Kerkganger

 

Te lang was ik er niet geweest, zo veel werd mij gisteravond duidelijk. De wereld was plat op de bek gegaan en alle leuke dingen gingen daar een tijd in mee. Bandjes kijken, daar heb ik het over. We hadden al een massa tickets voor leuke dingen in huis toen de boel stil viel en bij de eerste de beste opleving van de culturele maatschappij voegden we er nog een paar aan toe. Maar het viel vies tegen: het kwam er steeds maar niet van: van uitstel kwam nog een keer uitstel en zelfs dat werd nog weer een keer uitgesteld. Van diverse concerten hebben we inmiddels de aanschafkosten vergoed gekregen, maar die van gisteravond bleef staan. De aanhouder wint. Eindelijk konden we. Pizzaatje en biertje in de Leidsebuurt gingen aan de wandeling naar de Weteringschans vooraf. 

Eenmaal binnen - na een supersnelle 1G check overigens - hapte ik naar adem. On the instant kreeg ik het gevoel weer te pakken: de ogen gleden naar het podium, de ogen gleden langs de balustrades en de balkons, de ogen deden zich te goed. Dit was m , dit was die onmetelijke vriend die concertzaal Paradiso in mijn leven is geweest. Grote pils voor een grote prijs, ook dat hoort bij de voorbereiding op wat komen gaat. En we kwamen niet bedrogen uit: het werd een memorabele avond. 

We glimlachten ons door het lieflijke voorprogramma "Darling West " heen, hun 'cosmic folk" was te lauw om echt te boeien, maar oke, alles deed het op dit moment voor ons. Een voorprogramma betekent immers ook een hoofdact en daar kregen we later  twee uur lang de volle laag van. Hoe fijn was dat. 

Na een kwartiertje achtte de band het tijd voor een nummer van het debuutalbum. "Electric" werd het, het was voor mijn traanbuizen het signaal om volop aan het werk te gaan. Biggelen, kent u die uitdrukking? Ik was ontroerd : niet alleen door het weerzien met een geliefde band maar ook door de gehele ambiance. Ik stond weer in een fokking concertzaal, een zaal die door de band overigens een van de mooiste van Europa werd genoemd. Paradiso, het geweldige Paradiso, was weer een avond onze thuisbasis. Ik heb het als een heuse kerkdienst ondergaan: de voorganger leidde ons van het ene vormende werk naar het andere, het publiek zong devoot mee en het gebouw deed de rest. In januari 1980 ging ik er naar binnen voor mijn eerste concert, een aantal jaren bezocht ik het met een ongekende frequentie, maar blijkbaar vind ik het ruim 42 jaar later nog steeds fijn om me in onder te dompelen. 

Goesting, misschien moet ik het zo maar noemen.