Eén zondag in het jaar

Allemaal proberen we het. Elk jaar weer. Die ene zondagmiddag in het jaar probeer je aanwezig te zijn. De kermismiddag in Wervershoof is een ijkpuntje binnen de familie. 

Na de diaspora van de diverse broers, na het overlijden van pa en moe, na de vele vele ups en downs die de familie kende. Altijd doe je je best om die ene middag er bij te zijn, in de tuin van het huisje waar we geboren zijn. Om de familie te spreken. Om mooie verhalen te vertellen of om verantwoording af te leggen. Of om nieuwe afspraken te maken.

De traditie om dit met een grote borrel te doen stamt al uit het midden van de jaren 70. Daar hoort een grote groep vrienden bij, daar hoort "wielrijders afstappen" bij, daar hoort inmiddels een barretje met tappunt bij.

We groeiden met de borrel mee: we verloren mensen en we wonnen nieuwe. Elk jaar weer is het een feest der herkenning, juist soms omdát je mensen mist. 

Vandaag ga ik met vrouw, twee van de drie dochters en met schoonzoon. Trots kan ik laten zien wat wij geworden zijn. Trots hoor ik van mijn familie aan wat zij doen, wat zij zijn. Het is waardig, elk jaar weer. 

Prettige kermis allemaal!!