Monkie

Dat Nijntje een meisje was, en dat ze daar pas laat achter kwam.

Een collega van mij zit volop in de voorleesleeftijd met haar dochter. We spraken over het fantastische metrum dat in de Nijntje-boeken zit. De voor te lezen tekst zit dermate goed in elkaar dat het ook jaren later nog een feest is om ze door te nemen.

Als vanzelf dwaalden mijn gedachten af naar de twee meest fantastische voorleesboeken die ik in mijn jonge-pappen-tijd heb meegemaakt. Beide boeken waren van dezelfde tekenaar (en zijn vrouw, overigens) en bevatten geen tekst.
Juist omdat er geen tekst in zat, werd ik gedwongen om mijn gedachten de vrije loop te laten. Een extra complicerende factor daarbij was, dat voorlezen een dagelijkse bezigheid is dus dat je niet zomaar wat kunt verzinnen. De tekst die je de ene dag verzint, dient de andere dag terug te komen. Anders wordt je daar echt door je kinderen op aangesproken.

Ik heb drie dochters groot weten te krijgen, het verhaal van Monkie en "Van Mug tot Olifant" zijn dan ook jarenlang bij me gebleven. En me bij gebleven.
Toen ik een jaartje geleden een foto maakte van een op straat achtergebleven pluche knuffel-armpje reageerde mijn dochter direct: "Wow, pap. Monkie IRL".

Een mens mijmert eens wat. De gedachte dat je met je eigen verhalen de fantasie van je dochters in werking hebt gekregen, is onbetaalbaar. En levenslang.