Dijk van een dag - Dijkpop 2022

"These rides are not working anymore" zongen White Lies in hun openingsnummer "Farewell to the fairground". Dat durf ik nu wel tegen te spreken, want wij hadden een heerlijke ride gisteren op de 37e editie van het fameuze Dijkpop- festival . Of we interesse hadden om een dagje naar Andijk te komen, vroeg Joost. Hij wilde ons uitnodigen voor een dagje "achter de schermen" op dit succesvolle regionale festival (waar hijzelf al sinds jaar en dag de drijvende kracht achter is) en wilde ons op deze manier bedanken voor bewezen diensten. Nou, dat gaan we dan aan!

Een volle pendelbus bracht ons (en toevalligerwijze alledrie de dochters en 1 vd 2 schoonzonen) die kant op, op het terrein scheidden zich al snel onze wegen vanwege de zeer verschillende muzikale interesses: wij richting de rockpodia ,zij zwermden elders uit. 
Direct werden we aangenaam verrast door het optreden van de Belgische band "The Guru Guru". Duivelsuitdrijving op muziek, zo leek het, de zanger was vastbesloten een aantal issues te behandelen. Tempowisselingen, maniakale zang , veel dynamiek op het podium. 
Daarna begaven we ons tussen de jongeren. Dijkpop was erin geslaagd een nieuw jong publiek aan zich te verbinden door een uitgebalanceerde programmering.  

Froukje. Niet mijn thee, maar daar dacht de zaal heel anders over. Prima professionele show met als klapstuk de luidkeels meegezongen Song van het jaar 2021: "Ik wil dansen" . En dat gebeurde dus ook. 
Wij terug naar de rocktent, naar Brutus. Geluid stond veel te hard, dus bleven we buiten de tent staan maar pikten zo nog wel wat mee. 
Backstage-polsbandjes zijn op zo'n dag reuze handig, want wij konden ons bij de achteraf-tent vervoegen voor een heerlijk bord Indisch eten, fruitje en toetje toe. Een reservoir aan vrijwilligers kreeg daar even de kans op adem te komen van hun gezamenlijke inspanningen. Goed verzorgd, een terecht bedankje aan al die mensen die deze dag bouwden. En wij mochten daar aan de zijkant gewoon even bijzitten. Paar biertjes gedaan daar, waardoor we wel Son Mieux misten maar voldoende opgeladen waren voor het muzikaal interessante tweede deel van de dag.


De artpop van Bazart was prima te verteren, ook hier weer veel meezingende en -swingende jeugdige bezoekers voor het podium. 
Daarna begon voor mij het interessante blokje Whispering Sons (uitstekende doemwavepostpunklekkerte), White Lies (de headliner stampte een fijn-donkere set voor een woest enthousiast publiek) en tenslotte de indie-gitaarrock van Tramhaus. Laatste munten opmaken, hier en daar een kus en op naar de bus. 
Een goed afwisselend festival, een topsfeer op een lekker zonnige dag, enorm veel fijne mensen gesproken. We hadden het fijn, we hadden het goed. Dank, Joost!