Begt en de Verbeelding

Dat heeft nog knap lang geduurd. Restjes van verzet, gevoelens van hoor en wederhoor. Allemaal zaken die zich op momenten tegen me zijn gaan keren en waarmee ik nu een grens bereikt heb. Jarenlang heeft mijn politiek activisme me op barricades geduwd, in frontlinies geplaatst en me zure appels voorgeschoteld. Met enthousiasme droeg ik dat, ik wilde zelf een betere wereld en moest dan ook niet zeuren dat er iets voor moet gebeuren. Er werd me altijd al iets voorgespiegeld: die felle kantjes zouden er wel van af gaan, ik zou wel tot inkeer komen en -horrorbeeld- ik zou zelf ook wel wat rechtser worden dan ik toen was. Dat laatste is de mensheid nog niet gelukt, maar ik heb wel degelijk een keerpunt bereikt. Ik ga niet meer de discussie aan met groepen waar ik het toch nooit kan laten landen. Waar de grove mensenhaat dermate groot is , dat ik er geen enkel , in mijn ogen redelijk, argument meer tegenover weet te zetten.  Ik ben gestopt me in discussies te gaan mengen wa

Dit schilderij is héél oud. De maker vroeg zich af wie er bang was voor rood, geel of blauw. Rood was toen nog vrij groot. Maar blauw begon al de linkerkant weg te vagen. En ik ben bang dat zulks nog wel even doorgaat. Het gele gevaar is niet zo groot gebleken, in ieder geval in onze westerse maatschappij. Maar dat blauw, dat is er met een joekel van een verfroller overheen gegaan en heeft alles wat nog een zweem van rood had weggewalst. Ik ben bang.