Begt en de Verbeelding

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij.  Vandaag  aflevering 46: Theatre of Hate Het was me nogal een verrassing. De concertagenda volg ik nog altijd met ferme belangstelling: veel usual suspects, de steeds opduikende nieuwe acts en uiteraard ook de oude helden. In die laatste categorie zag ik een paar maanden geleden opeens Theatre of Hate staan. Hè? Hoe kan dat? Die waren begin jaren 80, na het maken van een alles verschroeiende elpee, toch uit elkaar gegaan? Die hadden toch sinds 1982 niets meer samen gemaakt? Ik had het opvolgbandje Spear of Destiny ooit nog wel live gezien, maar ToH leek ingestort als een oude Romeinse nederzetting. "Standing amongst the ruins", zanger Kirk Brandon zong het destijds zelf al. Maar goed, het stond er echt. Kaartjes halen dus maar en op naar de Tolhuistuin. Grijze baarden, kale koppen: het publiek v...

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij.  Vandaag  aflevering 44: Cinecenter. Al sinds de vroege jaren 80 kom ik er: het alternatieve filmhuis Cinecenter in Amsterdam. Wat zeg ik? Hartje Amsterdam! Op 50 meter lopen van het Leidseplein ligt daar het filmcentrum dat al jaren met 4 kleine zaaltjes aan een behoefte voldoet voor de liefhebber van "minder commerciële films", titels die je vroeger "Arthouse" genoemd zou hebben. Destijds zag ik er de ene Italiaanse na de andere Franse film, daar is mijn liefde voor film mede door gevormd. Natuurlijk kijk ik af en toe wel eens een Hollywood-titel, maar ik loop er minder warm voor dan voor de tragere of zwaardere film, de sombere dan wel praatfilm.  Te lang ben ik er niet aan toe gekomen om frequent in de Amsterdamse theatertjes te zitten, maar nu ik én een Cineville-pas én een ander treinabonnem...

  Dikke tranen, verstikte stem: gisteren was een rotdag. We moesten afscheid nemen van onze ongecontroleerde huisvriend Boef. Die naam verdiende hij toen hij tien jaar geleden ons huisje binnenkwam. We vroegen de dochters om deze beweeglijke kitten een naam te geven. Volgens mijn oudste dochter kon dat alleen maar "BOEF" worden. "Dat zie je zo, dat is een Boefie!". Quod erat demonstrandum. Hoewel de kater geen 12 ambachten heeft bekleed, was ie wel degelijk tot 13 ongelukken in staat. We konden hem - nog geen 3 maanden oud- net op tijd redden uit de vijver van buurman Bob, waar ie op zijn onhandige jacht naar huppelende vogeltjes in was beland. Druipnat en sip zat ie bij ons op een kleedje op te drogen, hij moet toen al een beetje vermoed hebben dat ie niet voor het grote geluk was geboren. Toen ie een jaartje later ook nog eens een keer ongelukkig van de schutting viel en een pootje brak, wisten we al dat deze Onhandige Harry het zwaar zou krijgen. Pootje gezet, am...

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag  aflevering 44: Vluchtelingenwerk Nederland Emotionele dagen zijn het, ik wen maar moeilijk aan mijn nieuwe status. Sinds 1 april gewoon bij niemand meer in loondienst. Ik heb sindsdien al menig uurtje doorgebracht op de websites van UWV en Werk.nl maar dat gaat op mijn leeftijd natuurlijk niet meer met onmiddellijk succes. Blijven proberen, blijven schrijven derhalve.  In de tussentijd nam ik van beide teams waarvoor ik bij VWN werkzaam was reeds afscheid. Op de allerlaatste werkdag - 31 maart-  hadden we een grootscheeps afscheid van het team van het Oekraïne-project. Dat ging niet allemaal vanzelf: mooie woorden, lieve woorden. Traantje hier, knuffel daar. Met opgeheven hoofd gingen we met tientallen tegelijk de deur uit. Bij het afscheid kreeg ik nog een prachtig boek cadeau van ...

   T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag  aflevering 43: SWAF-40 jaar tegendraads. Ga weg, ga weg, donkere wolken. Het was een veelgehoord mantra onder de vaste SWAF-bezoeker de laatste tijd. In enkele jaren meerdere keren van eigenaar gewisseld, waarna nu de laatste pachteres (pachtster? hoe zeg je dat?) had besloten dat de pomp leeg was en ook zij besloot de wijde wereld in te trekken. Het is haar gegund natuurlijk, maar het viel hard op het gemoed vande vaste SWAF -gast (of Swaffoloog, zoals voormalig overbuurman Karel Bergen altijd placht te zeggen). De veilige haven, de schuilplek van de onaangepaste, de buitenbeen, de paradijsvogel en de zelfkantzoeker: we leken er niet meer te kunnen aanmeren. Leken, schrijf ik, want daar was licht.                      ...

 Nee, dit gaat niet over wie jullie denken dat het gaat. Dit gaat over mijzelf.  Sinds afgelopen weekend voel ik mij de rijkste man op aarde. Zelden in mijn leven heb ik een dag meegemaakt als zaterdag jongstleden. Zelden heb ik - al pratende - zo vele tranen uit mijn ooghoeken moeten wegpinken. Tranen van blijdschap, tranen van emotie. Het was een reis in een tijdmachine, een reis waaruit ik boordevol blije gedachten van terugkeerde. Hoe dan? Iets over tweeën stapte ik het huis van mijn dochter binnen. Ze vierde alvast haar verjaardag, maar het zou geen verjaardag worden als alle anderen. Zij woont daar met haar vriend en zijn kinderen, die laatste had ik nog niet langer dan drie minuten gezien. Vol trots keek ik hoe zij niet alleen een feestje managede, maar hoe ze tegelijkertijd vol liefde met de kinderen sprak, hoe ze haar prachtige warmte over iedereen om haar heen wist te verdelen. Een trotse pap, dat was ik. Naast de dame en heer des huizes waren namelijk ook mijn ...