Domingo de Santa Clara

Vandaag wordt ze 59 jaar. En daar heeft ze heel heel veel voor moeten doen, maar ze is er.

Eind jaren 70 ontmoette ik in mijn geboortedorp een jongen uit Hoorn. Deze jongen zou me helpen het pad van mijn leven te bepalen. Niet alleen omdat we klikten - zowel muzikaal als vriendschappelijk als qua gedeelde interesses  (en nog steeds)- , nee, niet alleen daarom. Het was mede omdat ik al snel in Hoorn zijn zus ontmoette. De dame die mijn langjarigste vriendin zou worden. 

Ze ging met ons uit stappen, ze ging met ons naar festivals. Ze hield me in toom toen ik als kersverse wees nogal ongechargeerd door het leven stapte, ze begeleidde mijn vriendinnenselectie. Ze ging mee toen ik voor de rechter moest staan wegens een onterechte arrestatie, ze vierde met mij de winst in het hoger beroep. Ze steunde me in bijna-faillissement, ze steunde me na scheidingen. Ze was, noem het gewoon zo, mijn tweede moeder.

Ze is door de jaren heen door harde tijden gegaan, maar ook door ongelooflijk veel mooie. Ze werd ziek maar overwon door een jarenlange knokpartij met chemo en medicatie. Ze zegevierde, ze doet volop mee in ons periodieke eetclubje, in uitstapjes, in haar oma-rol. Ze is - met mijn vrouw en dochters uiteraard- met afstand de belangrijkste vrouw in mijn leven. 

Supertrots ben ik dat ik haar al zo lang mag kennen, superblij ben ik dat ze het vandaag gewoon kan vieren met haar directe naasten. De zondag van de heilige Clara, zo luidt de titel van dit blog. Ooit bezongen in een liedje van Yello, een liedje dat ik zo eens ga opzoeken en draaien. En ik denk daarbij aan de warmte van vriendschap. Aan een mooie sterke vrouw. 

Clara, proost!