Stil

Het is stil hier. Dat geef ik meteen toe.
Komt slechts ten dele doordat ik wegens een korte vakantie even weg was. Zo kort was die vakantie, dat ie niet een stilte van anderhalve maand legitimeert. Die stilte, die komt voort uit iets anders. Uit iets ontroerends, maar dan vooral in negatieve zin.

Ik ben stilgeslagen door mijn slechte mensenkennis. Veel meer begrip had ik verwacht toen ik mijn angsten uitte over het voor de zoveelste keer oplaaiend Midden-Oostenconflict. Ik had verwacht dat er met mij nog meer mensen waren die dwars door de dogma's heen keken en naar het humane aspect van oorlog zouden gaan kijken.
Maar nee, de stellingen werden als in automatisme ingenomen. Hup, daar had je de terreurterminologie. En hup, daar had je het recht op zelfverdediging. En huphuphup, daar had je de moslimhaat versus het anti-semitisme.

Niemand heeft iets geleerd, zo blijkt. We doen alsof we over vrede willen denken en praten, maar we vinden het stiekem wel prettig zo. We doen alsof we één grote internationale gemeenschap zijn, maar we hebben simpelweg een hekel aan mensen die niet volgens onze afgesproken westerse lijnen denken.
Ik heb me daarover verbaasd, ik werd er stil van. Ik heb een traantje weggepinkt en ik heb me er vervolgens op ingesteld. Ik moet minder van mensen verwachten, ik moet geen onpartijdigheid of menselijkheid verwachten. De mens is niet verder gekomen dan de neanderthal-jager die hij ooit was. Face it, Bert, en ga terug in je cocon.