Eilanddenken

Ik kan dat : eilanddenken. Soms doe ik bijna niet anders.  Eilanden zijn een overheersende factor in mijn vakantiebestemmingen. Heel mijn leven heb ik in plaatsjes aan het water gewoond, dat zal bepalend zijn geweest. Want hoewel gek op stedentrips, zoek ik toch nóg vaker eilandjes op.

Het zijn plekken waar de tijd anders loopt. Het dagritme wordt bepaald door het water, de plaatsjes langs de kust zijn doorgaans naar het water gericht. Dat water is immers vaak hun broodheer: is het niet van het vissen , dan is het wel van het toerisme.

De lijst buitenlandse eilanden die ik bezocht heb, is lang. Lang , maar nog niet eindeloos genoeg. Ierland en Engeland uiteraard. Italiaanse eilanden als Ischia, Procida, Capri en Sicilië. Griekse eilanden als Corfu, Kefalonia en Rhodos. Van de Canarische eilanden bezocht ik slechts het ruige La Palma, maar van de Azoren zagen we er dan weer maar liefst drie (Sao Miguel, Pico en Faial). Madeira was twee keer onze wandel- en poedel-bestemming. En twee jaar geleden reisden we door en over Java en Bali. Schitterend, schitterend.

Waartoe dient dit verhaal, hoor ik u denken. Ik zal het u zeggen:
op geen van die buitenlandse eilanden ben ik zo verliefd als ik op Terschelling ben. Ik bezocht het om en nabij de 20 keer, al dan niet met gezin. Alle andere Waddeneilanden deden we ook aan, maar geen enkele voelt zo vertrouwd en zo rijk toegerust als het fijne Skylge. En u raadt het al: wij gaan er weer naar toe. We boekten een lekker weekje wandel- en fietsplezier in de zeer nabije natuur. Ik kan niet stoppen met denken. Eilanddenken.