10 jaar zonder Piet

Nog altijd word ik, wanneer zijn naam valt, aangesproken in de vorm: "Oh , was dat een broer van jou? Wat een leuke man was dat."
In mijn vriendenkring zitten mannen die les van hem gehad hebben tijdens hun jeugd in Andijk. In mijn vriendenkring zitten mannen die hem volop kennen van zijn bemoeienissen met de voetbalvereniging in Wervershoof. Anderen kennen hem van zijn ober-activiteiten in de Nadorst of Sarto, weer anderen kennen hem van zijn inspanningen voor de kerk in Andijk en Wervershoof.

Piet leek onvermoeibaar, Piet was benaderbaar voor iedereen en had een goed woord voor allen. Als kleiner broertje schep ik er plezier in een voorbeeld aan hem te nemen, maar ik weet dat ik niet in de buurt kom van zijn enorme rechtschapenheid.

Tien jaar geleden vandaag. Een potje gevoetbald op een zonnig veld in Schellinkhout. Ik rijd de auto de straat in, de kindertjes achterin. Aan de straatkant staan mijn vrouw en mijn schoonvader.  Wat doen die daar nou?
Uitstappend, de kinderen overstekend. Anneke komt naar me toe: "Hou je vast, ik moet je wat vertellen. Piet is vanmiddag plotseling overleden." Ter plekke zak ik door mn benen en barst in huilen uit.
Een aneurysma werd hem fataal, hij had zijn leven lang rondgelopen met een tijdbom en heeft het - gelukkig- nooit geweten.

Hij wordt gemist: de familie heeft het moeilijk gehad. Na zijn wegvallen was het evenwicht er even uit. We herstellen nu, maar voelen nog allemaal dat grote onopvulbare gat. Piet is weg, komt nooit meer terug. En toch: Piet zal er altijd zijn, daar met die grote glimlach aan de kaarttafel.

Ik denk al de hele week aan je, broeder, en dat gevoel vervult mij met grote trots. Ik mocht jouw broertje zijn , een voorbeeld zul je blijven.