Begt en de Verbeelding

Ik heb mezelf de afgelopen weken enorme diensten bewezen. Worstelen, denken, worstelen, doen, worstelen, juist niet doen. Mijn hoofd draaide overuren de afgelopen tijd. Beraden op je positie is niet makkelijk, maar ik zie langzamerhand contouren over hoe ik verder moet. Ik moet minder empathie tonen. Dat is het begin. Empathie voor de ene kant houdt namelijk vaak in dat je antipathie voor een andere kant uitspreekt. En juist dat is in onze huidige tijdsgewricht not done. De lijnen zijn gelegd, de discussie over goed en kwaad is gevoerd en als je daar toevallig anders over denkt, dan is dat jouw probleem. Minder uitgesproken dus, maar juist richten op hen van wie ik weet dat het aankomt. Mijn wereld moet kleiner. Niet meer als Atlas de problemen van een grotere maatschappij dragen, nee. Het moet anders: beperk je tot de mensen om je heen, beperk je tot dingen die je wel kunt beïnvloeden.  Het blijkt niet makkelijk, mijn vingers jeuken bij vlagen maar ik laat discussies aan

Allemaal proberen we het. Elk jaar weer. Die ene zondagmiddag in het jaar probeer je aanwezig te zijn. De kermismiddag in Wervershoof is een ijkpuntje binnen de familie.  Na de diaspora van de diverse broers, na het overlijden van pa en moe, na de vele vele ups en downs die de familie kende. Altijd doe je je best om die ene middag er bij te zijn, in de tuin van het huisje waar we geboren zijn. Om de familie te spreken. Om mooie verhalen te vertellen of om verantwoording af te leggen. Of om nieuwe afspraken te maken. De traditie om dit met een grote borrel te doen stamt al uit het midden van de jaren 70. Daar hoort een grote groep vrienden bij, daar hoort "wielrijders afstappen" bij, daar hoort inmiddels een barretje met tappunt bij. We groeiden met de borrel mee: we verloren mensen en we wonnen nieuwe. Elk jaar weer is het een feest der herkenning, juist soms omdát je mensen mist.  Vandaag ga ik met vrouw, twee van de drie dochters en met schoonzoon. Trots ka

Doe wel en zie niet om.  Een oud gezegde dat ik vrij lang gebezigd heb. Betrokkenheid getoond met vele, vele zaken die in mijn omgeving speelden. Maar ook met zaken die ver daarbuiten van belang waren. In mijn jonge jaren tussen 18 en 25 was ik welhaast beroepsdemonstrant. Toestanden in Nicaragua? Ik stond op de Dam. Woningnood in Londen, Parijs en Amsterdam? Ik vergaderde, demonstreerde, schreef. Racisme in Duitsland, onderdrukking in het Verre Oosten, apartheid, nazi's in de lokale gemeenteraad, oorlogsgeweld: van alles maakte ik mij deelgenoot, ik maakte werk van mijn verontwaardiging. Heb demonstraties gelopen, heb columns geschreven, heb discussies gevoerd , heb in comité's gezeten, festivals georganiseerd. Hun strijd, onze strijd: internationale solidariteit. Maar ik constateer bij mezelf een ommekeer. Niet vrijwillig, maar proefondervindelijk. Ik stel vragen bij internationale solidariteit. Wat is het nut van internationale solidariteit als je niet volcontinu h

Het is stil hier. Dat geef ik meteen toe. Komt slechts ten dele doordat ik wegens een korte vakantie even weg was. Zo kort was die vakantie, dat ie niet een stilte van anderhalve maand legitimeert. Die stilte, die komt voort uit iets anders. Uit iets ontroerends, maar dan vooral in negatieve zin. Ik ben stilgeslagen door mijn slechte mensenkennis. Veel meer begrip had ik verwacht toen ik mijn angsten uitte over het voor de zoveelste keer oplaaiend Midden-Oostenconflict. Ik had verwacht dat er met mij nog meer mensen waren die dwars door de dogma's heen keken en naar het humane aspect van oorlog zouden gaan kijken. Maar nee, de stellingen werden als in automatisme ingenomen. Hup, daar had je de terreurterminologie. En hup, daar had je het recht op zelfverdediging. En huphuphup, daar had je de moslimhaat versus het anti-semitisme. Niemand heeft iets geleerd, zo blijkt. We doen alsof we over vrede willen denken en praten, maar we vinden het stiekem wel prettig zo. We doen a