Geluk

Nog immer moet ik even slikken als ik het boekje zie staan (tegenwoordig: zie liggen, onlangs de boekenkast-inhoud moeten verschepen).
Ik kreeg het toen ik, 18 jaar oud, aan mijn moeder had verteld dat ik de wijde wereld in ging. Ik had m'n "straf" uitgezeten bij mn eerste baantje en kon eindelijk echte dingen gaan doen.
Hoewel ze het wel gewend was - ik was nummer 9 van 10 kinderen - moest ze toch wel even wat wegwerken toen haar voormalige probleemkindje , het moedersjochie, uit haar zicht leek te gaan verdwijnen. Ze vond het terecht, ze zag dat ik in het dorp niet zou aarden. Ze liet me gaan en ze gaf me de opdracht het geluk te zoeken.
Als u het mij vraagt, is dat aardig gelukt. Niet vanzelf, niet automatisch, niet onbeschermd en niet zonder vallen. Maar ik ben wel ergens. Ik zou haar zo graag willen vertellen dat ze het toen al goed door had. Ze wist dat ik flink moest gaan zoeken, maar ze was terecht hoopvol dat ik iets zou vinden.
Moedertje lief.