Matchday

Stel je toch eens voor: dit weertje op een zondagochtend. Dan begint het toch te kriebelen? Bij mij althans wel. Jaren geleden. En jaren lang.
35 jaar lang (met 1 onderbreking van 1 seizoen carriereswitch) voetbalde ik in teamverband. Altijd in geelzwart. Het leeuwendeel op zondag, op een ochtend als deze. Korte tijd was ik spits (ik heb het geluk mogen smaken het hattrickgevoel te kennen. 3 goals in 11 minuten), vaak was ik linksback maar het meeste speelde ik toch als laatste man/stopperspil. Ausdauer, forse duels, slidings, vrije trappen en corners, ik was er wel van.
Bedeesd begonnen maar gaandeweg werd ik groter en sterker en daarmee brutaler. Ik eiste op. En dat heeft me veel opgeleverd. Honderden assists ten eerste, veel doelpunten en enkele blessures. Een paar keer een gele kaart (altijd wegens praten, nooit wegens gemeen spel).
Op het niveau waar ik speelde was de derde helft belangrijk, we werden een fameus team in de regio. Als het resultaat niet goed was , belette dat ons niet om in de kantine het feest te bouwen.
Vrienden voor het leven aan over gehouden, maar ook wel wat mindere dingen meegemaakt. Een van die zaken heeft tot gevolg dat ik vandaag niet meedoe met de eenmalige reunie-wedstrijd die mijn oude teamgenoten vandaag gaan spelen. Swaf 1 en Swaf 2, ik wens ze veel plezier. Onder veiliger omstandigheden had ik vanmiddag zeker even de derde helft meegevierd.
Het is goed geweest.