Werkgerelateerd

Vandaag richt ik een monument op. En bij hoge wijze van uitzondering is dat monument voor mezelf.
Een monument voor de arbeider, een monument voor de arbeid ook.

Vandaag vier ik dat ik 35 jaren lang onafgebroken in loondienst ben. Vier je dat eigenlijk? Is dat een feest als je zo lang onder en voor bazen werkt? Is het een prestatie om zolang elke dag de tocht naar kantoor te maken en er niet zomaar eens woest uit te breken?
Ikzelf zeg van wel, maar u mag er anders over denken.

14 mei 1979, vijf dagen na m'n laatste examen. Wegens een stevige kortsluiting in het hoofd moest ik aan geld zien te komen om een aantal mensen vergoedingen te betalen. Na een al ietwat bizarre schoolcarrière (brugklas-gymnasium-havo-athenaeum-havo) bleek al snel dat een eventueel studieplan gedoemd zou zijn te mislukken. Bovendien had ik dat pad zelf met mijn levensbepalende blunder al geblokkeerd.
Werken dus. Begonnen met productiewerk in een blikfabriek- waarbij ik gelukkig veel gebruik mocht maken van mijn talenkennis om buitenlandse collega's te verduidelijken wat er moest gebeuren- had ik al snel de afbetalingen klaar. Op naar een eigen leven dan maar.
Ik trok uit het ouderlijk huis, ging naar Amsterdam en begon mijn kantoorcarrière. Dat bleek (en blijkt) mijn natuurlijk habitat: werken naar een resultaat. In teamverband of langs m'n eigen lijnen.

8 maanden Numan-Blikemba. 20 jaar VNU, 7 jaar WPG ,  halfjaartje Alkmaar (blunderbedrijf) en nu alweer 7 jaar Loyalty Lab.
Ik deed en doe er veel naast. Binnen het bedrijf altijd present geweest in ondernemingsraden, sociale commissies én feestcommissies. Buiten het bedrijf altijd present geweest als vrijwilliger en als activist.

Alles had anders kunnen lopen, maar het is goed zo. M'n uiterste best doe ik om een fijne collega te zijn en te blijven, m'n uiterste best doe ik om mijn ritme voor iedereen zo gunstig mogelijk te laten zijn. Laat mij nog maar even schuiven, laat mij nog maar even gestuurd worden door mijn arbeidsethos.