alkmaar, Amsterdam Noord, Amsterdam westerpark, Amsterdam Havens-West.

Ben teamleider geweest en teamlid, maar ook solist, stand-alone databoer: alle smaakjes en functienamen wel gehad. Ondernemingsraden, feestcommissies, sociale commissies, the whole shebang. Fijne bazen, lastige bazen, nare bazen, lieve bazen. Ben het hele spectrum langs gevaren, van dal naar piek en omgekeerd. 14 mei 2019: 40 jaar loondienst en geen dag/geen minuut zonder werk gezeten. Het is natuurlijk niet hip in deze wereld van "ondernemers" en "zelfstandigen" maar ik heb het altijd een prestatie gevonden van mezelf om loondienst uit te voeren. Ik ben een arbeider. En ik kan nog wel even door, mind you. Op naar de 50!

Shirt Story - aflevering 22: Keep Calm

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 22: Keep Calm. 

Hoewel ik heel graag door het leven zou willen gaan als denker, ben ik voor een even groot deel een doener. Het een sluit het ander niet uit, vooral in mijn werk heb ik daar al jaren profijt van. Natuurlijk word ik op bepaalde kundes volledig outdated door jeugdige talenten, maar ik blijf profiteren van mijn helder verstand en vooral van mijn analytisch vermogen. Veel dingen kun je jezelf aanleren, maar blijkbaar is een analytische blik een geschenk. Dat heb je of dat heb je niet. 

Momenteel zit ik in een fase waarin ik buitengewoon veel productie moet draaien, veel actiecampagnes moet opleveren. En dat lukt nog steeds. Toen gisteren een collega bij mij voor vandaag een agendapunt inschoot onder de noemer "het hoofd van Bert' (omdat zij mijn hoofd wilde lenen bij het oplossen van een lastige en ingewikkelde kwestie) dacht ik dat het tijd werd voor dit t-shirt.

Ik ga er dus maar eens voor zitten. Wedden dat het lukt? 

Rotterdam - Mini-stedentrip maart 2019

"Moeten we veel vaker doen" , zeiden we tegen elkaar: een overnachting elders in den lande en dan in zo'n anderhalve dag de stad en haar cultuur proberen te ontdekken. We hadden een "Nachtje weg" bon gekregen en besloten deze in Rotterdam te gaan verzilveren. Een stad zo dichtbij en blijkbaar ook weer zo ver weg. Alle Waddeneilanden meermaals bezocht, fietsen in Limburg en op de Veluwe ook vaak gedaan maar Rotterdam viel steeds af. Dat hebben we nu goedgemaakt en we zijn blij toe. Wat een heerlijk gevarieerde stad, wat een fijn mondiale uitstraling van een plek vol down-to-earth mensen.

Wat als eerste opvalt aan de stad, is de architectuur. Veel meer dan het mij overbekende Amsterdam heeft men in Rotterdam gedurfd, gegokt en gewonnen. Natuurlijk is niet alles fraai aan veel van die hoge torens maar op een of andere manier past de skyline bij deze stad. Daar komt bij dat je een aantal juweeltjes tegenkomt: de kubuswoningen van Piet Blom overrompelen je zodra je treinstation Blaak uitkomt . Het lijkt me een gruwel om in te wonen maar de buitenkant is fascinerend. Echt lef. 

Doorsteken via de Oude Haven richting de Maas en je loopt direct tegen de visuele verwennerij van de Erasmusbrug aan. Wat een schoonheid van een apparaat. Functionaliteit en beauty in één. Uitermate fotogeniek en terecht de trots van de stad.

Loop ook even de brug op, want het lijnenspel is verwarrend. En daardoor tijdloos mooi.

Na twee uurtjes fotowandeling togen we naar het uitstekende restaurant 91 Spices. Indiaas, altijd lekker. Prima gegeten, zeer vriendelijke bediening en ook nog eens een keurige prijs. Blij wij!
Vandaar uit togen we richting café, afpilsen bij een sportscafé doen we meestal tijdens een stedenbezoekje. Onderweg kwamen we voor de tweede keer langs het andere architectonische hoogtepunt van de stad: de Markthal.

Een visueel feestje , dit ding. Kleurrijk, gewaagd en ook nog eens 100 procent functioneel. Aan de buitenzijde woningen, binnenin een reeks culinaire hoogstandjes en vooral heel veel rechtgeaarde standhouders. Nergens in Nederland kennen we een gebouw als dit,  naar we begrijpen komen mensen van heinde en verre (en van binnen en buitenland) om dit wondertje te bekijken. Snap ik. 

De volgende dag was totaal gewijd aan het tweede deel van ons reisdoel: kunst. Drie musea bezocht, allen op haalbare afstand van elkaar. Boymans van Beuningen gaat binnenkort wegens verbouwing dicht, we waren nog net op tijd om de nog wel geopende zalen te doorkruisen.

En hoe: Jeroen Bosch, Rembrandt, Van Gogh, Rodin, Monet, Pyke Koch en Charlie Toorop, Karel Appel en Geertgen tot Sint Jans: het is keurig bijeengebracht in een "achter de luiken" - vleugel. De boodschap: straks is dit allemaal een tijdje achter slot en grendel. Pak je kans.
Een grote Bauhaus-tentoonstelling daarnaast, ook nog eens een cadeautje.


Direct achter Boymans ligt de Kunsthal: fors stukkie moderner en conceptueler, maar net zo indrukwekkend. Die Museumjaarkaart leent zich uitstekend voor een run langs deze zalen. Confronterende kunst, multiculturele kunst : het is er allemaal. Gewoon af en toe doen.

Afsluitend togen we naar het Nederlands Fotomuseum, alwaar twee prachtige collecties onze aandacht trokken: de ene is een reeks van fotograaf Koen Wessing over de Chili-coup van 1973, alwaar president Allende werd afgezet en vermoord , waarna een decennialange dictatoriale overheersing volgde. De andere expositie ging over de Robert Kennedy-funeral train. Na de moord op deze presidentskandidaat (1968 was dat) werd zijn lichaam per trein van New York naar Washington gebracht: langs de spoorlijnen verzamelden zich grote groepen mensen. Het land was in shock, voor de tweede keer in 5 jaar tijd bracht een brute moord hun democratie aan het wankelen. Een aparte ervaring om door de persoonlijke kiekjes en filmpjes van een treinreis heen te lopen. 

Afsluitend staken we nog één keer een brug over: niet op de Kop van Zuid naar de dure Foodhallen , maar naar de overkant waar het allemaal wat anarchistischer en losser is.  Oude loodsen vol met modezaakjes, kunsthandeltjes en lekkere speciaalbier- en speciaalhap-tenten. Ontspannen afsluiting van twee volle dagen genieten. Rotterdam beveel ik u van harte aan. 

Shirt Story - aflevering 21 : Vitruvius-man

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 21: de Vitruvius-man.

Ben al heel mijn leven gefascineerd door Leonardo da Vinci. Erg jaloers op die man ook. Ga er maar aan staan.

De man was van nature nieuwsgierig, wilde overal de oorzaak en werking van kennen. En omdat hij in een tijd leefde dat veel dingen gewoon nog niet werkten omdat ze er nog niet waren, begon hij ze zelf uit te vinden. Tuurlijk , het was een andere tijd dus vergeef je hem zijn ontworpen oorlogstuig.
Maar de eerste ruwe versie van de helikopter, de werking van kanalen en waterlopen en vooral het ontleden van het menselijk lichaam zijn bijzondere ontdekkingen en uitwerkingen waar we nog steeds dankbaar voor mogen zijn.
Als tiener las ik al een boek over hem, ik meen me te herinneren dat er toen zelfs ook een serie over hem op tv is geweest. De nu vertoonde serie van Diederik van Vleuten over de gangen van Da Vinci verslind ik, wat een prachtige reeks. Eind vorig jaar toog ik ook naar het Teylers-museum in Haarlem voor de prachtige tentoonstelling van de bewaard gebleven tekeningen van Leonardo. Alle bordjes en bijschriften gelezen, je kunt mij daar rustig een dag loslaten. Afgelopen week bestelde ik dan eindelijk dit t-shirt van de Vitruvius-man, als was het om mijn genegenheid aan Leonardo ook aan anderen te tonen.

Overdenking 2018

We gaan weer richting de overstap. Nog een tweetal daagjes werken, nog een paar fijne familiaire samenkomsten en nog een heerlijk weekenduitje in het vooruitzicht, maar direct daarna zal 2019 toch echt een feit zijn. Tijd voor mijn jaarlijkse overpeinzing. 

Kort? 2018 was een uitstekend jaar. Anneke en ik bouwen gestaag voort aan prachtige gezamenlijke ervaringen, we blijven leuke dingen doen en we blijven elkaar tussen alle drukke bedrijven door veel aandacht geven. Dat is elk jaar weer fijn om te constateren, dat we daar gewoon lekker verder mee gaan. Love of my life, ik hoorde het liedje vorig week weer een paar keer.

Het is ook heel fijn om de ontwikkeling van onze dochters te zien. Steeds meer een eigen leven, steeds volwassener en elk op hun eigen gebied volop in ontwikkeling. Studie, (samen)wonen, leven, reizen, werk, genieten: ook bij hen zijn en blijven het de componenten van het leven. Ze slagen er elk jaar weer in zich te verbeteren, te verdiepen. Dat vervult ons met trots, het zijn dames met een goede maatschappelijke en sociale inslag en we kunnen louter met een glimlach toezien op hun zoektocht naar geluk. 

Voor ons tweetjes was er dit jaar een onbetwist hoogtepunt: we reisden naar uithoeken van de aarde. In Indonesië en in Gambia vonden we schoonheid, vriendelijkheid, warmte. We zagen adembenemende landschappen, we ontwikkelden (al dan niet kortstondige) vriendschappen met bevolking en met medereizigers. Het besef dat we hiervan leren, dat er zoveel andere manieren zijn om met het leven om te moeten gaan, maar ook zoveel andere manieren om daarnaar te kijken, dát was onze rijkdom dit jaar. Het heeft ons veel gebracht, het heeft ons rijker van geest (en armer van portemonnee) gemaakt. Het is bijna jammer dat komend jaar een tussenjaar is van verbouwen en opknappen van ons knusse jaren-30 huisje, we hebben nog vele andere reisdoelen op het netvlies. Reizen is leren. En ik wil best nog een fors aantal lesboeken doornemen.

In schril contrast tot die buitenlandse verdieping staat de afstand die ik nam tot veel van onze binnenlandse issues. Verder dan ooit hield ik mezelf wel van politieke en maatschappelijke discussies: ik zal het nooit helemaal afleren maar steeds beter en vaker lukt het me om afzijdig te blijven – na een frons en een stukje “manmanman”-hoofdschudden. Dat geeft veel rust in mijn behoeftige hoofd.

De tijd die ik hiermee won, heb ik afgelopen jaar goed weten te besteden aan culturele zaken. Immers: dat zijn de dingen die mij vormen, die mij beeld geven. Ik zag meer concerten dan ik de voorgaande jaren zag (waaronder drie keer de tot mijn grote vreugde teruggekeerde vrienden van Johan) , ik zag een bijna oneindige reeks mooie films (en natuurlijk ook een paar minder goede), ik raakte steeds dieper verstrikt in de filmquizwereld (Dial Q gaat voortvarend verder met haar zegetocht door quizland) en ik schopte het zelfs tot ambassadeur van het Buurtfilmfestival. Daar ga ik de komende maanden wat meer aandacht aan besteden. Zodat 2019 ook direct lekker op gang komt.

Ik wens vrienden, bekenden, familie, collega’s , buren, overige fijne mensen, eigenlijk bijna iedereen een schitterend jaar toe. 2019 kan het worden.

Bert
20181225

Shirt Story - aflevering 20 : Johan

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 20: Johan

Afgelopen vrijdag mocht ik weer. Meer dan 20 keer zag ik ze reeds, maar nog steeds voel ik vooraf diezelfde spanning. Het is ook niet niks. Voor mij althans. Ik vind het de beste Nederlandse band die ik ken. Misschien niet all time, maar zeker voor de periode van mijn volwassen muziekminnende leven.
Je kunt er over twijfelen of het de beste live-band van het land is, dat denk ik niet. Er gaat wel eens een concert wat dan de andere. Maar de liedjes, mensen, de liedjes. Ze zijn onovertroffen. Elke keer weer ga ik voor de bijl , of het nou de up-tempo euforie van "Swing" of "Everybody knows" is, of de ingetogen pracht van schuchtersongs als "You know".: ik vind het  allemaal even mooi.
Steeds opnieuw vecht ik aan het eind van het concert tegen de tranen als dat schitterende "Day is done" wordt ingezet. Thematisch prachtig , tekstueel vindingrijk en voorzien van een enorme persoonlijke diepte. 

Natuurlijk ben ik bevooroordeeld , ik heb een enorme geschiedenis met de mannen. Al vanaf Little Mary Big, al vanaf Visions of Johanna hadden ze mij gewonnen voor hun sound. En over de hoes van dat eerste album (sinds een maand op vinyl verkrijgbaar) heb ik ook een persoonlijk verhaal.
Allemaal waar, allemaal belangrijk. Maar het valt in het niet bij het plezier dat deze band de fans schenkt. De fans, de pers, mijn vrouw, veel van mijn vrienden: ik ken er veel die net zo op Johan reageren als ik. En dat moet nog maar een tijdje zo blijven. Dat vorige afscheid hakte er al genoeg in.

En nu, nu heb ik voor het eerst ook een shirt. Kreeg ik van mijn vrouw, omdat ik haar óók aan Johan verslaafd heb gemaakt.