Jur y Jaime


November 2004.
Met een rock-n-roll-band richting een van de meest rock-n-roll-e weekenden die ik ooit meemaakte. 1800 km heen, 1800 km terug. Tussendoor een optreden en een dorpsfeest. Legendarisch, ik kan er uren over vertellen en met mij nog een aantal mensen. 
De ochtend van vertrek ontmoet ik een lieve blonde jongen, die eerder dat jaar was aangehaakt bij "onze scene". Hij ging mee, hij wilde het allemaal wel eens zien. Vanzelf ging het allemaal niet, hij had moeite om zich over te geven aan de wildkampeer-mentaliteit die we hadden. Poepen in een gat in de grond, daar aarzelde hij over. Dat ie daardoor een paar dagen wat moeizamer rondliep in zijn broek met vlammen op de broekspijpen, dat nam ie voor lief. Voor de feitenneukers onder ons: het is hem uiteindelijk gelukt, op een ochtend trok hij erop uit en hij kwam gelukzalig glimlachend terug.


Dat dorp, dat bleef hem trekken. Op deze foto , gemaakt op de weg erheen, zie je al hoe hij (uiterst rechts) verlangend richting de bergen keek om dat prachtige dorpje te kunnen zien. Na het opplakken van een AFA- en een SWAF- sticker klommen we met onze bus de berg op. Hij raakte gecharmeerd van de sfeer en zei nonchalant "ik zou hier best kunnen wonen".  Inmiddels ,13 jaar later, woont ie daar inderdaad. In ieder geval een deel van het jaar. Kocht er een woning, verbouwde het een en ander en mengde zich onder de dorpelingen. Hij ontmoette er zijn grote liefde. Hoe fijn. 

Vandaag starten ze aan een reeks van huwelijksfestiviteiten. Maar liefst 3 partijen gaan ze geven en wij mogen bij de aftrap zijn. Hij was "best man" op mijn huwelijk, ik mag vandaag zowel ceremonieel als muzikaal voor een en ander zorgdragen. Ik heb hem lief.

Jur y Jaime, te deseo amor y felicidad.


Reacties

Populaire posts van deze blog

...Of het werd wel weer licht

Lekker Zaki - Groepsreis Jordanië april 2020

Mi lobi yu - Suriname reis 5 feb- 23 feb 2024