De don'ts

Als burger ben ik behoorlijk braaf. Geworden.
Ja, vroeger liep ik nog wel eens langs de verkeerde kant het spoorperron op. Vroeger fietste ik nog wel eens zonder licht. Slechts 2 maal in mn leven reed ik te hard met de auto (resp. 7 en 4 km). Slechs eenmaal in mn leven pleegde ik vandalisme en daar heb ik lang genoeg voor geboet.

Ik wil niet zeggen dat ik een modelburger ben, verbaal ben ik nog lastig genoeg voor mensen. De laatste boete die ik kreeg (een jaar of 6 geleden) was voor het niet opvolgen van bevelen. Die bevelen werden mij uitgevaardigd door de nachtwacht van het Centraal Station in Amsterdam. Ik, vastrechtkaarthouder en dus dagelijks gebruiker van de nationale treinservice, arriveerde omstreeks 03.00 uur bij de westingang van het CS. Ik mocht niet naar binnen. Ik moest buiten wachten tot het tijd was voor mijn eerste trein om te vertrekken. Links en rechts langs mij heen liepen mensen naar binnen, zij moesten naar bestemmingen waar nachttreinen heengingen. Mensen die mij kennen, weten dat ik op dat moment de discussie aan ga: "waarom ik niet binnen mag wachten op m'n reguliere trein". "ik heb een geldig abonnement en nergens in de wet staat hoe lang je maximaal op een trein mag wachten" . Dat soort argumentatie. Noppes, kostte me 60 euro.

Als toerist, hetgeen de laatste jaren nogal vaak mijn rol is geweest, ben ik echter voorbeeldig. Ik besef dat ik naar vaak eeuwenoude dingen zit te kijken en ik snap dat men moeite moet doen om te conserveren. Stomverbaasd was ik toen ik- het fotografieverbod binnen het Vaticaanmuseum opvolgend- de Sixtijnse Kapel binnenstapte en zelfs de nonnetjes een fototoestel onder hun habijt vandaan zag halen . Ik had, u snapt, de mijne allang al ingeleverd beneden bij de garderobe. Naast die afbeelding van dat fototoestel met dat kruis er doorheen, ja.

Nog een tikje verder gaan de toeristen die per sé kunstschatten moeten aanraken. Mijn broer acteerde een lichte struikeling om toch maar even achterwaarts met z'n handen tegen de befaamde Ishtar-poort van Bagdad aan te staan. "ja ja, sorry, ja ja" , maar fijn thuis vertellen dat híj dit historische monument aangeraakt heeft.Zo zijn er legio.
Een totaal ander slag is het volk dat zulks niet eens doet om te snoeven. Britten, vaak, valt me op. Deze foto maakte ik op zo'n plek: bij de ingang van de Acropolis, de poort richting het Parthenon. Om de twee zuilen bovenstaand bordje en toch gaat er een vent, een leraar met een klas om zich heen nota bene, hier dapper aan staan voelen en betasten. En dat vervolgens uitleggen.

Vroeger, toen ik zelf nog opstandig was, zou ik er tegenin gaan. Nu, nu loop ik hoofdschuddend verder. Maar niet nadat ik opzichtig een foto van het bordje heb gemaakt en na het klikken nog even kijken naar die leraar, of ie mij (en dat bordje) gezien heeft.