Een aangekondigde dood

In het nog jonge bestaan van dit blog is het al meerdere malen over het onderwerp "de dood" gegaan. Logisch: ik ben oud en dus ontvalt je soms iemand. Bovendien begon ik er iets te vroeg mee, met dat verliezen van mensen: mijn beide opa's hebben mij niet zien opgroeien, mijn beide oma's slechts kort. Op tamelijk jonge leeftijd (20) was ik wees, later verloor ik een broer en nog vele vrienden. Dat ik nu in een andere fase gekomen ben, zie ik aan mijn kinderen.

Huilend kwam mijn dochter gister thuis, nadat ze bij de condoleance was geweest van de vader van haar jeugdvriendinnetje. Gewoon, een man hier uit de straat, die in dat prachtige rijtje "man, vader, collega, buurman, vriend" paste. Maar wel eentje met wie mijn dochters op vakantie zijn geweest, eentje die ik me vooral herinner aan dat kenmerkende dat voelende vaders hebben: ze staan bij het schoolplein en krullen hun mondhoeken zodra hun kind naar buiten komt. Ze helpen bij de wekelijkse krantenwijk ("zal ik de overkant doen?") , ze komen luisteren bij de schoolmusical en de oudergesprekken.
Ik ga zometeen naar de condoleance, zie er tegen op. Omdat ie van hetzelfde bouwjaar was als ik. Omdat ik hem nog ken als sterk en blij , omdat ik weet dat daar zo weinig meer van over was aan het eind. Maar ik moet: juist voor dat gezin dat achterblijft- juist dat vriendinnetje van onze dochters- omdat ze er recht op hebben dat ze zien dat we met ze meeleven. Dat we ze kracht toewensen, hulp aanbieden, een schouder geven.

Tranen in mijn ogen nu, excuus voor het even van me afschrijven.