BEGT's Buddha Bandje
In februari reisden we door Sri Lanka. Bij een van de vele culturele stops belandden we bij de grottempel van Dambullah. Visueel prachtig, ook voor aardse droogstoppels als deze jongen. Een complex van meerdere tempels, uitgehouwen in een rotswand, U snapt: grottempel, zo gingen ze dat noemen.
Bij de ingang van een van die tempels zat een boeddha-geestelijke die mij- na overdracht van maar liefst 500 rupees (ongeveer 1,42 €) een koordje om de pols bond. Hij zong er een langdurig mantra bij en vertelde me dat het me zou helpen op mijn levenspad. Althans: voor de duur dat dit touwtje op zijn plek bleef. Vooral niet zélf afdoen, het moet eraf slijten. Dat was inmiddels een half jaar geleden. En ik weet steeds weer terug te gaan naar die rustige plek. Een rustige plek, die ik thans gewoon in mijn hoofd vind.
Het afgelopen halfjaar veranderde mijn leven drastisch, zowel ten positieve als ten negatieve. Ik herwon iemand in mijn leven die ik heel lang wel in mijn hoofd en hart maar niet in mijn nabijheid had gehad, ik verloor het contact met de arbeidsmarkt (na 46 jaar áán t werk zat ik nu ineens zònder). Maar ik had iets geleerd wat ik steeds beter wist en weet toe te passen. Ik bleef kalm de geneugten van het leven tot me nemen, ik bleek steeds beter de ongenoegens uit zicht te kunnen houden. Bij twijfel keek ik dan weer even naar mijn pols, naar dat simpele bandje dat me steeds maar weer vertelde dat tevredenheid en vriendelijkheid de beste ingrediënten zijn voor een waardig bestaan. Me dunkt: een weg te gaan, een pad af te leggen maar hey, ik ben het aangegaan. En kijk nog immer met een opgetogener blik naar de wereld dan de actualiteit zou doen vermoeden.
Reacties
Een reactie posten