Jur my friend

Ik ontmoette hem in het holst van de nacht. November 2004, we verzamelden op een stoepje in de binnenstad voor een lange reis. Spanje was de richting, het bergdorpje Aulas de bestemming. De
"wij" in deze werd gevormd door de leden van een ruig&vuig-bandje , mijn dj maatje, mijn vrouw en ik. En hij dus, dit kersvers aangemonsterde lid van ons rock & roll-bestaan.

Het is hard gegaan: dat weekje maakte hij een dermate indruk op mij dat de vriendschap werd aangetrokken, dat er werd geborreld en gefeest en gepraat en dat hij 2,5 jaar later als mijn "best man" aan tafel zat bij mijn huwelijksceremonie. We startten met enkele andere vrienden een radicaal-politieke website, we organiseerden een anti-racismefestival als benefietje, we stonden niet stil.

Vijftien jaar verder zijn we nu: 3 jaar geleden was ik in return de ceremoniemeneer (en dj) op zijn bruiloft, waarna hij met zijn kersverse echtgenoot de Hoornse deur achter zich dicht sloeg en zich definitief in het buitenland vestigde. U raadt het al: in Aulas inderdaad. Het bergdorpje heeft zijn hart gewonnen , daar waar Nederland het verloren heeft. Ik snap hem goed: het leven is daar niet makkelijk maar soms wel degelijk veel makkelijker dan hier, hij en zijn man bewijzen dat je met minder toe kunt dan we hier gewend zijn.

De afgelopen maanden was hij weer even in ons land, om via een reeks uitzendklusjes het marginale bestaan in Spanje weer een tijdje te kunnen financieren. Daar koppelden we een aantal bezoekjes en borreltjes aan, ik was zelfs even marketeer van dienst om een door hem ontwikkeld kunstprojectje te bespoedigen. Komend weekend gaat hij weer terug, hij heeft er weer zin in. En wij ook: we spraken af dat we komende zomer zijn 40e verjaardag gaan vieren. Daar, in die prachtige Pyreneeën. Nu al zin in, ben er sinds die woeste novemberweek niet meer geweest. Komende zomer trekken we de banden weer aan.