My Thai - vakantie Thailand 23sept-7okt 2022

 

Tot 2 maanden geleden wisten we nog helemaal niet dat we de afgelopen twee weken in Thailand zouden doorbrengen. We hadden een enerverende rondreis geboekt door Jordanië, langs natuur- en cultuurschatten. Een telefoontje van de vliegmaatschappij verstoorde dat: de gehele maand september zou er niet naar die regio worden gevlogen wegens personeelstekort. We speurden naar andere mogelijkheden en vonden een verblijf in Thailand in hetzelfde timeslot en dezelfde prijsklasse. In plaats van enerverend rondreizen werd het nu dus een kalme "één locatie, beetje strand en veel ontspanning"-vakantie. Wat er toen gebeurde, zal je verbazen. 

Vrijdag vroeg vertrokken, 4444 op een rij gespeeld op Schiphol. Overstap op Abu Dhabi, maar liefst vijf uur rondgehangen. Daarna nog een  best aantal uurtjes op weg naar Phuket. Meer dan 24 uur onderweg, maar dat bleek het later allemaal waard. Al op de rit van vliegveld naar hotel werden we getrakteerd op een enorme plensbui waarbij het water over de weg liep. "Nou, dit was wel de langste bui van de laatste weken hoor", verzekerden ze ons. Diezelfde buien - en langere - zouden de eerste 4 a 5 dagen nog zeer geregeld terugkomen, 

Maar goed, bij een temperatuurtje van om en nabij de 30 graden is regen natuurlijk zeer welkom. De eerste gehele dag - zondag-  beperkten we ons tot een lange strandwandeling, wat boodschappen, een kappertje en vervolgens terug naar het hotel om te lezen bij het zwembad. Hotel was helemaal top, koloniale stijl en met veel tropisch groen gelardeerd. Vlakbij het hotel was een Chinees-Boeddhistische tempel gevestigd waar de gehele week festiviteiten en ceremonies werden gehouden. Monotonie is key, maar hey: ieder zijn beleving. Zelfs bij zonsondergang op het strand werden wierookstaafjes aangestoken om de betreurde doden te eren. (En dat waren er daar nogal wat, zoals we later bij het Tsunami Memorial Center ontdekten). 

Maandag hadden we onszelf direct het eerste tripje gegund: we boekten een private trip met gids Nhai, die ons langs drie glorieuze tempels in de Phang Nga-provincie voerde. 1 was een berggrot-tempel die "Dragon Cave" wordt genoemd. Pittig stukkie klimmen via trappen langs de bergwand, maar een intiem inkijkje in het monnikenleven altaar. Eh sorry, aldaar. Tempel 2 was Wat Bang Rhiang, een (pot)sierlijke tempel met een glorieuze entree en een overdaad aan goud. Wat hier prachtig was, waren de twee mega-grote beelden die in het dal naast de berg waren geplaatst en die je van grote afstand al volgden. Indrukwekkend.  Tevens kon ik hier het muzikantje in me even tot leven wekken door via wrijving een enorme gong aan het trillen te krijgen. Ik kan dat. De derde en laatste tempel van die dag was de Wat Suwan Kuha-temple, die in de volksmond Monkey Temple is gaan heten. We begrepen al spoedig waarom: reeds bij aankomst boden de diverse stalletjes ons bananen te koop aan, pinda's mocht ook. Wij kochten niets, maar er werd volop gebruikt van gemaakt door hordes toeristen. Sinds ons bezoek aan Ubud, Bali vermijden we al te nauw contact met wilde apen, maar we kwamen er goed doorheen en kwamen vervolgens in een grot-tempel met een mega-liggende Buddha die ons zijn golden smile gaf. Iets verderop lag nog een vleermuisgrot, zijn we ook nog even zo respectvol mogelijk in getrokken. Leerzaam dagje, lessen in nederigheid.
 

Dinsdag verregende grotendeels (we zaten aan de boorden van orkaan Noru, die via Vietnam en Laos over het noorden van Thailand trok). Tussen de buien door wel effe gezwommen, biertje bij het huisje gedaan en later in de middag een bezoek gebracht aan ...een kleermaker. Een van de velen hier, maar in onze ogen The Best ter plaatse. Ik liet me een pak aanmeten en besloot Anneke er een cadeau te doen, aangezien ze direct na onze vakantie met haar nieuwe baan zou starten (en omdat het haar natuurlijk fokking goed staat, wat een stijlvrouw is ze toch). Twee vriendelijke heren namen ons de maat, en dat lieten wij toe. Mooie prijs kunnen maken, mijn vrouw bleek zelfs zo enthousiast dat ze er nog twee broeken en een overhemd bij bestelde. Hoe we dat uiteindelijk mee naar huis kregen, was van later zorg. Daarna heerlijk authentiek Thais eten bij P'ann , we hebben daar geloof ik vier keer gegeten, nomnomnom en zo. De avond afsluiten met een potje poolen in the Monkey Bar: we kunnen geen van beiden biljarten, maar hebben er wel een soort vakantietraditie van gemaakt. Lekkere rockmuziek, de sympathieke jongens achter de bar waren stomverbaasd dat ik alles stond mee te zingen. Grote flessen Chang-bier galore!

Woensdag opnieuw regen, maar wij niet klein zijn! Taxi gevorderd, op naar the Tsunami Memorial Museum. Khao Lak - een dorp van maar liefst 23 km lang - was op die gruwelijke 26 decemberdag in 2004 een van de zwaarst getroffen gebieden met meer dan 5000 omgekomen dorpelingen en toeristen (de rampenfilm "The Impossible" met Naomi Watts en Ewan McGregor is ook hier opgenomen). Het museum is sober, louter grote wanden met foto's van de verschrikkelijke ravage en meerdere "toen en nu" beelden, daarnaast een bovenverdieping met testimonial-video's en documentaires. Buiten het museum ligt patrouilleboot 813 die door de stroom 2 km landinwaarts is gesleept en daar is blijven liggen. Na het museum nog even naar Bang Nhiang Market maar dat hadden we vrij gauw gezien. 

Donderdag, gordijnen open. Was eigenlijk niet nodig, want we konden het horen plenzen. Hoe dan ook, we gingen eruit want we hadden een tripje geboekt naar Khao Lak Elephant Home. We hadden onszelf door navraag verzekerd van diervriendelijkheid , we zouden ons beperken tot het baden en voeden van olifanten (nou ja, het baden deed Anneke, ik vond mezelf met voeren al dapper genoeg). Maar ja, het bleef maar plenzen. De beste oplossing bleek simpelweg in onze badkleding op pad te gaan, de mastodonten hadden immers ook geen regenjas. Lange wandeling gemaakt, voor Anneke nog speciaal "De olifantenparade" uit Jungle Book gezongen. Zij stond even later lekker te schrobben met een driejarige olifant, die baby werd genoemd maar die je desondanks niet op je tenen wilt hebben staan. Met twee x twee zakken voer werden baby en oma weer uit het water gelokt. De dieren werden overduidelijk goed verzorgd maar moesten dus wel meerdere keren per dag in bad, zal vast niet altijd leuk zijn. 

Vrijdag 30 : beter weer, eropuit! Op naar Lam Ru National Park. Taxi gevorderd, maar bij de ingang bleek het park pas op 1 oktober open te gaan. Dag te vroeg dus. Taxichauffeur was bereid om - tegen enige bijbetaling- onze teleurstelling weg te werken en reed ons naar het 25 km verderop gelegen Lampi- of  Lampee Waterfall-project. Langs de stroom omhoog geklauterd, eenmaal beneden dook Anneke nog even de vijver in om richting de forse waterval te zwemmen. Pradchtig stukje natuur. 

 

De Chauffeur raakte op dreef want op de terugreis nam hij nog even een afslag en reed ons naar een Zeeschildpadden Conservation Center, dat gevestigd was op de Naval Base van Khao Lak. Lieve diertjes, historische diertjes. Rondje van de zaak , zeg maar. 

De volgende dag vroeg op, we zouden naar het zuiden rijden om in de haven van Phuket aan te monsteren voor een eilandentrip naar de Phi Phi Islands. In de stromende regen heen, het eerste uurtje varen nog over ruige zee maar eenmaal de kaap van het eerste eiland gerond werd alles anders. ZON! ZWEMMEN! PRACHTEILANDEN!! Plots voeren we aan de zonzijde, weg de wind, het werd opeens een strandsfeertje. Aan de oostzijde van het bovenste eiland Phi Phi Don togen we eerst naar Monkey Beach, een idysllisch strandje dat vergeven was van de apen die daar op de rotswanden woonden. Verderop lag zelfs een dode slang die waarschijnlijk naar beneden geklettterd was. We voeren een klein honderd meter verderop om de potentiële snorkelaars hun kans te geven, de anderen konden lekker even zwemmen. Na een dik halfuurtje zetten we koers naar het hoofdplaatsje van Phi Phi Don, waar we lunchten. Levendig plaatsje , iets verderop de aanlegsteigers voor de grote veerboten naar diverse bestemmingen, je snapte direct waarom Thailand zo'n paradijs is voor backpackers. Na de lunch voeren we naar het zuidelijke eiland Phi Phi Lae, langs enkele grotten en fraaie standen om vervolgens aan de andere zijde van het eiland aan te meren bij Maya Beach. Die dag voor het eerst sinds 2 jaar weer open, we werden dan ook gewaarschuwd niet het water in te gaan want door de relatieve rust was de baai ingenomen door haaienfamilies. Niet verder dan kniediep in het water dus, was het devies, want het was de tijd van de baby-haaien. Bijzonder dus wel: een visueel prachtige baai en dito strand waren onbruikbaar voor publiek omdat ze de woonstek van de haai waren geworden. Hup natuur(wetten!). 

Het was inmiddels al 2 oktober, we moesten goed met de planningen omgaan wilden we minimaal gaan zien wat we in gedachten hadden. Taxi gepakt, naar het fameuze White Sands Beach getrokken. Net als op het plaatje , zeg maar, bounty strand zover als je kon kijken. Heerlijke strandwandeling gemaakt, twee keer het ruige water in gedoken en een heerlijke smoothie gedronken. Echte strandtoeristen zijn wij niet, maar we maakten hier onieuw het beste van. Rest van de dag rustig aan: mooie zonsondergang meegepakt, nog een keertje kleren passen en vervolgens vroeg onder de wol. 

Maandagmorgen 3okt, 6 uur op, kwart voor zeven opgehaald. Met vijf Duitse toeristen en 1 dito gids togen we naar het immense Khao Sok National Park. Heel toeristische plek wegens een fraai bevaarbaar meer met indrukwekkende rotsformaties. Pikten we natuurlijk mee, maar ons doel lag verderop: we voeren tussen de rotsen door, nog een uurtje of anderhalf verder. Daarmee lieten we de andere toeristen achter, we waren nu met ons kleine bootje overgeleverd aan de rauwe natuur. We passeerden de toegangspoort van het reservaat, waarna we steeds dieper de jungle in voeren. De geluiden werden anders, wij werden er vanzelf stil van door dit binnentreden in een andere wereld. Vogelgeluiden, apen, gaurs, herten op de wallekant, visarenden op grote bomen die boven het water uitstaken. WE! ZATEN! IN ! DE ! JUNGLE! 

Twee dagen daar verbleven, in een primitief bamboehutje geslapen, in het aardedonker. Er was slechts voor anderhalf uur stroom, dat we voor een gezamenlijke maaltijd gebruikten. Vanaf 20,30 was er niets anders dan vuurvliegjes, de maan en een schitterende hoeveelheid geluiden. Het werkte prikkelend op de fantasie: hoe minder je zag, hoe meer je hoorde. Ik ga dit mijn leven lang niet meer vergeten. De volgende morgen om 06.00 uur nog een keer op de boot gestapt voor een tocht door de binnenwateren: krakende geluiden vanuit het bos verrieden de aanwezigheid van wilde olifanten. Zij hadden ons natuurlijk al veel eerder gezien dan dat wij hen zouden kunnen aantreffen. Zien deden we ze dus niet, maar horen des te beter. Spannend, echt heel spannend. Later op de terugreis zouden we er overigens nog wel eentje op de walkant aantreffen, ter bevestiging van wat we eerder gehoord hadden. 
Onvergetelijke dagen, zo ver van de bewoonde wereld is het allemaal anders. Anders dan je je kunt voorstellen, Moeder Natuur is een imponerende meesteres, ze heeft ons nog steeds heel veel te vertellen. Op de terugreis nog twee stops bij respectievelijk een vleermuisgrote en een apenhotel, maar dat voegde weinig meer toe aan de immense indrukken die door mijn hoofd spookten. 

Woensdag 5 oktober was onze laatste complete dag in Thailand, we gebruikten dat om alsnog het Lam Ru National Park te bezoeken en daar de korte maar intensieve hike van de Hat Lek-trail te bewandelen. (Anderhalf) Uurtje klimmen en dalen, glibberen en glijden, dwars door een mooi stuk regenwoud. Eindigen bij een strandje, helaas voorzien van rode vlag. Derhalve maar terug getoerd naar het hotel om daar even lekker het zwembad in te plonzen. We hadden nog aardig wat uurtjes voor ontspanning, zwemmen , lezen en - ja dat ook- inpakken over. Het wasgoed!