Begt en de Verbeelding

Het is zover, ook op mijn eigen provinciaalse stadsstationnetje heeft de NS de boel vergrendeld. Onder de nieuwe nationale noemer "veiligheid" loopt de potentiële reiziger nu tegen dreigende klaphekjes op. Klaphekjes die, zo blijkt tijdens de crowdcontrol-proef van deze week, ook nog in tegengestelde richting geschakeld kunnen worden. Twee van de vier poortjes zijn voor de mensen die úít de trein komen, twee voor hen die er in willen.    De crowdcontrol-proef zal ongetwijfeld slagen. Immers, in deze 3 werkdagen tussen oud en nieuw hoef je geen mensenmassa's te controllen, je hoeft geen gierende vertraging te verwachten, je hoeft geen menigte te managen die uit die vertraagde trein gehaast naar een -volgens dienstregeling al vertrokken- overstapbus wil snellen.  Het zal allemaal goed gaan, men zal melden dat het allemaal getest is en dat de NS klaar is voor het uitrollen over geheel Nederland.  Dat de reiziger een opgehokt gevoel heeft, dat je de reiziger zich

De 24e officiële keer gisteren. Eerder al vulden we vele kerstvakantiedagen met spel ende vermaeck, maar sinds 1991 verbinden we er officieel een beker aan. De harde pik! Onder die noemer vieren we met de mannelijke kant van het geslacht.....nee, dat moet ik anders zeggen: met de mannelijke familieleden van boven de 18 een sport- en spelletjesdag. Met des middags de biljartcompetitie - minstens 20 van de edities daarvan in de Andijker zaal Sarto- die gaat om de bokaal. Ikzelf, ik won hem nimmer. Wel altijd top-10, wel altijd een keer reuzendoder, maar nooit goed genoeg voor het podium. Want, zo zeiden wij thuis: goed kunnen biljarten is een teken van een verpeste jeugd. Er is een officieel biljartreglement, waar onder andere een sideways-competitie om de Jos Verstappen-trofee toe behoort. Juist ja, u raadt het al...  Met veel vaart, maar ook veel lol spelen we allemaal een kwartiertje tegen elkaar, al ketsend en klossend. U kunt de clichés al invullen: "gang is alles"

Vandaag wordt ze 59 jaar. En daar heeft ze heel heel veel voor moeten doen, maar ze is er. Eind jaren 70 ontmoette ik in mijn geboortedorp een jongen uit Hoorn. Deze jongen zou me helpen het pad van mijn leven te bepalen. Niet alleen omdat we klikten - zowel muzikaal als vriendschappelijk als qua gedeelde interesses  (en nog steeds)- , nee, niet alleen daarom. Het was mede omdat ik al snel in Hoorn zijn zus ontmoette. De dame die mijn langjarigste vriendin zou worden.  Ze ging met ons uit stappen, ze ging met ons naar festivals. Ze hield me in toom toen ik als kersverse wees nogal ongechargeerd door het leven stapte, ze begeleidde mijn vriendinnenselectie. Ze ging mee toen ik voor de rechter moest staan wegens een onterechte arrestatie, ze vierde met mij de winst in het hoger beroep. Ze steunde me in bijna-faillissement, ze steunde me na scheidingen. Ze was, noem het gewoon zo, mijn tweede moeder. Ze is door de jaren heen door harde tijden gegaan, maar ook door ongeloo

Raar woord vind ik het : kerstgedachte.  Vooral door de connotatie: met kerstgedachte  wordt doorgaans bedoeld dat mensen iets bedenken dat met de samenleving te maken heeft, iets met piëteit, ja zelfs met medemenselijkheid.  Niets mis mee natuurlijk, maar het bevreemdt mij elke keer weer dat het opgedrongen wordt. Rondom kerst moeten de mensen opeens overdenken wat ze zouden kunnen doen voor de ander, rondom kerst moet blijkbaar opeens een mate van delen en deelneming ontstaan die de rest van het jaar nog niet bij de kerstdenker is opgekomen. Of niet uitgesproken.  Immers, zou diegene dat vaker denken dan alleen eind december, dan was het niet zomaar een kerstgedachte maar is het diens humane inslag. Is het diens algemeen maatschappelijke instelling. Ik ben zelf meer van die laatste slag, althans, dat probeer ik. Zelfkennis dwingt mij te zeggen dat ik geregeld moraliseer maar als u bovenstaande leest , snapt u waar dat vandaan komt. Ik word soms in februari overvallen