Japio

Deze maand zou ie jarig zijn. Op dezelfde dag als ik.

Zou, zeg ik, want Jaap doet niet meer aan verjaardagen. Jaap doet nergens meer aan, zo had ie besloten. Jaap was de strijd beu.

Strijd tegen z'n jeugd en strijd tegen z'n afkomst. Strijd tegen zijn minderwaardigheidscomplex.
Pas toen ik naast hem zat in de tuin, op een bloedhete zondagmiddag, begreep ik hoe moeilijk hij het moet hebben gehad."Zwembroek mee" had ie gezegd.
Ik pakte de bus, stapte uit op de Knokkel en liep naar zijn huis. "Omkleden, snel" was het devies. Het was tussen 3 en half 4, we moesten opschieten. Ik in zwembroek. Werd meegetrokken naar de tuin. Twee klapstoelen stonden klaar. Biertje erbij. Zitten.

We zaten nog geen 5 minuten en het begon. Ze kwamen langs, de zwartekousen-families. Allemaal op weg naar de kerk die verderop in de straat lag. Jaap, een mooie slanke tuindersman, in zwembroek. Biertje ging de lucht in, met een sardonische glimlach groette hij het kerkvolk.
Jaap was ontkerkt, en dat was in het strenggelovige Andijk-Oost not done. Jaap moest eruit, Jaap wilde weg. Weg van zijn familie, die maar geen begrip kon opbrengen voor zijn seculiere wensen.
Jaap was een vrouwenmagneet, Jaap was muziekliefhebber, Jaap wilde uitgaan, Jaap wilde leven.

Uiteindelijk heeft de liefde voor een vertrokken vrouw hem genekt. In een sombere garage in het Friese Donkerbroek verstikte hij zichzelf. Moe van de strijd, omdat hem zoveel niet was gelukt.
Ik weet zeker dat zijn jeugd tot aan het eind toe zijn leven heeft bepaald. En zijn dood dus ook.