Van grafiet naar grafiek - Vinylverzameling in beeld

 

Gisteren ontving ik van de Vinyloog twee tweedehands-lp's. Zelf had ie er niks aan, ze waren voor hem een maatje te groot (hij richt zich op singletjes, lp's zijn voor de generalisten). Twee platen van R.E.M. erbij, ik ben er blij mee. 

Een jaar of 6, 7 geleden begon ik opnieuw vinyl te verzamelen, mijn "second life of vinyl" startte. Over het tragische einde van my first life is genoeg gezegd en geschreven, een nieuwe start was nodig. 

Inmiddels overschrijdt het aantal alweer de 600 schalplatten en mensen die mij kennen weten dat ik dit uiteraard in een databaseje bijhoud. Zij weten ook dat ik dan de neiging niet kan weerstaan daar zo af en toe een analyse op los te laten. Interesseert het u niets, lees dan niet verder. 

Eerst ging ik eens kijken naar de oververtegenwoordiging. Om de grafiek leesbaarder te maken schakelde ik de artiesten uit waar ik slechts 1 plaat van heb en ook de verzamelalbums met "diverse artiesten" haalde ik eruit. Zo leerde ik dat bij mij de koppositie wordt aangevoerd door de gedoofde blackstar David Bowie en door de nog steeds actieve band The National (volgende maand ga ik ze weer live zien). Beiden op 7 albums, beiden nog kans op groei. Daarachter the Simple Minds met 6 en oude lievelingen als Cure, Joe Jackson, Van Morrison en mijn goede vrienden van Johan op 5. Die laatste gaat eind van het jaar nog stijgen, want er zou een nieuwe plaat in aantocht zijn. 

Genres, een lastig en discutabel overzicht. Wanneer is iets new wave en wanneer is het postpunk? Wanneer wordt pop indiepop? Hoe dan ook, dat ik een ouwe waver ben, verloochent zich niet.

Zet ik de jaren van verschijning van de albums op een rijtje, dan zie ik iets interessants: ik blijk muzikaal gevormd te zijn in mijn late tiener- en jongvolwassen-jaren. Als we 1977 in acht nemen als het jaar dat de punk uitbrak en we weten dat daar direct de new wave achteraan kwam, begrijp je die pieken in mijn lijst. 

Dat ik weer een stijging vertoon in de recentste jaren van verschijning komt vooral door mijn supporter-abonnement van Excelsior Recordings. In ruil voor mijn bijdrage elke maand een nieuwe vinylverrassing. Blij mee, veel frisse Nederlandse bandjes komen daardoor in mijn collectie terecht.

Hetgeen mij bij mijn laatste grafiekje brengt (ik koos een keer niet voor de kolom- of lijngrafiek, deze heet in ons vak een "funnel"). U ziet dat de breedste balken aangeven dat ik de Brexit betreur omdat Engeland bij mij dik in de overheersing zit. Op enige afstand gevolgd door de VS-artiesten en het gestaag opkomende Nederland (waarvan ik u hierboven de oorzaak al enigszins weggeef).

Zelfanalyse, ik vind het een groot goed. Want wat zeggen deze overzichtjes allemaal over de muziekliefhebbende database-nerd die Begtje al jaren is?