Groeien

Gisteren was een dag van trots. We gingen aan tafel met jonge mannen. Mannen die ik al hun hele leven ken omdat ze geboren werden als zoons van een vriend van me. Die vriend, die is er langer dan vijf jaar niet meer bij, maar gisteravond bleek hoe zeer hij er nog wél is. 

Ergens halverwege 20 zijn de mannen nu, ongeveer de leeftijd van mijn kinderen. Omdat we in het verleden in familieverband weekendjes op stap gingen, zijn we altijd in elkaar geïnteresseerd gebleven. De eerste insteek van de avond was dan ook om eens te horen hoe het gaat, waar iedereen mee bezig is en in welke fase van werk, wonen en leren ze zitten. 

Heerlijke gesprekken, bijzondere ontboezemingen en vooral ook heel veel humor. Een humor die rechtstreeks uit de band met hun vader voortkomt, was mijn analyse. Heerlijk herkenbaar dus.

De avond kreeg een nog historischer karakter toen bleek hoe gretig ze de verhalen opzogen die we over hun vader wisten te vertellen. Dat van die kaartavondjes, dat wisten ze wel een beetje, maar niet precies hoe die club nou zo ontstaan was. Dat van dat wandelen, dat wisten ze ook wel, maar niet dat veel van die wandelingen als einddoel de grote kerktoren hadden (omdat aan de voet van de toren dat caféétje stond waar we gister nog even gingen afteren- een woord dat ik dan weer van de jongens leerde gisteren, gelieve het op zijn Engels uit te spreken). Hoe hun vader hun oma shockeerde door creatief te zijn met jezusbeeldjes, wat nou precies de rol van Yokidrink in het leven van hun vader was. Hoe dat langzamerhand landelijk bekende bandje bij optredens in onze regio altijd eerst even bij hun vader op de koffie kwam om alvast te wennen aan de Westfriese sfeer. 

Ze hingen aan mijn lippen, en volkomen terecht. Wat enorm fijn om dit zo met die jongens te kunnen bespreken. En vooral ook : hoe fijn om van onze kant onze trots te kunnen uitspreken, ze doen het fantastisch. Mannen als deze geven je het vertrouwen dat het helemaal goed gaat komen in onze maatschappij. 

Saillant detail: mijn oudste dochter schoof aan na haar werk. Uiteraard ging zij vroeger ook altijd mee met die familieweekendjes en nu blijkt ze de mannen nog regelmatig tegen te komen in het lokale uitgaansleven. En dat klikt goed. Wij - de oudjes- gingen gisteren als eerste naar huis. Zij - de nieuwe generatie - waren nog niet helemaal klaar het leven te vieren. Trots. Echt. Hun vader, hij zag dat het goed was.