Broederliefde

1984. Daar kijkt u naar. 

Niks Orwell, gewoon een familieborrel. De reeks broers, allen uit het tweede huwelijk van mijn vader. Enkele jaren voor het maken van deze foto waren zowel mijn vader als mijn moeder overleden, we spraken af om waar het kon aanwezig te zijn op elkaars verjaardagen. En uiteraard probeerden we de Wervershover kermis, vanwaar deze foto ook stamt, in te plannen: een jaarlijkse borrel in de voortuin van het ouderlijk huis, nu zo blij bewoond door broer Dick. Niet voor niets is hij van de zeven de middelste. Hij is een vrolijke en constructieve bemiddelaar, hij is lijm in de goede zin van het woord. 

Gisteren mochten we weer langs op deze locatie, ter gelegenheid van zijn verjaardag (en we namen gelijk even die van zijn vrouw mee). We zijn een stuk ouder dan op de eerste foto, 34 jaar in een Lanenleven zijn er 68 in die van anderen. Maar we vinden het nog steeds fijn om bij elkaar te zijn. Voor mezelf geldt dat ik de ene keer blij ben dat ik niet precies ben zoals alle broers, de andere keer ben ik jaloers op hoe goed zij het allemaal doen ( u snapt: ik ben een eeuwige twijfelaar). Buiten die twijfel geldt altijd de trots: wat zijn het stuk voor stuk fijne mannen, wat gaan ze secuur met hun leven om, wat zijn ze kundig in het aangaan en onderhouden van vriendschappen. Ik ben blij een van hen te zijn, ik doe mijn best de familienaam op een acceptabel niveau te houden. 

Gisteren stonden we weer in dezelfde opstelling: 

Serieuze kerels, maar wel met een guitige ondertoon.

Noot: de zussen , die doen niet graag mee met dit soort foto's. Maar die komen net zo graag op diezelfde borrels en feestjes. En uiteraard praten we dan ook graag en vaak over de broer die er niet meer bij is, maar toch nog steeds wel. Broederliefde, dat blijft immers.

Noot 2: 4 jaar geleden waren we op de bruiloft van ons nichtje Inge. Daar maakten we ook zo'n foto, maar gingen we om onverklaarbare reden in omgekeerde volgorde staan. Alleen Dick, die stond gewoon wél op de goede plek. Zoals hij dat kan.