Stop and think it over

Dat heeft nog knap lang geduurd. Restjes van verzet, gevoelens van hoor en wederhoor. Allemaal zaken die zich op momenten tegen me zijn gaan keren en waarmee ik nu een grens bereikt heb.

Jarenlang heeft mijn politiek activisme me op barricades geduwd, in frontlinies geplaatst en me zure appels voorgeschoteld. Met enthousiasme droeg ik dat, ik wilde zelf een betere wereld en moest dan ook niet zeuren dat er iets voor moet gebeuren.

Er werd me altijd al iets voorgespiegeld: die felle kantjes zouden er wel van af gaan, ik zou wel tot inkeer komen en -horrorbeeld- ik zou zelf ook wel wat rechtser worden dan ik toen was.

Dat laatste is de mensheid nog niet gelukt, maar ik heb wel degelijk een keerpunt bereikt. Ik ga niet meer de discussie aan met groepen waar ik het toch nooit kan laten landen. Waar de grove mensenhaat dermate groot is , dat ik er geen enkel , in mijn ogen redelijk, argument meer tegenover weet te zetten. 

Ik ben gestopt me in discussies te gaan mengen waarbij ik weet dat de andere kant nog massiever in zijn mening zit dan de Himalaya. Ik laat me niet meer vrijwillig beledigen door mensen die een woordenschat hebben van "geitenwollen sok" tot "roze-brildrager" of "allochtonenknuffelaar". Ik weet dat er mensen zijn die zeggen dat je met de tegenpartij in gesprek moet blijven. Zo kun je het zien, maar als er in het geheel geen gesprek mogelijk is, dan is het slechts je hoofd op het hakblok leggen. En daar voel ik mezelf te goed voor.

Ik gun die mensen hun eigen onvrede, en ik gun ze vooral dat ze dat met zichzelf delen.

Heb afscheid genomen van het lokale discussieforum, er zullen nog wel meer podia zijn waar ik me niet of minder ga vertonen. Het leven is veel te kort.

Daarom, als afsluiter hierbij het liedje dat deze post zijn naam geeft. Ik Stop and Think it over