Always cover your back, Cato

Doe wel en zie niet om. 

Een oud gezegde dat ik vrij lang gebezigd heb. Betrokkenheid getoond met vele, vele zaken die in mijn omgeving speelden. Maar ook met zaken die ver daarbuiten van belang waren. In mijn jonge jaren tussen 18 en 25 was ik welhaast beroepsdemonstrant. Toestanden in Nicaragua? Ik stond op de Dam. Woningnood in Londen, Parijs en Amsterdam? Ik vergaderde, demonstreerde, schreef. Racisme in Duitsland, onderdrukking in het Verre Oosten, apartheid, nazi's in de lokale gemeenteraad, oorlogsgeweld: van alles maakte ik mij deelgenoot, ik maakte werk van mijn verontwaardiging. Heb demonstraties gelopen, heb columns geschreven, heb discussies gevoerd , heb in comité's gezeten, festivals georganiseerd. Hun strijd, onze strijd: internationale solidariteit.

Maar ik constateer bij mezelf een ommekeer. Niet vrijwillig, maar proefondervindelijk. Ik stel vragen bij internationale solidariteit. Wat is het nut van internationale solidariteit als je niet volcontinu het belang van de onderdrukte in ogenschouw neemt? Wat als je, "als internationale gemeenschap" opeens de kant van de grotere, de sterkere, jazelfs: de onderdrukker gaat kiezen? Waar is dan je oprechtheid?

Ik worstel daarmee, mijn mensbeeld wankelt en ik merk dat het invloed heeft op mijn natuurlijke nieuwsgierigheid. Ik zie dat ik opeens niet alles meer wil weten. Wat donderen mij de schermutselingen aan de Oekraiens-Russiche grens of in de bergen van Irak als we niet eenzelfde begaanheid tonen met het onderdrukte en geïsoleerde volk in de Gazastrook? Wat kan ik met onvrede over de mensenrechten in China als we er slechts melding van maken doch geen conclusies trekken? En waarom is een onterechte gevangenschap in Turkije of Egypte wel erg als ie dat niet is in Guantanamo? Wat moet ik met de stellingname van "ons" kabinet inzake "antisemitisme en racisme" , als datzelfde kabinet bij monde van een blatende premier al bij de eerste oorlogschermutselingen zegt dat "ons land" onvoorwaardelijk achter Israël blijft staan en daarmee dus meteen tégen de Palestijnen kiest? Wat moet ik? Wat kan ik? 

Natuurlijk weet ik dat niemand zuiver en puur is. Natuurlijk weet ik dat de eerste steen nooit geworpen is. omdat er niemand zonder zonde is. Dat maakt het voor mezelf alleen maar lastiger. Hier ga ik een hele lange tijd over moeten nadenken, hier ben ik niet zomaar uit. En ik kijk nog steeds wel goed om me heen, maar maak striktere keuzes tussen aanval en verdediging. Ik kijk steeds over mijn schouder achterom, of ik nog wel in de goede rij loop. Of ik mijn menselijkheid nog wel demonstreer.