Begt en de Verbeelding

Ik kan dat : eilanddenken. Soms doe ik bijna niet anders.  Eilanden zijn een overheersende factor in mijn vakantiebestemmingen. Heel mijn leven heb ik in plaatsjes aan het water gewoond, dat zal bepalend zijn geweest. Want hoewel gek op stedentrips, zoek ik toch nóg vaker eilandjes op.

Het zijn plekken waar de tijd anders loopt. Het dagritme wordt bepaald door het water, de plaatsjes langs de kust zijn doorgaans naar het water gericht. Dat water is immers vaak hun broodheer: is het niet van het vissen , dan is het wel van het toerisme.

De lijst buitenlandse eilanden die ik bezocht heb, is lang. Lang , maar nog niet eindeloos genoeg. Ierland en Engeland uiteraard. Italiaanse eilanden als Ischia, Procida, Capri en Sicilië. Griekse eilanden als Corfu, Kefalonia en Rhodos. Van de Canarische eilanden bezocht ik slechts het ruige La Palma, maar van de Azoren zagen we er dan weer maar liefst drie (Sao Miguel, Pico en Faial). Madeira was twee keer onze wandel- en poedel-bestemming. En twee j…

Redelijke happyface inmiddels weer, maar dat ging niet vanzelf.

Vooraf dien ik te zeggen dat ik geen grote held ben qua medische hulp , qua ingrepen en naalden. Ik mag mezelf gelukkig prijzen met een ijzeren gestel, waardoor ik nooit - of in ieder geval zeer zelden - iets mankeer. It keeps the doctor away.

Zo lomp sterk ben/was ik dat ik al die jaren eigenlijk nauwelijks hinder heb ondervonden van de gebroken neus die ik in de jaren 80 opliep. Het was in mijn "nog snelle jaren", ik flitste met de bal de spits voorbij die zelf nog aan het uithalen was. Dat deed ie nu dus in mijn gezicht in plaats van op de bal. Lastige en pijnlijke avondjes beleefd in de week erna, maar door de jaren heen was ik het eigenlijk vergeten.
Een van de gevolgen van die neusbreuk was een totaal nieuwe opstelling van mijn neusschotje, dat nu besloten had op allerlei plekken in mijn neus te gaan staan. Hierdoor schermde het de luchtinlaat af en kreeg ik dus jarenlang minder adem dan ik verdiende. Gaf…

1992- 12,5 jaar Admedia, met broer (en collega) Ger

Opnieuw was het zover. 12, 5 jaar in loondienst bij de baas. Augustus 2007 trad ik in dienst bij Loyalty Lab, een marketingcommunicatiebureau met een prachtige portfolio. In die jaren zag ik het bedrijf groeien, ontwikkelen en professionaliseren. Ben nog steeds trots dat ik daar deel van mag uitmaken: mijn data-analyse en mijn data-selectie zijn van wezenlijk belang voor het dagelijks uitrollen en te gelde maken van onze marketingprogramma's (want dat zijn onze producten eigenlijk). We verkopen loyaliteit en wie dat zegt te doen, moet het met meer dan alleen de mond belijden. Trouw blijven aan onze filosofie is een vereiste voor de medewerkers. En een aantal van die medewerkers kiest er daardoor ook voor om trouw te blijven aan deze onderneming. Ik ben de tweede (officieus derde) die dit mijlpaaltje slaat, er gaan er op zeker nog een aantal volgen.
Die loyaliteit, die heb ik blijkbaar altijd in de vingers gehad. Na mijn eerste o…

Natuurlijk zijn er elk jaar wel discussies, fitties of strijdbaarheden, maar het bijna afgelopen jaar was toch veel meer een jaar van opwaartse beweging. Mooie dingen gedaan, gezorgd voor mooie vooruitzichten. En dat deden velen met mij.

Mijn dochters maken me een trotse man. Met zeer veel voldoening zie ik hoe ze hun pad op weg naar het grote volwassen leven afleggen. Ze werken, ze leren, ze hebben vrienden en ze zijn sociaal en maatschappelijk. Ze reizen en ze feesten, maar ze gaan ook de verantwoordelijkheden niet uit de weg. Nog slechts af en toe kan of mag ik een bijdrage leveren, verder doen ze alles hartstikke zelf. Pluim voor de meiden.

Mijn vrouw is (gelukkig) mijn vrouw. Ze deed afgelopen jaar een zoektocht binnen haar vakgebied , die haar veel helderheid verschafte over wat ze wél wil met haar ambities en wat niet. En die duidelijkheid , die gaat de maatschappij nog veel opleveren, haar sector in het bijzonder. Ik ken niemand die zo helder , hoopvol en toch kritisch blijft…

Ik ontmoette hem in het holst van de nacht. November 2004, we verzamelden op een stoepje in de binnenstad voor een lange reis. Spanje was de richting, het bergdorpje Aulas de bestemming. De
"wij" in deze werd gevormd door de leden van een ruig&vuig-bandje , mijn dj maatje, mijn vrouw en ik. En hij dus, dit kersvers aangemonsterde lid van ons rock & roll-bestaan.

Het is hard gegaan: dat weekje maakte hij een dermate indruk op mij dat de vriendschap werd aangetrokken, dat er werd geborreld en gefeest en gepraat en dat hij 2,5 jaar later als mijn "best man" aan tafel zat bij mijn huwelijksceremonie. We startten met enkele andere vrienden een radicaal-politieke website, we organiseerden een anti-racismefestival als benefietje, we stonden niet stil.
Vijftien jaar verder zijn we nu: 3 jaar geleden was ik in return de ceremoniemeneer (en dj) op zijn bruiloft, waarna hij met zijn kersverse echtgenoot de Hoornse deur achter zich dicht sloeg en zich definitief in he…

Zelden waren we zo aan vakantie toe als deze keer. Nagenoeg een jaar achter elkaar doorgebuffeld, een grote verbouwing achter de rug thuis en twee op spanning staande agenda's. Dit was welkom. Het verklaart wellicht ons gevoel van "de boel de boel laten" en even ferm de deur achter ons dicht trekken. Natuurlijk hebben we wel énige inspanning gedaan aldaar, maar het leeuwendeel lieten we lekker over ons heen komen.
We kozen voor een plek met een weldadige natuur, omdat dat een van de beste rustbrengers is die een mens kan wensen. Zelf word ik altijd erg blij van bergen en van water: uren kan ik er in en óp doorbrengen, verveelt nooit. Daarnaast gaan reisjes als deze altijd om de ontmoetingen: de onwaarschijnlijk vriendelijke bevolking die elke keer weer blij bleek ons terug te zien. De prettig gekke Britten , met wie het aan ontbijttafels en op boottochtjes altijd enorm fijn praten is. De gelijkgestemde Nederlanders die ons overtroeven in kennis van de omgeving, omdat ze …