Rem Bert Laan

Dat jaar was ik niet eens mee. Bij eerdere edities had ik al een stoot aan avonturen beleefd, het Torhout-festival kende weinig geheimen meer voor mij. 

Wegens een anatomische ingreep die week liep ik wat moeilijk en het leek me niet handig om uitgerekend op de festivalweide weer te leren lopen. In gedachten was ik erbij, ik besloot zelfs om de hele groep op zondagmiddag op te wachten bij terugkomst in Hoorn.

Ik strompelde naar Swaf en wachtte in de kroeg tot de bus terugkeerde. Blije gezichten alom, vermoeid doch allen zeer uitgelaten. Twee van mijn maten - ik mag om redenen van verjaring hun namen niet noemen- stapten op me af. Pakketje in de hand. 

Plechtig overhandigden ze het aan mij: "Hier. Cadeautje. Zo was je er toch nog een beetje bij.'" 

Ik pakte uit, het voelde zwaar. Dat bleek. Ik had een straatnaambordje in handen, door de heren uit positie gerukt van de straat van het Torhoutse ziekenhuis. Juist: de St. Rembertlaan. Dat vonden ze grappig: normaal was die gozer niet te stoppen, maar "Rem Bert Laan" kreeg je alleen met een medische ingreep wel voor elkaar. Dus...

Voor de detailcopulisten onder ons: de ene vriend kwam bij het uitpakken tot de ontdekking dat er één letter van de straatnaam ontbrak. Waarbij de ander plots heel plagerig de B uit zijn binnenzak viste. U ziet het: de B staat nog altijd een beetje scheef.

Ik schreef een stuk voor een boek dat gemaakt wordt over het roemruchte Torhout-festival. De schrijver daarvan contactte me afgelopen week: hij had de toenmalige burgemeester van de stad gesproken en het daarbij ook gehad over wat er soms wel eens in de stad "misging" tijdens het festival. Dat verdwenen straatnaambordje, ja, dat kwam ook ter sprake. Ik zie erg uit naar de komst van het boek.