Tim is slim

Niks mis met het instinct van vakantievriendje Tim. Hij voelt feilloos aan wat hij moet doen om zijn shows levendig te houden, om ervoor te zorgen dat er geen gewenning en verzadiging optreedt bij zijn publiek. Meerdere malen kondigde hij de afgelopen weken aan dat zijn Hoornse concert weliswaar in de schouwburg was, maar dat het geen theatertour betreft. Er ging gerockt worden, dat we dat maar beseften. Gisteren vroeg hij het nog maar een keer ten overvloede: er was toch echt niemand in de zaal die verwacht had op een stoel te gaan zitten luisteren? Nee? Mooi! Dan gaan we!.
De gitaren werden omgegord en men trok op een welhaast CrazyHorsiaanse wijze van leer. Een stevige muur van geluid trok de band over de liedjes heen. Dat was verfrissend. Het keeltje is nog steeds van goud, de teksten zijn nog steeds van alledaagse dingen, maar de uitstraling is die van een ervaren band die weet hoe het publiek behandeld moet worden. Er was overtuiging, er was vakmanschap, er was melodie en gelukkig was er ook humor.

Ben gestopt met tellen hoe vaak ik Tim al heb zien optreden (al dan niet met band) maar opnieuw heb ik me geen moment verveeld. Stuk voor stuk evolueren de muzikanten met elkaar mee: drummer Kees is strak als altijd maar zijn bijdrage als tweede stem is van een groeiend belang. Melle is niet alleen meer aanvullend muzikant, hij krijgt ook de ruimte om in het spotlicht te komen met mooie klanktapijtjes. Het is moeilijk om in ons land betere gitaristen te vinden dan Anne, net zoals het lastig is om nuttiger muzikanten te vinden dan Erik. De band is in balans, en dat is fijn om te zien.
Uiteraard is er nog tijd voor kampvuurmomentjes. Gisteren deed Tim dat met een een onversterkt bluegrassliedje en een prachtig uitgevoerde "Song for grandma". Om dat vervolgens te overschrijven met een furieus "Skinflint" en een lekker golvende uitvoering van "Sam".
Tim Knol, ik heb er wel een band mee.