De schaal van Johan

Hoe belangrijk zijn de wereldproblemen eigenlijk, als je ze afzet tegen de schaal van Johan? 

Bommen boeien niet, zwaarmoedigheid zal wel, ruzies raken niet: er is muziek. Muziek die alles zegt. Iemand een idee?

Tot een maand geleden kon ik zeggen dat ik de laatste 2 concerten van de meest intrigerende band van Nederland had gezien. Ik was bij het wiegje , maar ook bij het uitgeblazen kaarsje van een concertreeks van een groep die de muzikale canon van ons land voorgoed zou veranderen.

De dramatische avond in Paradiso in 2009, die prachtig was maar ook tot tranen dwong: het was gedaan. Nooit meer die songs.
Nou ja, nooit meer: eind 2015 waren ze er plots weer, eenmalig. Ik mocht presenteren op de afscheidsavond van onze favoriete kroegbaas. En we hadden -ter verhoging van de feestvreugde - geregeld dat diens favoriete bands op het podium van zijn eigen kroeg stonden. Voor één keer kwam Johan weer bijeen: de vaderlandse pers onthutst en verrast door onze guerilla-actie. Zou het dan toch? Maar nee, het bleek een eenmalige opleving.

Little Mary Big , heel leuk en gevariëerd. Visions of Johanna, dat werd al meer de gitaarband die Johan zou worden. Een band met liedjes die inmiddels in mijn bloedbaan zitten, ik kan ze dromen. En gisteren, toen kon ik ze opeens weer meezingen. Plots was er in januari dit jaar het bericht  dat Jacob in april weer met een plaat ging komen en er gelijk weer een tour aan vast zou plakken. De plaat verscheen vrijdag, gisteren deden ze in mijn eigen woonstede hun derde optreden met het nieuwe materiaal. Het materiaal is rijk, het is persoonlijk en het is gevarieerd. Meneer de Greeuw blijft zorgdragen voor de bekende ruimtelijke teksten en het herkenbare slaggitaartje, maar de muzikanten om hem heen lijken belangrijker te zijn geworden. Bas en drums mokeren in songs als "Anyone got a clue" , maar vooral de meanderende inbreng van gitarist Robin Berlijn maakt het materiaal breder dan het ooit was. Avontuur zit erin, en dat is live een overweldigende ervaring. Ik ben zelf natuurlijk ontzettend bevooroordeeld, maar ik vond de band gedreven en eager. Ze zouden ons wel eens wat laten zien. Paar schoonheidsfoutjes en de stem moet nog wat losgezongen worden, maar alles wijst op een zegetocht. Johan heerst.

De plaat gekocht, ondanks dat ik de cd-versie al opgestuurd had gekregen. Tickets voor Paradiso hadden we al, daar heb ik zojuist tickets voor het Patronaat aan toegevoegd. Ze jagen me op kosten, maar wat geeft dat , als ik me zo kan verliezen in deze pracht? Let go, if you wanna feel better.