Uitwonen

Wat mij betreft, is wonen het belangrijkste thema van de komende gemeenteraadsverkiezingen. Er is krapte. er is nood. Terwijl de oudere generatie het allemaal behoorlijk getroffen heeft met de opwaardering van de huizenprijzen, is het voor de jongere generatie welhaast ondoenlijk om de woningmarkt te betreden. Nee wacht, dat laatste zeg ik anders, omdat juist het woord "woningmarkt" aangeeft hoe verkeerd we zijn gaan interpreteren de afgelopen decennia. Beter zeg ik dat het voor jongeren welhaast ondoenlijk wordt om geschikte en betaalbare woonruimte te vinden. 

Het kon niet uitblijven: stapel alle stappen maar eens op die onze liberale en paarse regeringen de afgelopen jaren hebben gerealiseerd.
1) Een jarenlange constante verhoging van de huurprijzen met 5,5 % per jaar

2) Een jarenlange loonstop binnen cao's (en daarmee ook voor de niet-cao gebonden bedrijven)

3) Het korten op uitkeringen en voorzieningen
4) Het eenzijdig bouwen van woningen in midden en hoger segment
5) Het verbieden van het kraken van woningen

6) Het verkopen van voormalige huurwoningen
7) Het onthouden van arbeidszekerheid door het opleggen van flexcontracten

Voor elk van deze regels is destijds individueel wat te zeggen geweest maar nu blijkt dat ze allemaal met elkaar te maken hebben. Starters op de woningmarkt hebben een enorme achterstand, die kunnen zich er amper tussen vechten.
Zelf ben ik nu 56, huizenbezitter en man in bonis. Op mijn 18e wilde ik zelfstandig, ik kreeg de kans. Eerst een studentenwoninkje in Amstelveen, daarna twee onmogelijke k-kamertjes aan weerszijden van een trap in een Koepoortsweg-woning die door de makelaar/eigenaar zesvoudig verhuurd werd. Vervolgens kwam ik via de kruiwagen van mijn broer aan een zelfstandige woning op het Grote Oost, goed betaalbaar voor iemand met een vast inkomen. Voor mij dus. De eigenaar heeft zich 4 jaar lang niet laten zien, in ruil daarvoor kon hij het ook niet maken om huurverhoging toe te passen. Daarna mijn eerste koopwoninkje (Muntstraat); toen die relatie verbroken werd en ik weer financieel op nul begon, kreeg ik keurig via de gemeente een noodwoninkje op de Waterman. Ik kon mezelf weer herpakken en een jaar of zes later kocht ik opnieuw een huis. Precies dat huis waar ik nu nog steeds zit. Feitelijk is het in al die jaren genoeg geweest dat ik aan het werk ben gebleven, daardoor kon ik steeds huur of hypotheek betalen.
De verhouding was destijds grofweg 1/3 - 2/3 : Een derde van je inkomen besteedde je aan wonen. Das war einmal: door de bovengenoemde reeks maatregelen is die verhouding nu half/half geworden en bij sommigen zelfs nog schever.
Mijn dochters hebben  - elk op hun eigen manier - een eigen plekje gevonden, lang gewacht vaak maar het begint ergens op te lijken. Veel van hun generatiegenoten kunnen echter dat pad nog lang niet op. Er is krapte, er is werkonzekerheid, er zijn woekerprijzen op de particuliere huurmarkt, er is te weinig aanbod op de lijsten van de woningbouwverenigingen.
Te veel misstanden op dit gebied. Graag zou ik zien dat lokale en landelijke overheid doorbraken voor elkaar krijgen op dit gebied: we moeten het weer mogelijk kunnen maken dat jongeren iets zorgelozer hun volwassen leven kunnen aanvangen en opstarten. Dat zijn we aan onze (wel)stand verplicht.