Lekker Zaki - Groepsreis Jordanië april 2020

 

Wat een fantastische reis was dit. Een schatkamer, zo beschreef ik dit prachtige land: boordevol cultuur- en natuurfenomenen, gezegend met een vriendelijke bevolking. Het land is volledig van het toerisme afhankelijk omdat het - in tegenstelling tot vele buurlanden - niet over oliebronnen beschikt, terwijl er nauwelijks andere industrieën in het land mogelijk zijn. Men is dus blij dat na corona de reisorganisaties hun land weer weten te vinden. En dat dragen ze dan ook uit. 

In de middag van 12 april vlogen we - met de nodige vertraging - richting Amman. Op het vliegveld al kennis gemaakt met reisgenoot Willem, die bij ons uit de buurt bleek te komen en waarmee we meteen een bondje sloten die de gehele reis zou duren. Laat in het hotel aanbeland, voor het slapen gaan nog snel een peperduur biertje - waarop reisgenoot Dick zich bij ons pact aansloot en we een reislustige "bende van vier" vormden. We hadden er zin in. 

Dag 2 verregende totaal. Het bezoek aan de historische citadel van Amman volbrachten we min of meer hardlopend, van schuilplek naar schuilplek. Te weinig van deze monumentale plek meegekregen derhalve, maar we trokken hier al snel lering uit. Kleddernat stapten we in de bus, waarmee we na een uurtje rijden het eerste hoogtepuntje van de reis bereikten: het oud-Romeinse Gerasa - tegenwoordig Jerash- is een volledig opgegraven Byzantijns-Romeinse ruïne-stad: Colonnade-straten, paardenrenbaan, poorten, tempels, amfitheater, forum/ agora, in Jerash is het er allemaal. En behoorlijk goed geconserveerd. Wandelend door de oude straten gaat je fantasie op hol: je kunt je de bedrijvigheid en levendigheid goed voorstellen, je krijgt een voorstelling hoe het leven aan de oostgrenzen van het Romanum Imperium verliep. In Bert-jargon: "ouwe stenen, altijd fijn!".

Na een fijne lunch met de groep vervolgden we de busreis, op naar Madaba. Direct na aankomst aan de wandel gegaan, zoals Anneke en ik meestal doen. Na een korte stop bij de Sint Joris-kerk (waarover later meer) liepen we de straten en stegen door om vervolgens te belanden bij de Shrine of St. John the Baptist, een eeuwenoude kerk waarin we door de gewelven onder het gebouw struinden, naar verluidt op de plek waar het lot van Johannes de Doper door Salomé werd getekend. Een bedevaartplek dus, dat bleek ook wel uit de drukbezochte kerkdienst die boven ons hoofd gehouden werd. Volop gezang, wierook en gebeden: de doopsgezinden leven in Jordanië gelukkig vreedzaam en kansrijk met de andere religies samen. Daarna een restaurantje opgezocht en terug naar het hotel.

Dag 3 startte met een korte wandeling richting de Sint Joris-kerk, een van de oudste kerken van het land. De kerk is fameus omdat ze een mozaïekvloer bevat waarop de oudste kaart van het toenmalige Palestina staat afgebeeld. Goed geconserveerd (en waar nodig gerestaureerd) gaf dit een prachtig beeld. 

Bussen maar weer, door een prachtig landschap op naar Mount Nebo, een berg die aan de ene kant uitkijkt over de Jordaanvallei (bij goed weer zicht op Israël) en aan de andere kant zicht geeft op de bergachtige omgevingen van Amman. Volgens de overlevering zou Mozes op deze Neboberg hebben getuurd naar het Beloofde Land waar hij zijn volk na een lange exodus naar toe wilde leiden: allen derwaarts! Helaas eindigde het verhaal voor Mozes zelf hier op deze berg, de omzwervingen hadden hun tol geëist. Je hoeft niet gelovig te zijn om te bedenken dat het hier een majestueuze aanblik bood. 

We vervolgden onze trip door af te dalen naar het laagste punt op aarde: De Dode Zee-vallei. Alle cliché's zijn waar: het is een belachelijk rare ervaring om daar het water "in' te stappen. Je kunt er namelijk amper ín, je kunt er voornamelijk óp. Het grote zoutgehalte van het Dode Zee-water zorgt voor een opwaartse druk die je doet "flippen" : je kantelt, het enige wat je aan mogelijkheden rest is drijven. En dat voelt raar, een beetje peddelen met je handjes en je hebt meteen het gevoel alsof je de zee bevaart. Maf , maar toch bijzonder om te hebben ervaren. Wat sommigen dus "bucketlist" noemen. 

Dag 4: dat we door historisch grondgebied rijden, is allang duidelijk. Vandaag staat een bezoek aan het kruisvaarderkasteel van Kerak op het programma. Hemelsbreed zitten we niet zo heel ver van Jeruzalem af, dus kunnen we onze gedachten makkelijk verplaatsen naar de periode dat de pausen de opdracht lieten uitgaan naar de Roomskatholieke westerlingen om de geboortestreek van meneer Jezus te ontzetten van de invloeden van andere religies. Islam in opkomst, de Filistijnen en bedoeïenen hadden het ook op deze lucratieve route gemunt. Reden voor Rome om gevechtstroepen in te zetten die in meerdere langjarige tochten probeerden de boel terug te veroveren. De broertjes van Bouillon, Richard Leeuwenhart en Saladin: fris uw geheugen maar eens even op. 

Wij stappen dan de bus weer in om door te rijden naar het prachtige natuurreservaat in de Dana-vallei. Overnachten in een oud, grotendeels verlaten bergdorpje, maar niet nadat we achter het dorp een fabuleuze zonsondergang over ons heen hadden laten komen. 

Dag 5: actie! Tijd om de benen te strekken, tijd om zelf iets te doen. Heerlijk! Onder begeleiding van een stokoude, doch zeer vieve gids maken we een geweldige wandeling door de Dana-vallei. Beetje klimmen, beetje glijden, maar vooral met onze wandelschoenen door een prachtig ruige omgeving die je qua uitzichten en kleuren af en toe de adem beneemt. De groep blijkt al aardig op elkaar ingespeeld want waar nodig wordt steun verleend: hier een arm om op te leunen, daar een uitgestoken hand om aan te pakken, gezamenlijk komen we er doorheen. En dat was nodig ook, want één lid van de groep maakte een lelijke smakker. Ze kon weliswaar de tocht vervolgen maar bleef de gehele vakantie last hebben van schaafwonden en beurse plekken. Gelukkig bleek iedereen in deze -echt goeie - groep bereid om waar nodig steun te verlenen. 

Na deze lekker intensieve 4,5 uur struinen door de natuur stonden chauffeur Mohammed en gids Belal klaar om ons een stukje verder in de richting van het volgende hoogtepunt te begeleiden. Eerst stopten we bij Siq al Barid, oftewel Little Petra, het kleine en minder beroemde zusje van de vermaarde rotsstad. We krijgen een lustopwekkend voorproefje van wat we de volgende dag allemaal in veelvoud op het bordje krijgen. Een kleine kloof, enkele tempels en rotswoningen geven al in bescheiden vorm aan wat pas op dag 6 aan ons onthuld gaat worden. 

Dag 6: op bezoek bij Petra, een van de huidige zeven wereldwonderen. Een lange wandeling door de torenhoge kloof gooit nog eens olie op het vuur der verwachtingen. Bij elke bocht houd je de adem een beetje in: 'zijn we er al? Dat moment komt. En het stelt verre van teleur: plots sta je oog in oog met het beroemde front van the Treasury, een aanblik die onlosmakelijk verbonden is met het noemen van de naam Jordanië, Bijna elk t-shirt, elke koelkastmagneet, reisgids en fotoboek heeft dit specifieke plaatje op de cover. Het maant je tot bescheidenheid, het maakt dat je probeert in te voelen hoe de bevolking zich destijds probeerde te beschermen tegen agressieve aanvallen van andere volken en bendes. Besef dan ook dat dit beeld nog maar de poort vormt van alles wat daarachter nog aan schoonheid te vinden is: vervolg je tocht door die kloof en je komt bij de restanten van een complete uitgehouwen stad. De fraaist gekleurde grotten, de uitgehouwen graven in de rotsen, het amfitheater, de tempels en de fora: je kunt urenlang dwalen langs de bezienswaardigheden. Voor mij is er weinig meer nodig om mijn gedachten op gang te brengen, ik krijg beelden van oude beschaving op mijn netvlies die er de komende tijd niet meer vanaf zullen gaan. Petra is zonder meer een hoogtepunt in deze reis. Maar gelukkig voor ons is het nog niet de laatste. Haal even adem, dat deden wij ook. Want we wisten wat er komen ging. 

Dag 7 startte ik wat rustiger op: omdat ik anderhalve week voor vertrek nog een paar dagen hoge koorts had gehad, ging ik nu niet tot het gaatje. In normale omstandigheden was ik met het kleine groepje meegegaan dat deze morgen in alle vroegte een tweede tocht door de Siq ging maken om nog enkele niet aanschouwde plekken in de Petra-kloof te bezoeken, maar ik koos voor een rustiger ochtendprogramma: uurtje later op, rustig ontbijten en koffieën , we hadden ruim de tijd om het Petra-museum te bezoeken. Goed om te zien dat veel van de hier ontdekte schatten ook gewoon ter plaatse gebleven zijn en niet zijn verscheept naar de musea van West-Europa. Veel geleerd over de leefwijzen van de Nabateeërs , het volk dat hier lang de scepter zwaaide. Museumbezoek, altijd +1 . 

In de middag pakten we de bus voor het volgende (en wat mij betreft ultieme) hoogtepunt van de reis: de woestijn in! We reden naar het dorpje aan het begin van Wadi Rum, om hier over te stappen in jeeps die ons naar een bedoeïenen-tentenkamp stuurden. Een klein "dorpje" van iets minder dan 20 tenten, goede slaapplekken en een gemeenschappelijke tent voor ontbijt, avondeten en een spelletje. 

Alles hier overtrof mijn verwachtingen: hoewel niet slecht bedeeld qua reiservaringen had ik nog nooit zoiets gezien als dit. Uitgestrekte zandvlakten, woeste rotspartijen , beiden in vele - steeds veranderende- kleuren. Het zonlicht is hier alles bepalend: kijk je links dan kom je in een heel ander spectrum terecht dan wanneer je je hoofd naar rechts draait. Samen met de vrouw der vrouwen zette ik me meteen aan een lekkere wandeling: dwars door het roodbruine zand ploegden we over heuveltjes , langs woestijnplantjes en sporen van de vele dieren die hier voornamelijk in de nacht ronddwalen. Ik werd er stil van: de mens is nietig, de mens is een bescheiden radertje in het geheel. Hier waren krachten aan de gang die al eeuwenlang bepaalden in welk ritme geleefd moet worden door mens en dier. Houd je mond maar, Laan, en besef hoe klein je bent in dit immense natuurgeweld. Prachtig.

's Avonds, rond een klein kampvuurtje, stond een prachtige lichtshow gepland: de helderste sterrenhemel die je ooit zag. Niet gehinderd door andere verlichting zag je het complete sterrenstelsel in de lucht. Melkweg, steelpannetjes vol met Grote en Kleine Beren, Venus en Pluto, tweelingen en steenbok of kreeft. Bijzondere ervaring.

Ook op dag 8 verbleven we in de woestijn. Een lange jeeptocht langs kloven vol met rotstekeningen, zandbergen met weidse uitzichten, natuurlijke rotsbruggen en -bogen, een vette kloofwandeling. Het zat er allemaal in, we konden er allemaal geen genoeg van krijgen. Iedereen schoot zijn geheugenkaart vol met de verstilde plaatjes die hier voor het oprapen liggen. In gedachten bestelden Anneke en ik al enkele uitvergrotingen om in te lijsten. 

Op dag 9 verhuisden we naar het uiterste zuidpuntje van Jordanië, twee nachten in "badplaats" Aqaba. Fraai gelegen aan de Rode Zee, voorzien van een heuse boulevard en toeristische plekjes. Maar ook -als je je iets verder het stadje in begaf- voorzien van authentieke souks en volkswijken. Laatstgenoemden waren zich allen volop aan het voorbereiden op het naderende einde van de Ramadan: feestelijke kleding, lekkernijen, cadeautjes voor de kleinsten gingen allemaal in grote aantallen over de toonbank. Zelf bezocht ik een lokale kapper, waarbij ik een behandeling kreeg die me nog lang zal heugen (en deugen). "Knippen" was de afspraak, maar er werd door de bevlogen barbier nog een reeks aan toegevoegd: ik werd geknipt, ja, maar ik kreeg ook een hardhandige massage, een scrub, ik werd geölied en gepoederd, ik werd geschoren en ik werd tot in alle holten van mijn hoofd onthaard. Ruw onthaard, dat wel. Een niet geheel pijnloze middag werd het, maar ik ben echt in decennia niet zo glad en fris naar buiten gestapt als deze keer. 

De avond was feestelijk: het einde van de Ramadan verluchtte en verlichtte de mensen. Men danste rondom een podium aan de zee, waar ook nog eens een optreden werd verzorgd door de landelijke grootheid Omar Al Alabdallat. Het maakte de beentjes soepel, men gooide de armen in de lucht. Partytime!

De volgende morgen, dag 10, stapten we op een schip, toertje over de Rode Zee. Zelf beperkte ik me tot wat rondzwemmen, maar de meesten van de groep tooiden zich met snorkel en zwemvliezen om de manifeste koralen van de Rode Zee te verkennen. Ze kwamen blij en onder de indruk terug. 

We naderen het einde van de reis, dag 11 bevatte de langste busreis van de gehele vakantie: in 4,5 uur reden we vanuit het zuiden van Aqaba terug naar Amman, ditmaal niet over the Kings Highway, maar over de New Way, die feitelijk de randen van het grote woestijngebied van Jordanië raakt. 

De middag gaf ons de gelegenheid Amman bij droog weer te doorkruisen. Shopping tijd voor enkelen van ons, wijzelf togen met een klein clubje richting het Roman Theatre, dat zich aan de uiteinden van de Citadel bevindt. Het theater stroomde vol, onze nieuwsgierigheid was gewekt. De Bende van Vier trok naar binnen , we namen plaats op de uitgehouwen zetels van het amfitheater. Ha, een bandje! Nou ja, meer een soundcheck van een uur of twee, want er werd maar niet begonnen. Duizenden mensen begonnen te fluiten en te joelen, maar het zou allemaal anders lopen. Plotseling stroomde het stadion weer leeg, navraag bij een medebezoeker leerde ons dat dit op last van de politie was. De boel werd ontruimd wegens veiligheidsmaatregelen. Vanuit onze positie bood dit een angstige aanblik op grote menigten die zich door de twee nauwe uitgangen wurmden. We wachtten liever even af, waardoor we uiteindelijk zo'n 2,5 uur na entree het theater verlieten. Maar goed, we hadden hier wel een schitterend schouwspel voorgeschoteld gekregen: het Eid-al-Fitr feest was reden voor de Jordaniërs om te dansen, te schreeuwen en te zingen. Voor ons maakte dat dit "concert' heel bijzonder.

Op de terugweg nog even langs de beroemdste falafelkoning van de stad, restaurant Hashem geniet blijkbaar wereldfaam. Eten, biertje toe, tukken, klaar met die vakantie. 

Want dag 12, die was er voor de terugreis. Uur of 7 opgehaald, half elf vliegen en kijk eens aan, daar ligt Amsterdam al!

Een schitterende reis, een fijne groep, een hoofd vol herinneringen. Jordanië, geweldig om bij je te zijn geweest.