Begt en de Verbeelding

Dat je door een jongere generatie overvleugeld raakt, dat is een onvermijdelijk gegeven. Dat zulks binnen je gezin gebeurt, is iets wat je aanvankelijk alleen maar kunt hopen om vervolgens - als het gebeurt- met gepaste trots aan je kinderen de dankbaarheid te tonen. Heuristiek : de kunst, de wetenschap, de leer van het vinden.  Na een paar maanden werken met omwegen, handmatige oplossingen en ook met onmogelijkheden werd het omgaan met mijn oude laptopje me langzamerhand te lastig. Ergens in de wizardjes van de update van mijn mailprogramma of mijn browser had ik vergeten een vinkje uit te klikken en ik had een verzameling malware op de laptop staan die me het gebruik bijkans onmogelijk maakte. Toen mijn dochter dat gisteren ontwaarde , greep ze in. Ik wilde haar iets tonen op een website en paste mijn sinds kort gebruikelijke omwegen toe. De dansende adverntentietjes om de gezochte materie heen irriteerden haar. Mij ook, maar ik had m.i. alles gedaan wat ik kon. Configurati

Het blijft een bijzonder gegeven: leeftijd. In het eerste deel van je leven kan ie je niet hard genoeg oplopen omdat je heel graag grote dingen wilt doen maar nog lang niet mag. Op mijn 18e rende ik het dorp uit om me storten op mijn vele levens: dat van arbeider, dat van muziekfreak, dat van kroegtijger, dat van versierder, dat van filmliefhebber, dat van cultuurvreter, dat van bescheiden steden & landen-reiziger. Wat je doet, moet je ten volle doen en zo ging ik er ook in: niets te klagen heb ik over wat ik heb gezien, gedaan en meegemaakt. naast de verdrietige kant (ik overleefde inmiddels veel te vroeg ontvallenen, een mens kan niet zonder zwarte en zware kanten) waren en zijn er vele hoogte- en lichtpunten. Inmiddels ben ik het middelbare bijna voorbij. De playboy is tot rust gekomen, zit senang als getrouwde man en vader op zijn plek. Strammer, dikker, maar ook wel wat wijzer. En dan komt het: die leeftijd. Voel mezelf nu precies op een scheidslijn zitten: dat ik aan

Terwijl we langs de pracht en praal van de kathedraal van Estrella liepen, vertelde ik mijn vrouw het verhaal. Over hoe mijn moeder regelmatig de hier afgebeelde heilige aanriep. Antonius van Padua, (die weliswaar in Padua in het klooster overleed maar die gewoon van Lissabon kwam) is de beschermheilige van de verloren voorwerpen. Zo af en toe prevelde mijn moeder- doorgaans in ijdele hoop- : "Heilige Antonius, goede vrind, help dat ik mijn ..... vind". Op de puntjes diende dan het op dat moment vermiste voorwerp genoemd te worden. Antonius zou helpen zoeken en verdomd, soms lukte het mijn moeder ook. Of dat nu door het gebed kwam, zullen we nooit weten. Het kan dan ook geen toeval zijn dat Antonius mijn middelste doopnaam is en dat  ik op dit moment sterk de neiging heb om hetzelfde regeltje op te zeggen: ik ben al een aantal dagen ontdaan van het verlies van mijn fotocamera. In een haastig moment achtergelaten in de taxi, vlak voor het uitstappen bij terminal