Begt en de Verbeelding

Het is zover, ook op mijn eigen provinciaalse stadsstationnetje heeft de NS de boel vergrendeld. Onder de nieuwe nationale noemer "veiligheid" loopt de potentiële reiziger nu tegen dreigende klaphekjes op. Klaphekjes die, zo blijkt tijdens de crowdcontrol-proef van deze week, ook nog in tegengestelde richting geschakeld kunnen worden. Twee van de vier poortjes zijn voor de mensen die úít de trein komen, twee voor hen die er in willen.    De crowdcontrol-proef zal ongetwijfeld slagen. Immers, in deze 3 werkdagen tussen oud en nieuw hoef je geen mensenmassa's te controllen, je hoeft geen gierende vertraging te verwachten, je hoeft geen menigte te managen die uit die vertraagde trein gehaast naar een -volgens dienstregeling al vertrokken- overstapbus wil snellen.  Het zal allemaal goed gaan, men zal melden dat het allemaal getest is en dat de NS klaar is voor het uitrollen over geheel Nederland.  Dat de reiziger een opgehokt gevoel heeft, dat je de reiziger zich

De 24e officiële keer gisteren. Eerder al vulden we vele kerstvakantiedagen met spel ende vermaeck, maar sinds 1991 verbinden we er officieel een beker aan. De harde pik! Onder die noemer vieren we met de mannelijke kant van het geslacht.....nee, dat moet ik anders zeggen: met de mannelijke familieleden van boven de 18 een sport- en spelletjesdag. Met des middags de biljartcompetitie - minstens 20 van de edities daarvan in de Andijker zaal Sarto- die gaat om de bokaal. Ikzelf, ik won hem nimmer. Wel altijd top-10, wel altijd een keer reuzendoder, maar nooit goed genoeg voor het podium. Want, zo zeiden wij thuis: goed kunnen biljarten is een teken van een verpeste jeugd. Er is een officieel biljartreglement, waar onder andere een sideways-competitie om de Jos Verstappen-trofee toe behoort. Juist ja, u raadt het al...  Met veel vaart, maar ook veel lol spelen we allemaal een kwartiertje tegen elkaar, al ketsend en klossend. U kunt de clichés al invullen: "gang is alles"

Vandaag wordt ze 59 jaar. En daar heeft ze heel heel veel voor moeten doen, maar ze is er. Eind jaren 70 ontmoette ik in mijn geboortedorp een jongen uit Hoorn. Deze jongen zou me helpen het pad van mijn leven te bepalen. Niet alleen omdat we klikten - zowel muzikaal als vriendschappelijk als qua gedeelde interesses  (en nog steeds)- , nee, niet alleen daarom. Het was mede omdat ik al snel in Hoorn zijn zus ontmoette. De dame die mijn langjarigste vriendin zou worden.  Ze ging met ons uit stappen, ze ging met ons naar festivals. Ze hield me in toom toen ik als kersverse wees nogal ongechargeerd door het leven stapte, ze begeleidde mijn vriendinnenselectie. Ze ging mee toen ik voor de rechter moest staan wegens een onterechte arrestatie, ze vierde met mij de winst in het hoger beroep. Ze steunde me in bijna-faillissement, ze steunde me na scheidingen. Ze was, noem het gewoon zo, mijn tweede moeder. Ze is door de jaren heen door harde tijden gegaan, maar ook door ongeloo

Raar woord vind ik het : kerstgedachte.  Vooral door de connotatie: met kerstgedachte  wordt doorgaans bedoeld dat mensen iets bedenken dat met de samenleving te maken heeft, iets met piëteit, ja zelfs met medemenselijkheid.  Niets mis mee natuurlijk, maar het bevreemdt mij elke keer weer dat het opgedrongen wordt. Rondom kerst moeten de mensen opeens overdenken wat ze zouden kunnen doen voor de ander, rondom kerst moet blijkbaar opeens een mate van delen en deelneming ontstaan die de rest van het jaar nog niet bij de kerstdenker is opgekomen. Of niet uitgesproken.  Immers, zou diegene dat vaker denken dan alleen eind december, dan was het niet zomaar een kerstgedachte maar is het diens humane inslag. Is het diens algemeen maatschappelijke instelling. Ik ben zelf meer van die laatste slag, althans, dat probeer ik. Zelfkennis dwingt mij te zeggen dat ik geregeld moraliseer maar als u bovenstaande leest , snapt u waar dat vandaan komt. Ik word soms in februari overvallen

Vorige week sprak ik een dame die werkt in wat heel mooi "verandermanagement" heet. Ze werkt voor bedrijven die in een ombouw of reorganisatie zitten, Dat gaat alle kanten op: van de juiste mensen op de juiste plek zetten tot vertrekregelingen, outplacement en erger. Ik moest aan dit gesprek denken toen ik vanmorgen opnieuw piekerend wakker lag; bijna geen bedrijf ontkomt aan veranderingen op dit moment, zo ook het mijne.  Het zet me aan het denken over de verhoudingen: ben ik een anachronisme geworden in het vak waar ik in zit? Of moet ik juist de kwaliteiten die ik heb (en ik weet dat ik die heb) als uitgangspunt nemen om de verandering mede vorm te geven? Wakker worden op zaterdagmorgen en je zorgen maken over een klus die naar je toekomt en waarvan je op zeker weet dat je er fouten in gaat maken, dat biedt weinig hoop. Maar de andere kant van het verhaal is dan dat ik met mijn verhaal weer de boer op moet. Moet ik als vijftiger toch maar weer terug in de secto

Als er nou iets is waarover je niet kunt polderen, is het wel de vrijheid van meningsuiting. Gisteren heb ik me -voorzichtig blijven, Begt - geërgerd aan de lieden die de mening hanteren dat de dood van Theo van Gogh een gevolg was van vrijheid van meningsuiting. En dat ons land sindsdien veranderd is. Ik denk daar- op zijn zachtst gezegd- genuanceerd over. Als je al vrijheid van meningsuiting wilt hanteren, dan moet ie totaal zijn. Dan accepteer je gruwelijke meningen over homo's, dan accepteer je vrouwonvriendelijkheid, dan accepteer je oerwoudgeluiden, dan accepteer je toeterend rondrijden met IS-vlaggen, dan accepteer je de hel-en-verdoemenis-priester én de haatimam, dan accepteer je belediging van het staatshoofd. Dan doe je meningen van tegenpartijen niet af als leugens of als populisme, dan zeg je dat het "hun mening" is. Als er vrijheid van meningsuiting had bestaan, had heel het land 2 jaar geleden op zijn kop moeten staan toen er een jonge vrouw werd

Dat heeft nog knap lang geduurd. Restjes van verzet, gevoelens van hoor en wederhoor. Allemaal zaken die zich op momenten tegen me zijn gaan keren en waarmee ik nu een grens bereikt heb. Jarenlang heeft mijn politiek activisme me op barricades geduwd, in frontlinies geplaatst en me zure appels voorgeschoteld. Met enthousiasme droeg ik dat, ik wilde zelf een betere wereld en moest dan ook niet zeuren dat er iets voor moet gebeuren. Er werd me altijd al iets voorgespiegeld: die felle kantjes zouden er wel van af gaan, ik zou wel tot inkeer komen en -horrorbeeld- ik zou zelf ook wel wat rechtser worden dan ik toen was. Dat laatste is de mensheid nog niet gelukt, maar ik heb wel degelijk een keerpunt bereikt. Ik ga niet meer de discussie aan met groepen waar ik het toch nooit kan laten landen. Waar de grove mensenhaat dermate groot is , dat ik er geen enkel , in mijn ogen redelijk, argument meer tegenover weet te zetten.  Ik ben gestopt me in discussies te gaan mengen wa

Dit schilderij is héél oud. De maker vroeg zich af wie er bang was voor rood, geel of blauw. Rood was toen nog vrij groot. Maar blauw begon al de linkerkant weg te vagen. En ik ben bang dat zulks nog wel even doorgaat. Het gele gevaar is niet zo groot gebleken, in ieder geval in onze westerse maatschappij. Maar dat blauw, dat is er met een joekel van een verfroller overheen gegaan en heeft alles wat nog een zweem van rood had weggewalst. Ik ben bang.

Het is als fietsen: eigenlijk verleer je het nooit, maar je moet blijven opletten. Regels veranderen en je moet mee. Al meer dan twintig jaar ben ik plaatjesdraaier ("DJ" heeft tegenwoordig een heel andere betekenis, dat zijn echt de scratch n sample-mannen die op techniek en op beat werken, ik ben een liedjesman).  Ik deed bandjesavonden, heb ook jarenlang thema-avonden gehad waarbij mijn platenmaat en ik dwars door alle muziekstijlen crossten. Die avonden zijn heel belangrijk geweest voor de vorming van mijn "reputatie" maar nog belangrijker daarvoor waren de dansavonden. Enkele jaren waren Harry en ik de resident dj's in een danscafé waar we disco & dance-classics feesten naar een ander level tilden. Uiteraard langs het "verplichte" werk maar hoe dieper de nacht hoe avontuurlijker de muziek werd. In eerste instantie brengt niemand Blur of Postmen in verband met Disco-dance maar we wisten het er rond een uur of drie toch vaak succesvol

Some holiday we had. Prachtige rondreis gemaakt over een absurd mooi eiland. De bijnaam "Klein Nieuw-Zeeland" werd aardig waargemaakt: zo ongeveer alle natuurverschijnselen (behalve gletsjers en ijsbergen) kom je er tegen.  We stonden op - werkloze- vulkanen, we zagen geisers met stoom en al, we zagen prachtige meren en absurd mooie flora en fauna. We voeren op de oceaan tussen de dolfijnen, hebben de ook aanwezige walvissen niet ontmoet (waar andere hotelgasten dat overigens wel deden), we toerden door regenwoud en zwommen onder watervallen en in thermale baden. The whole shebang! Op de eerste dag trokken we door het authentiek Portugese stadje Ponta Delgada, de hoofdstad. We bezochten een bijzonder mooie botanische tuin bij het presidentieel paleis, liepen langs tig kerken en door smalle steegjes maar het besluit viel al snel: voor de ware schoonheid moesten we de stad uit. Dag 2 derhalve met een organisatie op pad: Amazing Tours met de welbespraakte komiek C

Dit jaar doe ik het zomaar eens even anders. Ik laat niet de vakantie direct op de laatste werkuren volgen.  Vandaag had ik een rustig dagje om alvast wat spullen in te pakken, laatste inkopen te doen. Zo meteen dochter en schoonzoon langs voor sleuteloverdracht, ze gaan een week lang dit fort bewaken als wij ergens 1300 kilometer ten westen van Portugal aan het wandelen zijn.  Ik ben er klaar voor, uitgerust en wel. Dan neem ik dat gebroken nachtje wel voor lief, om half 4 vannacht worden we opgehaald. Lekker hoor, zin in de vakantie

Nog altijd is de vraag of een grote familie een zegen dan wel een last is. Voor mezelf ben ik er wel uit: ik heb geprofiteerd van de aanwezigheid van een ruime schare broers en zussen die mij hebben geholpen bij het vormen van mijn eigen leven en levensstijl. Een gezin van tien was in mijn dorp heel gewoon. Wat daarbij ook heel gewoon was, was dat de oudere kinderen de zorg over de jongeren overnamen van de ouders, die immers vierentwintigzeven de handen vol hadden. Zo heb ik een redelijk aantal foto's waarbij mijn zus (toen 17 a 18 jaar oud) babyBegt verzorgt en koestert. Nog altijd ben ik haar daarvoor zeer dankbaar.  Ze ging het huis uit, ze huwde een vriendelijke kerel uit de Goorn en ze kreeg kinderen. Pas toen ik zelf tiener was, kon ik wat terug doen. Ik ging oppassen : nog steeds heb ik op mn netvlies hoe die grote NACO-bus vlak langs het water van Berkhout scheert om mij naar de Goorn te brengen. Mijn zus moest dagelijks meerdere keren heen en weer naar het Hoor

Ik heb mezelf de afgelopen weken enorme diensten bewezen. Worstelen, denken, worstelen, doen, worstelen, juist niet doen. Mijn hoofd draaide overuren de afgelopen tijd. Beraden op je positie is niet makkelijk, maar ik zie langzamerhand contouren over hoe ik verder moet. Ik moet minder empathie tonen. Dat is het begin. Empathie voor de ene kant houdt namelijk vaak in dat je antipathie voor een andere kant uitspreekt. En juist dat is in onze huidige tijdsgewricht not done. De lijnen zijn gelegd, de discussie over goed en kwaad is gevoerd en als je daar toevallig anders over denkt, dan is dat jouw probleem. Minder uitgesproken dus, maar juist richten op hen van wie ik weet dat het aankomt. Mijn wereld moet kleiner. Niet meer als Atlas de problemen van een grotere maatschappij dragen, nee. Het moet anders: beperk je tot de mensen om je heen, beperk je tot dingen die je wel kunt beïnvloeden.  Het blijkt niet makkelijk, mijn vingers jeuken bij vlagen maar ik laat discussies aan

Allemaal proberen we het. Elk jaar weer. Die ene zondagmiddag in het jaar probeer je aanwezig te zijn. De kermismiddag in Wervershoof is een ijkpuntje binnen de familie.  Na de diaspora van de diverse broers, na het overlijden van pa en moe, na de vele vele ups en downs die de familie kende. Altijd doe je je best om die ene middag er bij te zijn, in de tuin van het huisje waar we geboren zijn. Om de familie te spreken. Om mooie verhalen te vertellen of om verantwoording af te leggen. Of om nieuwe afspraken te maken. De traditie om dit met een grote borrel te doen stamt al uit het midden van de jaren 70. Daar hoort een grote groep vrienden bij, daar hoort "wielrijders afstappen" bij, daar hoort inmiddels een barretje met tappunt bij. We groeiden met de borrel mee: we verloren mensen en we wonnen nieuwe. Elk jaar weer is het een feest der herkenning, juist soms omdát je mensen mist.  Vandaag ga ik met vrouw, twee van de drie dochters en met schoonzoon. Trots ka

Doe wel en zie niet om.  Een oud gezegde dat ik vrij lang gebezigd heb. Betrokkenheid getoond met vele, vele zaken die in mijn omgeving speelden. Maar ook met zaken die ver daarbuiten van belang waren. In mijn jonge jaren tussen 18 en 25 was ik welhaast beroepsdemonstrant. Toestanden in Nicaragua? Ik stond op de Dam. Woningnood in Londen, Parijs en Amsterdam? Ik vergaderde, demonstreerde, schreef. Racisme in Duitsland, onderdrukking in het Verre Oosten, apartheid, nazi's in de lokale gemeenteraad, oorlogsgeweld: van alles maakte ik mij deelgenoot, ik maakte werk van mijn verontwaardiging. Heb demonstraties gelopen, heb columns geschreven, heb discussies gevoerd , heb in comité's gezeten, festivals georganiseerd. Hun strijd, onze strijd: internationale solidariteit. Maar ik constateer bij mezelf een ommekeer. Niet vrijwillig, maar proefondervindelijk. Ik stel vragen bij internationale solidariteit. Wat is het nut van internationale solidariteit als je niet volcontinu h

Het is stil hier. Dat geef ik meteen toe. Komt slechts ten dele doordat ik wegens een korte vakantie even weg was. Zo kort was die vakantie, dat ie niet een stilte van anderhalve maand legitimeert. Die stilte, die komt voort uit iets anders. Uit iets ontroerends, maar dan vooral in negatieve zin. Ik ben stilgeslagen door mijn slechte mensenkennis. Veel meer begrip had ik verwacht toen ik mijn angsten uitte over het voor de zoveelste keer oplaaiend Midden-Oostenconflict. Ik had verwacht dat er met mij nog meer mensen waren die dwars door de dogma's heen keken en naar het humane aspect van oorlog zouden gaan kijken. Maar nee, de stellingen werden als in automatisme ingenomen. Hup, daar had je de terreurterminologie. En hup, daar had je het recht op zelfverdediging. En huphuphup, daar had je de moslimhaat versus het anti-semitisme. Niemand heeft iets geleerd, zo blijkt. We doen alsof we over vrede willen denken en praten, maar we vinden het stiekem wel prettig zo. We doen a

Als tiener wist ik nog van niks. Eén keer, toen Pa een busje huurde en het hele gezin erin vouwde om af te reizen naar de Efteling, toen heb ik het een beetje ervaren. En het idee van reizen , dat vatte vlam toen ik met vriendje Jean-Paul mocht tienertoeren. Met de trein naar zijn tante in Hoogeveen, met de trein naar het zuiden en het westen. Echt aangewakkerd werd het vlammetje nog niet. Vanaf mijn 18e deed ik al iets meer. Ierland met broer Dick, London met broer Ger en nog 2 collega's,  Spanje backpacken met broer Ger, België met vriend Wum, Egypte met vriend Kees. Er groeide iets. Toch duurde het nog tot een jaar of twaalf geleden voordat de echte reisspirit nederdaalde. Ik had - met opgroeiende kinderen ga je niet ver- inmiddels alle Waddeneilanden gezien en wat campings op Veluwe en Gronings gebied, had ook al Pompeï en Napels van het lijstje kunnen schrappen maar toen, toen begon het pas echt. Eén keer per jaar een stedentrip met de vriendenclub en twee keer per jaar

Ja, kijkt u nog maar eens goed.  Wie ons huis kent, weet dat er veel te verbeteren en te verbouwen valt. Een verbouwval, exact. Huis uit 1934 , scheef, vochtig en bij vlagen oneconomisch. Maar wel zeer sfeervol en ruim en meer van die aanbevelingen.  Het heeft ons jaren gekost om de stap te zetten om de inbouwkeuken (merk: jammerlijk overleden vriend) op te knappen. Loshangende deurtjes, een verdwenen plintje, een defecte vaatwasser.  Eindelijk geld bijeen gespaard om dat op te lossen. Nee, dat moet ik anders zeggen: eindelijk eens de keuze gemaakt om het geld hieraan te spenderen. Ik heb hoge lasten, maar ik heb geen klagen voor wat betreft de dingen die ik meemaak. Ik kan er geen auto van rijden, maar ik reis veel (eigenlijk: héél veel) , zie regelmatig concerten en pak mijn avondje stappen ook mee. En mijn kinderen komen niets te kort.  De uitgaven keurig binnen de perken, op een dusdanige manier dat mijn moeder tevreden zou kunnen zijn over de financiële verantwoor

Staat voor "Backed with". Anders gezegd: wat staat er op het B-kantje? Gisteren kwam ie binnen: een portable platenspeler die we hebben aangeschaft nadat het vuurtje opnieuw ontstoken was tijdens een Terschelling-trip. Doordat we daar een feestje bouwden in het schuurtje met de pickup-koffertje van vriend Marc, werd ik weer enthousiast. Als klein jongetje reisde ik met mijn moeder met de bus van Wervershoof naar Hoorn. In mijn knuisten enkele rijksdaalders of guldens die ik met mijn krantenwijkje bijeen had gespaard. Het winkelrondje eindigde dan steevast in de Lange Kerkstraat, bij muziekhandel Wassenaar. Bertje mocht zijn singletje uitzoeken. Ik kocht "Back home" van the Golden Earring, ik was achteraf pas 11 jaar oud toen ik "Do the strand" van Roxy Music aanschafte. (wilt u het echt weten? Eerste singletje was toen al een oudje: Dave Berry's "This strange effect"). Al snel volgden de lp's, later de cd's. De lp's deed ik on

Nog immer moet ik even slikken als ik het boekje zie staan (tegenwoordig: zie liggen, onlangs de boekenkast-inhoud moeten verschepen). Ik kreeg het toen ik, 18 jaar oud, aan mijn moeder had verteld dat ik de wijde wereld in ging. Ik had m'n "straf" uitgezeten bij mn eerste baantje en kon eindelijk echte dingen gaan doen. Hoewel ze het wel gewend was - ik was nummer 9 van 10 kinderen - moest ze toch wel even wat wegwerken toen haar voormalige probleemkindje , het moedersjochie, uit haar zicht leek te gaan verdwijnen. Ze vond het terecht, ze zag dat ik in het dorp niet zou aarden. Ze liet me gaan en ze gaf me de opdracht het geluk te zoeken. Als u het mij vraagt, is dat aardig gelukt. Niet vanzelf, niet automatisch, niet onbeschermd en niet zonder vallen. Maar ik ben wel ergens. Ik zou haar zo graag willen vertellen dat ze het toen al goed door had. Ze wist dat ik flink moest gaan zoeken, maar ze was terecht hoopvol dat ik iets zou vinden. Moedertje lief.

Reeds vroeg in mijn leven maakte ik de keuze om het swingend te houden. Al op jonge leeftijd had ik ervaren dat het niet iedereen gegeven is om zijn leven in te richten zoals ie zelf wil. Dat ging ik anders doen, natuurlijk. Waar mogelijk, natuurlijk. Ik ben me volledig bewust van de nietigheid van het bestaan, maar weet ook dat je elke kans kunt pakken om leuke dingen te beleven. Afhankelijk van je hoeveelheid energie kun je best werk en een feestelijke vrije tijd combineren. Ook met een gezin , ook met vrijwilligerstaken. Al mijn hele leven stap ik -op verzoek of uit eigen initiatief - in projecten en comité's die een maatschappelijk dan wel feestelijk doel dienen. Ik weet dat ik me gezegend mag voelen met een forse dosis bruikbare power, ik ben tot veel bereid. Zo dans ik van evenement naar evenement: de ene keer met een wijzend vingertje, de andere keer met een aantal louter dienstbare bewegingen. Het kost wat vergaderavonden, het kost wat privé-tijd, maar als de boel

Vandaag staat de dag in het teken van één man. Natuurlijk, ik moet eerst werken maar daar past ie ook prima bij. Ik draai mezelf gewoon warm met zijn vroegere band- en latere solowerk. Wat de een heeft met Prince, of weer een ander met Bruce Springsteen, heb ik met de Noorse geweldenaar Sivert Hoyem. (Met een O met zo'n vikingstreepje erdoor, maar die vind ik nu even niet.) Ik heb hem al meerdere malen live gezien en ik ga vanavond gewoon weer. Met mijn eigen lieverd, die de eerste keer dat ze de man live aanschouwde met open mond stond te gapen naar die lange donkere gestalte in dat tegenlicht. Maar vooral: die met die stem. De stem , die door mergpijpjes heen blitzhackt alsof het niets in. De stem die er geen been in ziet om de kippenvel-bubbels in legers over je rug en armen te doen trekken. De stem die me vanaf de allereerste keer dat ik m hoorde al volledig voor zich in nam. Ik werd ambassadeur: talloze vrienden heb ik "Industrial silence" van Madrugada lat

Ondanks een onverwoestbaar optimisme, ben ik niet echt Zen. Teveel aan mijn hoofd, waarvan dan ook weer (te) veel niet lukt. Doenig baassie, maar daar voel ik me heel prima bij. Ben gezegend met een woeste dosis natuurlijke energie, ik draai mijn dagelijkse diensten al jaren zonder RedBull, Witte Sloper of Zwarte Magie. Het enige dat ik regelmatig nodig heb om op te kunnen laden, is Groene Energie. De status van "Zijn in Zen" behaal ik door te wandelen. Gewoon : wandelen. Goede schoenen aan, een leuke route met liefst wat natuurschoon en ik bereik alras een weldadige status van tevredenheid. Met elke verdere pas spoel ik het hoofd leeg, met elke extra kilometer raak ik verder van de drukte van het dagelijks bestaan. Afgelopen weekend liep ik op een Waddeneiland. Twee routes uit het gidsje zochten we uit: de ene een complete boswandeling, de andere een route die langs alle daar aanwezige facetten loodste. Polder, bos, duinen, strand en oude dorpskernen. Mijn kinderha

Dat Nijntje een meisje was, en dat ze daar pas laat achter kwam. Een collega van mij zit volop in de voorleesleeftijd met haar dochter. We spraken over het fantastische metrum dat in de Nijntje-boeken zit. De voor te lezen tekst zit dermate goed in elkaar dat het ook jaren later nog een feest is om ze door te nemen. Als vanzelf dwaalden mijn gedachten af naar de twee meest fantastische voorleesboeken die ik in mijn jonge-pappen-tijd heb meegemaakt. Beide boeken waren van dezelfde tekenaar (en zijn vrouw, overigens) en bevatten geen tekst. Juist omdat er geen tekst in zat, werd ik gedwongen om mijn gedachten de vrije loop te laten. Een extra complicerende factor daarbij was, dat voorlezen een dagelijkse bezigheid is dus dat je niet zomaar wat kunt verzinnen. De tekst die je de ene dag verzint, dient de andere dag terug te komen. Anders wordt je daar echt door je kinderen op aangesproken. Ik heb drie dochters groot weten te krijgen, het verhaal van Monkie en "Van Mug to

Is het de reis ernaartoe? Zijn het de haventjes of de stranden? Is het juist de combinatie van die twee? Feit is dat ik verzot ben op tripjes naar eilanden. Vliegen als ze wat verder zijn, varen als het dichterbij kan. Er zijn mensen die heel graag Route 66 of andere American highways willen rijden. Er zijn mensen die een reep van 50 meter strand al voldoende vinden, al dan niet ombouwd met wolkenkrabbende hotelcomplexen. Ieder het zijne. En dat meen ik echt. Ik voel me echter het meest los en weg als ik vaste wal heb ingeruild voor eilandgronden. Uiteraard alle vaderlandse Wadden bezocht, voor zover voor publiek toegankelijk. Maar ook diverse Griekse eilanden, 3 keer Ierland, de prachtige -vlak onder Napels gelegen - drieëenheid Ischia/Procida/Capri en de zonne-eilanden Madeira en La Palma. Op de to-see-and-to-do-list staan uiteraard nog Malta, de Azoren en KaapVerdië, Sardinië of Corsica en de wat vulkanischer Griekse plekken van Santorini. Ooit ooit allemaal. Het ronden va

Vorige week was ik jarig. Ik ben altijd nogal gek geweest op het vieren van m'n verjaardag. Hoe klein mn woonstekje ook was , ik moest en zou het feestelijk gedenken. Desnoods vierde ik het in 2 dagen, zodat de ene dag de uitgebreide familiekring niet geconfronteerd werd met de uitgebreide vriendenkring die de dag erop fust kwam legen. Bovenstaande foto is er een weerslag van: mijn kleine woninkje op t Grote Oost puilde uit, van woonkamer via keuken tot balkon. Lekker hoor.. (bij de weg: já, ik ben die dandy met dat roodwitte colbertje aan- 1984 of 85 volgens mij) Op onverklaarbare wijze is er de klad in gekomen de afgelopen jaren. Van de afgelopen 5 jaarringen heb ik er maar 2 aan genodigden kunnen tonen, de andere partijtjes gingen niet door. Geldgebrek, andere volop-bezigheden: er was steeds wat. Dit jaar moest ik opdraven op het bedrijfsfeest en moest mijn lief werken , dus hoefde ik niet meerdere keren heen en weer te fietsen naar de buurtsuup. Omdat er bij de familie

De omgeving was verstikkend. Zeker voor een 15- , 16-jarige. Streng katholiek was het dorp, alom aanwezig waren de huisgenoten in dat grote en mannelijke gezin. De tiener in mij (die in de seksuologie of psychologie ongetwijfeld "adolescent" zou hebben geheten) kwam slechts met horten en stoten aan "frühlingserwachen" toe. Waar vriendjes en klasgenootjes al pochten met een sliert verkeringen, relaties , pogingen tot "de eerste keer"  bleef ik stil en complex op de achtergrond. Tuurlijk, het hebben van oudere broers leverde het voordeel op dat door het ganse huis heen seksboekjes zwierven , we praten immers over de jaren 70. Een beetje goed zoeken en op tijd op de juiste plek terugleggen zorgde dat er volop harmonie bleef tussen de broers onderling. Bij mij begon het laat. Maar het begon - achteraf gezien - best goed. In de laatste jaren van mijn middelbare school begon Deborah Harry mijn agenda te sieren (niet op de voorkant he, want die was toch

In het nog jonge bestaan van dit blog is het al meerdere malen over het onderwerp "de dood" gegaan. Logisch: ik ben oud en dus ontvalt je soms iemand. Bovendien begon ik er iets te vroeg mee, met dat verliezen van mensen: mijn beide opa's hebben mij niet zien opgroeien, mijn beide oma's slechts kort. Op tamelijk jonge leeftijd (20) was ik wees, later verloor ik een broer en nog vele vrienden. Dat ik nu in een andere fase gekomen ben, zie ik aan mijn kinderen. Huilend kwam mijn dochter gister thuis, nadat ze bij de condoleance was geweest van de vader van haar jeugdvriendinnetje. Gewoon, een man hier uit de straat, die in dat prachtige rijtje "man, vader, collega, buurman, vriend" paste. Maar wel eentje met wie mijn dochters op vakantie zijn geweest, eentje die ik me vooral herinner aan dat kenmerkende dat voelende vaders hebben: ze staan bij het schoolplein en krullen hun mondhoeken zodra hun kind naar buiten komt. Ze helpen bij de wekelijkse krantenwij

Vandaag richt ik een monument op. En bij hoge wijze van uitzondering is dat monument voor mezelf. Een monument voor de arbeider, een monument voor de arbeid ook. Vandaag vier ik dat ik 35 jaren lang onafgebroken in loondienst ben. Vier je dat eigenlijk? Is dat een feest als je zo lang onder en voor bazen werkt? Is het een prestatie om zolang elke dag de tocht naar kantoor te maken en er niet zomaar eens woest uit te breken? Ikzelf zeg van wel, maar u mag er anders over denken. 14 mei 1979, vijf dagen na m'n laatste examen. Wegens een stevige kortsluiting in het hoofd moest ik aan geld zien te komen om een aantal mensen vergoedingen te betalen. Na een al ietwat bizarre schoolcarrière (brugklas-gymnasium-havo-athenaeum-havo) bleek al snel dat een eventueel studieplan gedoemd zou zijn te mislukken. Bovendien had ik dat pad zelf met mijn levensbepalende blunder al geblokkeerd. Werken dus. Begonnen met productiewerk in een blikfabriek- waarbij ik gelukkig veel gebruik mocht

Dag moeder, Zou je het leuk gevonden hebben als ik vandaag een kop koffie kwam halen? En dan meteen een greep uit de "pond allerhand" deed? Zou je hebben gestraald als al je kinderen er zaten? En hun kinderen daar vervolgens weer omheen? Zou je met de koffiepot tegen het raam hebben getikt om die langslopende bekende er ook nog bij te vragen? Zou je vorsend de kamer hebben rondgekeken wie van het hele gezelschap je zou kunnen verleiden tot een potje klaverjassen? Zou je trots in een hoek van de keuken hebben gestaan als je mannen al zingend de mega-afwas klaarden? Zou je ons gevraagd hebben de natgeregende kamerplanten weer binnen te halen?  Zou je ons koosnaampjes nog een keertje van stal halen, zou ik de eer hebben gehad nog één keer "Beppekind" te zijn? Zou je een hardgekookt ei in de keukenkast klaar hebben staan, omdat je wist dat Siem daar altijd als eerste naar zocht? Zou je in alle opwinding weer vervallen tot je heerlijke Achterhoekse diale

Het eerste exemplaar. Ze had hem in haar handen vanmiddag. Haar gevoelens schoten heen en weer van hyperzenuwachtig naar stiekem toch wel trots. Op zichzelf. Wij waren vanmiddag bij de boekpresentatie van "Uiteindelijk krijgt Hanna altijd gelijk". Geschreven door Corina Tuinman, zus van een vriendin van ons en voor mensen met een Troll-verleden beter bekend als Curry. In het boek vertelt ze over haar zware levenswandel: van de ene psychiatrische behandeling naar de andere, het ene behandelhuis uit om de volgende weer in te gaan. Ze vertelt een verhaal over medicatie, een verhaal over verwarring, een verhaal over moeite hebben met het leven. Maar ook een verhaal over trends in therapieën. Omdat van je af schrijven nu eenmaal helpt, zette ze haar levensverhaal op papier. Vanmiddag was de gestolde versie er van voor het eerst beschikbaar. Ze straalde, ze voelde een beetje van dat levensgeluk waar ze zo ontzettend recht op heeft. Het was ontroerend om erbij te mogen zi

Het zal niet bij heel veel concerten gebeuren dat je jaren later nog exact weet op welke dag je het bijwoonde. Door de jaren heen zag ik veel, heel veel. En dat ik Moss op mijn verjaardag live zag, vergeet ik niet. Maar over een aantal jaren zal ik niet meer weten de hoeveelste verjaardag dat dan was. The Cure in Rotterdam? 30 augustus. Maar welk jaar? Kan 1984 geweest zijn, ook eentje eerder of later. Deze echter, Dead Moon in Paradiso, daarvan noem ik de datum meteen. En foutloos. 6 mei 2002. Vooraf zat ik met een toenmalig maatje een pizza te scoren in de Leidsekruisstraat (kan ook - dwarsstraat zijn) . Op het hoekje ertegenover, in het schaakcafé, stond de tv aan. Plots een enorme volksoploop die zich richting dat tv-scherm begaf. Het tv-scherm toonde een arrestatie door de politie. Het tv-scherm toonde vervolgens de bebloede plaats waar nog geen uur daarvoor Pim Fortuyn om het leven was gebracht. Dead! We trokken naar Paradiso en de sfeer was vreemd. M'n broertje k

Deze maand zou ie jarig zijn. Op dezelfde dag als ik. Zou, zeg ik, want Jaap doet niet meer aan verjaardagen. Jaap doet nergens meer aan, zo had ie besloten. Jaap was de strijd beu. Strijd tegen z'n jeugd en strijd tegen z'n afkomst. Strijd tegen zijn minderwaardigheidscomplex. Pas toen ik naast hem zat in de tuin, op een bloedhete zondagmiddag, begreep ik hoe moeilijk hij het moet hebben gehad."Zwembroek mee" had ie gezegd. Ik pakte de bus, stapte uit op de Knokkel en liep naar zijn huis. "Omkleden, snel" was het devies. Het was tussen 3 en half 4, we moesten opschieten. Ik in zwembroek. Werd meegetrokken naar de tuin. Twee klapstoelen stonden klaar. Biertje erbij. Zitten. We zaten nog geen 5 minuten en het begon. Ze kwamen langs, de zwartekousen-families. Allemaal op weg naar de kerk die verderop in de straat lag. Jaap, een mooie slanke tuindersman, in zwembroek. Biertje ging de lucht in, met een sardonische glimlach groette hij het kerkvolk. J

Als burger ben ik behoorlijk braaf. Geworden. Ja, vroeger liep ik nog wel eens langs de verkeerde kant het spoorperron op. Vroeger fietste ik nog wel eens zonder licht. Slechts 2 maal in mn leven reed ik te hard met de auto (resp. 7 en 4 km). Slechs eenmaal in mn leven pleegde ik vandalisme en daar heb ik lang genoeg voor geboet. Ik wil niet zeggen dat ik een modelburger ben, verbaal ben ik nog lastig genoeg voor mensen. De laatste boete die ik kreeg (een jaar of 6 geleden) was voor het niet opvolgen van bevelen. Die bevelen werden mij uitgevaardigd door de nachtwacht van het Centraal Station in Amsterdam. Ik, vastrechtkaarthouder en dus dagelijks gebruiker van de nationale treinservice, arriveerde omstreeks 03.00 uur bij de westingang van het CS. Ik mocht niet naar binnen. Ik moest buiten wachten tot het tijd was voor mijn eerste trein om te vertrekken. Links en rechts langs mij heen liepen mensen naar binnen, zij moesten naar bestemmingen waar nachttreinen heengingen. Mensen

Nog altijd word ik, wanneer zijn naam valt, aangesproken in de vorm: "Oh , was dat een broer van jou? Wat een leuke man was dat." In mijn vriendenkring zitten mannen die les van hem gehad hebben tijdens hun jeugd in Andijk. In mijn vriendenkring zitten mannen die hem volop kennen van zijn bemoeienissen met de voetbalvereniging in Wervershoof. Anderen kennen hem van zijn ober-activiteiten in de Nadorst of Sarto, weer anderen kennen hem van zijn inspanningen voor de kerk in Andijk en Wervershoof. Piet leek onvermoeibaar, Piet was benaderbaar voor iedereen en had een goed woord voor allen. Als kleiner broertje schep ik er plezier in een voorbeeld aan hem te nemen, maar ik weet dat ik niet in de buurt kom van zijn enorme rechtschapenheid. Tien jaar geleden vandaag. Een potje gevoetbald op een zonnig veld in Schellinkhout. Ik rijd de auto de straat in, de kindertjes achterin. Aan de straatkant staan mijn vrouw en mijn schoonvader.  Wat doen die daar nou? Uitstappend, d