Begt en de Verbeelding

Weerloos. Weergaloos. Alles van waarde.  Uniek zijn ze, mijn familieleden. Uiteraard geldt dat voor ieder's familie, maar ik kan niet anders zeggen dan dat ik het bijzonder heb getroffen. Eigenwijze denkers, stuk voor stuk. Rappe praters ook. Zet die maar eens een hele dag bij elkaar en automatisch gaat je dag alle kanten op.  We schakelen moeiteloos van oude uitdrukkingen en sleetse grappen binnen het gezin naar bloedserieuze gesprekken over financieel rondkomen, goede beleggingen, tweede huizen, f@5ckin Putin, het zoontje van de dorpsdokter, over ziek en zeer en alles. Een broer ziet de kans om het verband tussen Brad Pitt en masturbatie te leggen, de andere ratelt over de beroemdste ingezetene van Spanbroek. We schakelen van Tesla's en energierekening naar de familiaire opdeling in pensionado's en nog actieve arbeiders. We bespreken onmin die men heeft ervaren, we cliché'en ons door de top 2000 heen, de do's en don'ts van vleeseten en consumentisme, onze eige

   T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. V andaag aflevering 28: The Specials . NB: ik moet bekennen dat ik dit t-shirt natuurlijk niet meer heb, deze foto is meer dan 40 jaar oud. Ik heb m lang gedragen, meer dan 10 jaar bij me gehad totdat het echt niet meer ging. Gisteren overleed Terry Hall, de zanger van the Specials en van The Funboy Three. Vooral die eerstgenoemde band was een openbaring voor mij: nog los van de aanstekelijke muziek waren het vooral hun teksten die ze voor me innamen. Zeer politiek, fanatiek anti-racisme, volop voor gelijkheid: het waren krek de zaken waarop ik in die spannende tijd (eind jaren 70, begin jaren 80) steeds meer in geïnteresseerd en zelfs betrokken raakte. Ik dank Hall daar nog altijd voor (en natuurlijk al die andere bandleden, maar Hall was niet voor niets de frontman). Ik zag de band in een bomvol Paradiso, januari

  Tot 2 maanden geleden wisten we nog helemaal niet dat we de afgelopen twee weken in Thailand zouden doorbrengen. We hadden een enerverende rondreis geboekt door Jordanië, langs natuur- en cultuurschatten. Een telefoontje van de vliegmaatschappij verstoorde dat: de gehele maand september zou er niet naar die regio worden gevlogen wegens personeelstekort. We speurden naar andere mogelijkheden en vonden een verblijf in Thailand in hetzelfde timeslot en dezelfde prijsklasse. In plaats van enerverend rondreizen werd het nu dus een kalme "één locatie, beetje strand en veel ontspanning"-vakantie. Wat er toen gebeurde, zal je verbazen.  Vrijdag vroeg vertrokken, 4444 op een rij gespeeld op Schiphol. Overstap op Abu Dhabi, maar liefst vijf uur rondgehangen. Daarna nog een  best aantal uurtjes op weg naar Phuket. Meer dan 24 uur onderweg, maar dat bleek het later allemaal waard. Al op de rit van vliegveld naar hotel werden we getrakteerd op een enorme plensbui waarbij het water over

  Opeens viel het kwartje. Zondagmorgen, 09.02 u. Ik liep de zaal van de sportschool binnen. Even lekker die drie feestelijke avonden van me af drijven. Iets meer dan een uur volgde ik mijn eigen circuitje, van crosstrainer via fiets naar loopband. En dat ging lekker.  Het voelde als boetedoening: donderdag en zaterdag uit eten geweest, rijkelijk liquide gelardeerd ook. En op vrijdagavond vrienden op visite in onze datsja, daar dronken we ook een borreltje bij. En dus besefte ik dat ik al die weelde ook weer van me af moet werken.  Het was precies dat besef dat me deed terug denken aan de jaren 60. Opgroeien in een radicaal katholiek dorpje waar de zaterdagavond weliswaar ook een uitgaansavond was, maar waar dan wel op zondag de penitentie moest worden beleden. Schuld en boete, dat was de eeuwigdurende consequentie van het najagen van plezier, genot en ledigheid.  Ik ben niet religieus, ben al jaren uitgeschreven uit het katholieke register. Maar onbedoeld gingen mijn gedachten dus ter

  Iets meer dan een maand geleden sloot onze lokale sauna. Een domper voor ons, omdat we daar met grote regelmaat kwamen, zo eens in de zoveel tijd dienen lichaam en geest te worden gereinigd. Na een voor zowel mijn vrouw als voor mij tamelijk zware periode (ziek en zeer, aangevuld met werkbeslommeringen) besloten we om ons heen te gaan kijken of we dan verderop in het land een ontspanningscentrum vonden waar we de geleden lasten konden uitzweten. Die vonden we. We troffen een uitstekend arrangement voor Thermen Soesterberg : 2 dagen gebruik maken van de sauna, live cooking diner op de eerste avond, hotelovernachting plus ontbijt. Een zeer betaalbare rekening waar we op de vrijdag na mijn eerste intense werkweek bij de nieuwe werkgever per trein op af reisden.  Wat een heerlijkheid: een enorme variëteit aan saunabeleving, van zout tot hout. Over de beide dagen heen hebben we 6 verschillende opgietingsrituelen bijgewoond, tussendoor steeds een duikje in de zeer koele zwemvijver en een

"These rides are not working anymore" zongen White Lies in hun openingsnummer "Farewell to the fairground". Dat durf ik nu wel tegen te spreken, want wij hadden een heerlijke ride gisteren op de 37e editie van het fameuze Dijkpop- festival  . Of we interesse hadden om een dagje naar Andijk te komen, vroeg Joost. Hij wilde ons uitnodigen voor een dagje "achter de schermen" op dit succesvolle regionale festival (waar hijzelf al sinds jaar en dag de drijvende kracht achter is) en wilde ons op deze manier bedanken voor bewezen diensten. Nou, dat gaan we dan aan! Een volle pendelbus bracht ons (en toevalligerwijze alledrie de dochters en 1 vd 2 schoonzonen) die kant op, op het terrein scheidden zich al snel onze wegen vanwege de zeer verschillende muzikale interesses: wij richting de rockpodia ,zij zwermden elders uit.  Direct werden we aangenaam verrast door het optreden van de Belgische band "The Guru Guru". Duivelsuitdrijving op muziek, zo leek het

 T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 27: De Volendammer Vishandel.  Paars staat me niet, dat geef ik direct toe. Ik was dan ook helemaal niet van plan dit t-shirt aan te schaffen, ik kreeg m gisteravond cadeau van mijn vrouw. We waren op het 3e Vistival, een autonoom festivalletje dat georganiseerd is door het team van de Volendammer Vishandel . Ik had me zo in het zweet gedanst bij de bandjes dat mijn vrouw het niet verantwoord achtte om in dat klamme pakkie 10 km naar huis te fietsen, ik moest droog goed aan. Vandaar dit fashion statement.  Vistival biedt ruimte aan ongedwongen geesten, het is eigenwijs en vrolijk van opzet. Dit keer geen singer-songwriter-stage (gewoon een barkruk en een gitaar, waar verder niets mee gebeurt), dit keer was er tussen de acts door een keiharde airguitar-contest. Hilarisch, een feestje voor deelnemers

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 26: "Hast it tsjin my?" Afgelopen zondag hielden we alweer de vierde voorstelling in de 8e jaargang van onze filmquiz. We raken er steeds beter in, steeds helderder wordt de taakverdeling. Afgelopen zondag vereiste echter toch nog de nodige improvisatie: waar we dachten met een man éxtra de zaal tegemoet te treden, stonden we plotseling met een man mínder in Leeuwarden. Twee zieken, op een totaal van zes teamleden. plots vielen we terug op de vier founding fathers van Dial Q .  Uiteraard lukte dat, we hebben inmiddels veel ervaring in het bespelen van het publiek, we hebben veel ervaring in de technische organisatie en het opzetten van de quiz-benodigdheden. Wat daarbij enorm helpt , is een goede ondersteuning vanuit de locatie waar we ontvangen worden. Dat zat afgelopen zondag helemaal g

  Te lang was ik er niet geweest, zo veel werd mij gisteravond duidelijk. De wereld was plat op de bek gegaan en alle leuke dingen gingen daar een tijd in mee. Bandjes kijken, daar heb ik het over. We hadden al een massa tickets voor leuke dingen in huis toen de boel stil viel en bij de eerste de beste opleving van de culturele maatschappij voegden we er nog een paar aan toe. Maar het viel vies tegen: het kwam er steeds maar niet van: van uitstel kwam nog een keer uitstel en zelfs dat werd nog weer een keer uitgesteld. Van diverse concerten hebben we inmiddels de aanschafkosten vergoed gekregen, maar die van gisteravond bleef staan. De aanhouder wint. Eindelijk konden we. Pizzaatje en biertje in de Leidsebuurt gingen aan de wandeling naar de Weteringschans vooraf.  Eenmaal binnen - na een supersnelle 1G check overigens - hapte ik naar adem. On the instant kreeg ik het gevoel weer te pakken: de ogen gleden naar het podium, de ogen gleden langs de balustrades en de balkons, de ogen deden

  De enige vorm van marktdenken die ik machtig ben, is Nieuwmarkt-denken. Gisteren spendeerden we een middag en avond in mijn favoriete Amsterdamse buurt. Zeven jaren werkte ik er, op de prachtige Kloveniersburgwal, waarbij ik ontelbare malen een pauzerondje liep. De ene keer over de Boomsloten, de andere keer Waterlooplein en Staalstraat, dan weer de Wallen en de Oude Hoogstraat. Het was onvermijdelijk, ik werd verliefd op die hele buurt: zo authentiek Amsterdams maar toch ook zo hypertoeristisch en druk. Periodiek haal ik er mijn hart op, soms moet dat even.  We begonnen gisteren bij het Rembrandthuis, dat we beiden gek genoeg nog nooit bezochten. Prachtig, sfeervol beeldend museumpje waar je je daadwerkelijk toekijker op de grote meester waant. Daarna direct om de hoek, Waterlooplein op. De dame op zoek naar een mooie jas, ik struinen tussen de tweedehands LP's (FYI : 2 Pretenders LP's , 1 Simple Minds en 1 Stranglers, bij elkaar 20 euro). We liepen de Mozes- en Aaronkerk bi

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 25: Rhino-Rino Een plaat heb ik er niet van, een cd ook niet. Wel een aantal mp3's. En een t-shirt!  Ik schrijf dit verhaaltje dan ook niet per se omdat ik het een band van wereldschokkend formaat vind, nee, ik schrijf het omdat ze voor een geweldige live-ervaring zorgen. Iedereen die ze een keer zag, zal dat beamen. Het is stuiterende stonerrock, gebracht met een woest enthousiasme en een aanstekelijke vrolijkheid.  Ik had ze in Hoorn al mogen aanschouwen (1 x op het heerlijke Vestivolt- festival, 1 x gewoon in de kroeg) maar afgelopen jaar - dat stille jaar, dat saaie jaar- kreeg ik zowaar ook een keer de kans. Ik was gevraagd om de pauzemuziekjes te draaien bij het Remind the Gap -festival. Op zich al een leuke bezigheid, vooral omdat je op een festivaldag altijd aan veel verschillende muzie

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 24: Wervershoof . Ik ben er (deze week) al 42 jaar weg, maar toevallig gaat het - in diverse gesprekken die ik voer -de laatste tijd vrij vaak over mijn geboorteplek . Januari 1980 trok ik weg, Eerst kortstondig naar een studentenflat in Amstelveen, per 1 oktober van dat jaar huurde ik een kamertje op de Koepoortsweg in Hoorn.  Ik was krap 1 maand uit huis toen mijn vader overleed. Die had bijna heel zijn leven in dat kleine huisje aan de Dorpsstraat gewoond, alwaar hij een fors katholiek gezin liet groeien en bloeien. Toen hij wegviel, waren op twee na alle broers en zussen al uitgevlogen, maar allemaal bleven we met regelmaat terugkeren naar dat warme plekje , waar onze moeder ons met voorwaarden ontving voor koffie en/of een slaapplek. Die voorwaarde was dat er wel gekaart moest worden: de woord