Aboard Abroad - Vakantie Dalyan oktober 2019


Zelden waren we zo aan vakantie toe als deze keer. Nagenoeg een jaar achter elkaar doorgebuffeld, een grote verbouwing achter de rug thuis en twee op spanning staande agenda's. Dit was welkom. Het verklaart wellicht ons gevoel van "de boel de boel laten" en even ferm de deur achter ons dicht trekken. Natuurlijk hebben we wel énige inspanning gedaan aldaar, maar het leeuwendeel lieten we lekker over ons heen komen.
We kozen voor een plek met een weldadige natuur, omdat dat een van de beste rustbrengers is die een mens kan wensen. Zelf word ik altijd erg blij van bergen en van water: uren kan ik er in en óp doorbrengen, verveelt nooit. Daarnaast gaan reisjes als deze altijd om de ontmoetingen: de onwaarschijnlijk vriendelijke bevolking die elke keer weer blij bleek ons terug te zien. De prettig gekke Britten , met wie het aan ontbijttafels en op boottochtjes altijd enorm fijn praten is. De gelijkgestemde Nederlanders die ons overtroeven in kennis van de omgeving, omdat ze hier al zes keer of meer zijn geweest. Iedereen (nou ja, bijna iedereen) werkte mee aan een relaxte sfeer, aan een gevoel dat deze vakantie wel eens helemaal tot zijn recht zou kunnen komen. 
Voor ons tweetjes is zo'n week ook altijd enorm goed: door de langs elkaar heen glijdende agenda's vol verplichtingen komen we niet altijd toe aan een ontspannen babbeltje met borreltje. Welke richting willen we op , wat met werk en wat met privé, welke doelen stellen we onszelf? Ik kan u verzekeren: ik voel me gezegend om dit een paar duizend kilometer verderop onder het genot van een drankje op ontspannen wijze met elkaar aan te kaarten. Deze week was goed voor genot, goed voor steun, goed voor begrip en, dat vooral: goed voor liefde. 

Dag van aankomst vielen we van de regen in de drup: buitjes verwelkomden ons, maar dat is tijdens je inregeldagje heel niet erg. Gewoon onder een parasol gaan zitten en alles waait over.
Dag twee was achteraf de dag met de meeste inspanning: we gingen een van de ecotracks lopen die in dit gebied zijn uitgezet: van Kaunos naar Sultaniye, van de koningsgraven naar de hot springs dus. Stond in de boeken voor 11,5 kilometer en zou lopen door "bergachtig" gebied. Categorie : zwaar. 
 Het werd klimmen, het werd klauteren. En dat maal veel. 

Prachtige uitzichten vormden steeds de beloning , hoe verder en hoger we kwamen, hoe mooier het beneden ons werd. Families wilde ezels, berggeiten en landschildpadden waren de enige levende wezens die we op ons pad vonden. Ruim vier uur lang gingen we ok, totdat we de track kwijtraakten. Teruglopen naar het laatste markeringspunt en opnieuw zoeken. Categorisch de nabije regio uitgekamd maar het hielp niet: we waren - voor het eerst in onze wandelcarrière - het spoor bijster. Iets minder dan een halve liter water nog, een pakje crackers nog over: dit moest niet al te lang duren. Teruggaan was geen optie. Hogerop vonden we een onverharde weg: mijn vrouw liep die weg een stuk af en tot ons onbeschrijflijk geluk trof ze een boerenfamilie aan die met de olijvenpluk bezig was. De zoon van de familie sprak een paar woordjes Engels en wist ons duidelijk te maken dat ze bijna klaar waren en dat ze ons dan wel weg wilden brengen naar een nabij gelegen ferry. We kregen fruit (verse granaatappels en sinaasappels), we mochten achterin de laadbak en reden zo bijna een uur lang hobbelend naar beneden. Hartverwarmend en toch ook tamelijk levensreddend. 


Dag 3 was voor ons de kans om een nieuwigheidje uit te proberen: we deden een uitstapje naar Griekenland. Uurtje in de auto, 2,3 uur met hun versie van de Koegelwieck later en we zagen de fortificaties van de prachtige old town van Rhodos voor onze neus. Schitterende plek, heerlijk gewandeld door de stegen en langs de stadsmuren. 
Het paleis van de GrootMeester bezocht, het fraaie gebouw van het Archeologisch Museum en de geconserveerde resten van de Our Lady Of The Castle Church. Stuk voor stuk monumentale en fotogenieke gebouwen die het de ferme reistijd waar maakten. Niet dat we het anderen gauw zouden adviseren , maar zelf hielden we er een positief gevoel aan over. 

Dag 4 werd de dag van hernieuwde ontmoetingen. We omarmden Captain Ali Özalp en zijn beminnelijke vrouw. Zes jaar geleden brachten we 2 dagen met hen en hun schip door. De herinneringen waren zoet en bleken moeiteloos ververst te kunnen worden: opnieuw stuurden zij ons langs de fraaiste baaien in de zee rondom Dalyan. Opnieuw zwommen resp. snorkelden we in cirkeltjes rondom de boot, opnieuw bracht de zee ons een rust die we gretig in onszelf opnamen. Uitzichten zo weids en blauw , vertrouwde geluiden en een deinende cadans: het was goed zo. Of beter: het was zo goed. 

Dag 5: Tweede hikedag. Ditmaal kozen we voor de simpele track. Van de rivierzijde van Kaunos, langs de opgravingen van de Lycische havenstad Kaunos door naar het lieflijke dorpje Candir. Aldaar bezochten we een piepklein cultureel museumpje, bij elkaar verzameld door een simpele doch hypervriendelijke familie. Zij toonden ons de attributen van het harde boerenbestaan, van de diaspora van hun volk door Ottomaanse en Byzantijnse tijden, dit alles getoond middels kledij, landkaarten en attributen. In Nederland zouden we het een uit de hand gelopen verzameling noemen, hier heette het een Cultural House Museum
De weg vervolgend kwamen we uiteindelijk uit bij de haven. Ooit was dit de haven van de belangrijke stad Kaunos, maar door aardbevingen en erupties waren die nu een stukje uit elkaar komen te liggen. Een miniversie van de Koningsgraven is echter nog bewaard gebleven , het markeerde voor ons de turning point van onze wandeling. Rustig terug gekuierd, verse jus en granaatappelsap verzachtten de stevige temperaturen. 


Dag 6 : opnieuw naar zee. Een iets groter schip , aanmonsteren in Göcek. De 12 Islands-tour is waarlijk prachtig. Fantastische uitzichten, potje zwemmen en verder heerlijk in gesprek met de 9 Britten die ons reisgezelschap vormden. Ontspannen was het codewoord, volledig gelukt. 


Dag 7: onze laatste complete dag wilden we opnieuw doorbrengen met Captain Ali en zijn lieve vrouw. Ditmaal de andere kant op, door de uiteinden van de delta naar het meer van Köycegiz. Fabuleuze omgeving, rustgevend en adembenemend om over te dobberen. 
Tussendoor een puur volkse markt bezocht (fijn voor de fotografie, zeg maar) , ter afsluiting nog een duik in de zwavel- en modderbaden zodat onze door de zon geteisterde huidjes ook nog enige leniging vonden. Knuffels voor de kapitein, we moesten beloven weer een keer terug te komen. Men weet nooit..


Laatste biertje bij het enorm fijne familiehotel , waar we ons een week lang in de watten gelegd voelden. Eén blik in elkaars ogen bevestigde het : dit was een fijne week, deze was van ons. 


Reacties

Populaire posts van deze blog

...Of het werd wel weer licht

Lekker Zaki - Groepsreis Jordanië april 2020

Mi lobi yu - Suriname reis 5 feb- 23 feb 2024