Zelf vertrouwen

Niet dat ik er al veel last van had, niet dat ik er ook heel veel recht op heb. Zelfvertrouwen. Het is een dingetje. Mijn zelfvertrouwen zit in een verdomhoekje op dit moment. Zware gesprekken op het werk leidden tot een verhoogde twijfel in eigen kunnen. En derhalve tot een dreinend denken, een onderbroken nachtrust wegens stevige hersenactiviteit.

Zonder helemaal in details te treden, komt het erop neer dat ik leef met een ultimatum. Binnen enkele maanden moet ik bewijzen dat ik een andere werknemer ben dan ze op dit moment in me zien. Constructiever, meer teamplayer, minder uitgesproken, minder sfeerbepalend.

Het zijn een reeks kwalificaties die ik als richtlijn moet gaan zien. Ik zal moeten proberen om zaken die me in het dagelijks leven moeiteloos lukken (daar gedij ik juist bij werken in groepsverband, daar toon ik aan dat ik voor meerdere doeleinden ben in te zetten en te benutten, daar probeer ik uitermate frequent sfeerverhogend te werken), om die zaken dus ook in mijn dagelijkse werkzaamheden toe te passen.

Er zijn al vele scenario's door mijn hoofd gegaan, waaronder die dat ik over enige tijd voor het eerst in mijn leven zonder werk zou zitten. Dat is een ramp, maar ook een kans. Ander mogelijk scenario is dat ik toch eens ga rondkijken, ga reageren op sommige van die linkedin-aanbiedingen wellicht. Gewoon om te zien wat de markt en ik voor elkaar kunnen betekenen.
Maar het meest waarschijnlijke scenario zal zijn dat ik eerst de komende maanden mijn stinkende best ga doen om te laten zien dat ik een heel andere werknemer ben dan ze op dit moment op papier zetten. Daar heb ik zelfvertrouwen voor nodig, daar moet ik aan werken. Dat wordt de grote opdracht de komende tijd. Niet omdat het kan, maar omdat het moet. Meer dan dat heb ik niet te bieden. Als het niet genoeg is, gaan we vanzelf de consequenties aanvaarden. Want ik ben ook maar wie ik ben