Begt en de Verbeelding

Weerloos. Weergaloos. Alles van waarde.  Uniek zijn ze, mijn familieleden. Uiteraard geldt dat voor ieder's familie, maar ik kan niet anders zeggen dan dat ik het bijzonder heb getroffen. Eigenwijze denkers, stuk voor stuk. Rappe praters ook. Zet die maar eens een hele dag bij elkaar en automatisch gaat je dag alle kanten op.  We schakelen moeiteloos van oude uitdrukkingen en sleetse grappen binnen het gezin naar bloedserieuze gesprekken over financieel rondkomen, goede beleggingen, tweede huizen, f@5ckin Putin, het zoontje van de dorpsdokter, over ziek en zeer en alles. Een broer ziet de kans om het verband tussen Brad Pitt en masturbatie te leggen, de andere ratelt over de beroemdste ingezetene van Spanbroek. We schakelen van Tesla's en energierekening naar de familiaire opdeling in pensionado's en nog actieve arbeiders. We bespreken onmin die men heeft ervaren, we cliché'en ons door de top 2000 heen, de do's en don'ts van vleeseten en consumentisme, onze eige

   T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. V andaag aflevering 28: The Specials . NB: ik moet bekennen dat ik dit t-shirt natuurlijk niet meer heb, deze foto is meer dan 40 jaar oud. Ik heb m lang gedragen, meer dan 10 jaar bij me gehad totdat het echt niet meer ging. Gisteren overleed Terry Hall, de zanger van the Specials en van The Funboy Three. Vooral die eerstgenoemde band was een openbaring voor mij: nog los van de aanstekelijke muziek waren het vooral hun teksten die ze voor me innamen. Zeer politiek, fanatiek anti-racisme, volop voor gelijkheid: het waren krek de zaken waarop ik in die spannende tijd (eind jaren 70, begin jaren 80) steeds meer in geïnteresseerd en zelfs betrokken raakte. Ik dank Hall daar nog altijd voor (en natuurlijk al die andere bandleden, maar Hall was niet voor niets de frontman). Ik zag de band in een bomvol Paradiso, januari