Eilanditis
Feit is dat ik verzot ben op tripjes naar eilanden. Vliegen als ze wat verder zijn, varen als het dichterbij kan.
Er zijn mensen die heel graag Route 66 of andere American highways willen rijden. Er zijn mensen die een reep van 50 meter strand al voldoende vinden, al dan niet ombouwd met wolkenkrabbende hotelcomplexen.
Ieder het zijne. En dat meen ik echt.
Ik voel me echter het meest los en weg als ik vaste wal heb ingeruild voor eilandgronden. Uiteraard alle vaderlandse Wadden bezocht, voor zover voor publiek toegankelijk. Maar ook diverse Griekse eilanden, 3 keer Ierland, de prachtige -vlak onder Napels gelegen - drieëenheid Ischia/Procida/Capri en de zonne-eilanden Madeira en La Palma.
Op de to-see-and-to-do-list staan uiteraard nog Malta, de Azoren en KaapVerdië, Sardinië of Corsica en de wat vulkanischer Griekse plekken van Santorini. Ooit ooit allemaal.
Het ronden van het eiland geeft een gevoel van vrijheid. Waar je kijkt, is zee. Soms zie je iets verder weg het vasteland of andere eilanden. De haventjes kennen een bedrijvigheid en levendigheid, je kunt dineren met je voeten zo ongeveer in het water (waargebeurd: aan een tafeltje in Marina Piccoli op Procida kabbelde het water de steentjes naast onze tafel op. Bij het opstaan werden de slippertjes ondergedompeld).
De tijd gaat er trager dan in de stad, de nijverheid hangt af van getij en aanvoer per boot. De vissers zijn er meer de baas dan de industrieel.
Donderdag varen we naar Terschelling. Het eiland dat ik het meest bezocht van allemaal. Bij twintig keer ben ik opgehouden met tellen, ik weet dat ik zal blijven terugkomen. Vier dagen in een vrijstaande boerderij, uitzicht op het wad. Fietsen door de duinen, wandelen over wad en kwelders.Dat hartje ik.
Make me an island, i'm yours..
Reacties
Een reactie posten