Zetten voor die fout!

Inmiddels zouden we alweer bijna 3 uur onderweg zijn. Klokslag 9 uur zou broer Dick de deuren van ons ouderlijk huis open hebben gezwaaid: een druk keuvelende groep broers , zoons, neven en schoonzoons zou zijn binnengestoven. Hup , naar de achterkamer, naar de speeltafel. Portemonnee met kleingeld omkeren en direct de kaarten beginnen te schudden. Zak moppen van bakker Swart erbij, koffie: gaan!

We zouden al een setje boerenpotten achter de rug hebben, een rondje zeilen, eenentwintigen en een rondje bluffen om als vanouds bij zwikken te eindigen. "SPLITS!  , "vuile was" of "zetten voor die fout" , het zou keihard geroepen worden. Een van de broers zou roepen dat iedereen tegen hem speelde, er zou worden gemopperd en er zou worden gezwijnd. Over een uurtje zouden we de speeltafel soepel omvormen tot lunchtafel: vega en vlees, brood en kaas, kroket en ei. De gastheer en gastvrouw zouden het als vanouds tot in de puntjes hebben verzorgd. 

We zouden joelen over bekende liedjes in de top2000, wanneer die even niet door ons luide gesprek zou worden overstemd. We zouden elkaar gepolst hebben over hoe het jaar was verlopen, over de plannen voor volgend jaar. We zouden ziek en zeer, maar ook pais en vree met elkaar delen. Een plaagstootje hier, een bemoedigend woord daar. We zouden zelfs allemaal onze Westfriese Expat-status bij vlagen weer verwisselen voor Kees Stet-achtige uitdrukkingen. 


Over een paar uur zouden we ons in Andijk bevinden, beurtelings gebogen over de biljarttafels dan wel de tafeltjes eromheen waar we zouden kaarten en pilzen. Er zou gewonnen worden , er zou verloren worden, de Jos Verstappen-bokaal zou worden toegekend en er zou driftig naar de familiair ingestelde regels worden gewezen. Er zou een beker worden uitgereikt, wijlen broer Piet zou in herinnering worden gebracht. Het zou in- en inspannend zijn geweest. Maar wat zouden we het leuk hebben gehad. 

Ja, het zou wat. Voor de tweede keer op rij geen Lanenmannendag, de traditionele spellendag die de - mannelijke kant van de- familie Laan jaarlijks tussen kerst en oud-en-nieuw houdt. Al sinds midden jaren 80 een feest, een hoogtepunt in broederlijke sfeer. Maar het mag niet. Het kan niet. En dat doet pijn. Whatsappen is leuk, maar het is geen samenzijn. Familie, wij zijn er van.