Shirt Story, afl. 50 : Berninger

 

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik  draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag  aflevering 50: Berninger

Berninger, Matt Berninger. Immer misdadig strak in pak, maar afgelopen zondag bleek dat hij ook wel eens uit zijn rolletje valt: het jasje smeet ie aan de kant, uitdagend begon hij zijn mouwen op te stropen terwijl hij aankondigde dat hij nu, na zo'n anderhalf uur in de set, was aanbeland bij "het rockblock". Anders gezegd: helpers weg, we gaan nog even rammen! 

Hij meldde dat nadat hij net twee "covers" had vertolkt: twee nummers van zijn band The National, een van zijn drie favoriete bands zoals hij gedurende het concert zou blootleggen. Eerder speelde hij al een nummer van gitaarband The Walkmen (die ik dan weer kende van het furieuze "The Rat"), in de toegift zou hij nog eens ongelooflijk toeslaan met een ronkende interpretatie van "Blue Monday" van zijn derde favo-band New Order. 


Voor het overige deel van het concert lag de nadruk op de onlangs verschenen plaat "Get Sunk" (onder andere een heerlijke uitvoering van "Little by Little") en ook zijn solodebuut kwam voorbij met -voor mij dan- absoluut hoogtepunt "One more second". Het publiek kreeg waar het voor gekomen was, zeer zeker. Maarrrrr..

Berninger zou Berninger niet zijn als hij niet ook een beetje buiten de lijntjes zou kleuren. Het voorprogramma Ronboy zou later ook zijn begeleidingsband blijken, hij meldde dat hij al sinds corona met deze muzikanten optrekt en dat hij voor de "Get Sunk" repetities met hen een cabana ergens in de bossen van Indiana had betrokken. Dat het creatieve proces bij het opleveren van de plaat nog niet tot stilstand was gekomen, bewezen twee nummers in de set waarvan de een (Black Letter Font) pas dezelfde dag  - dus al in Utrecht- was afgekomen en waarbij een andere (Why don't nobody love me) op het podium nog van een andere - "veel betere" titel was voorzien. "This is definitely the new title". 
Een gemêleerd publiek, jong en oud, zag deze avond in de uitverkochte Ronda een zeer energieke Matt Berninger, vele malen uitbundiger dan hij in zijn National-pak bleek bij eerdere concertbezoeken. Ik genoot hard, vooral ook omdat ik de avond doorbracht met een zeer geliefde vriend die mij dit concert cadeau deed. De avond heeft een speciaal plekje nu.