Nieuwe Sloten

Het is zover, ook op mijn eigen provinciaalse stadsstationnetje heeft de NS de boel vergrendeld. Onder de nieuwe nationale noemer "veiligheid" loopt de potentiële reiziger nu tegen dreigende klaphekjes op. Klaphekjes die, zo blijkt tijdens de crowdcontrol-proef van deze week, ook nog in tegengestelde richting geschakeld kunnen worden. Twee van de vier poortjes zijn voor de mensen die úít de trein komen, twee voor hen die er in willen. 

 

De crowdcontrol-proef zal ongetwijfeld slagen. Immers, in deze 3 werkdagen tussen oud en nieuw hoef je geen mensenmassa's te controllen, je hoeft geen gierende vertraging te verwachten, je hoeft geen menigte te managen die uit die vertraagde trein gehaast naar een -volgens dienstregeling al vertrokken- overstapbus wil snellen. 

Het zal allemaal goed gaan, men zal melden dat het allemaal getest is en dat de NS klaar is voor het uitrollen over geheel Nederland. 

Dat de reiziger een opgehokt gevoel heeft, dat je de reiziger zich onwelkom laat voelen op het station dat ie soms al 30 jaar gebruikt, dat je opstoppingen en bijbehorende agressie niet hebt waargenomen en ze dus ook niet verwacht, dat meldt de NS allemaal niet.
 

Zelf forens ik al 30 jaar, ik heb me ambassadeur gewaand. Bespot en gehoond werd ik, in tijden van gebladerte- of sneeuwvertraging. Hoe kon ik zo weinig kritisch zijn op deze organisatie, die een toonbeeld moest zijn van de martkwerkende samenleving? Hoe kon ik? 
Het is over. Het is klaar. Ik voel me geen welkome klant meer. Ik zal door deze klaphekjes de stations mijden waar ik kan. ik zal het maandelijkse gratis magazine retour afzender sturen, ik zal de winkeltjes op de stations geen klandizie meer verstrekken. Ik zal crowd spelen, ik zal gecontrolled worden. Dat willen ze graag.