Begt en de Verbeelding

Dat Nijntje een meisje was, en dat ze daar pas laat achter kwam. Een collega van mij zit volop in de voorleesleeftijd met haar dochter. We spraken over het fantastische metrum dat in de Nijntje-boeken zit. De voor te lezen tekst zit dermate goed in elkaar dat het ook jaren later nog een feest is om ze door te nemen. Als vanzelf dwaalden mijn gedachten af naar de twee meest fantastische voorleesboeken die ik in mijn jonge-pappen-tijd heb meegemaakt. Beide boeken waren van dezelfde tekenaar (en zijn vrouw, overigens) en bevatten geen tekst. Juist omdat er geen tekst in zat, werd ik gedwongen om mijn gedachten de vrije loop te laten. Een extra complicerende factor daarbij was, dat voorlezen een dagelijkse bezigheid is dus dat je niet zomaar wat kunt verzinnen. De tekst die je de ene dag verzint, dient de andere dag terug te komen. Anders wordt je daar echt door je kinderen op aangesproken. Ik heb drie dochters groot weten te krijgen, het verhaal van Monkie en "Van Mug to

Is het de reis ernaartoe? Zijn het de haventjes of de stranden? Is het juist de combinatie van die twee? Feit is dat ik verzot ben op tripjes naar eilanden. Vliegen als ze wat verder zijn, varen als het dichterbij kan. Er zijn mensen die heel graag Route 66 of andere American highways willen rijden. Er zijn mensen die een reep van 50 meter strand al voldoende vinden, al dan niet ombouwd met wolkenkrabbende hotelcomplexen. Ieder het zijne. En dat meen ik echt. Ik voel me echter het meest los en weg als ik vaste wal heb ingeruild voor eilandgronden. Uiteraard alle vaderlandse Wadden bezocht, voor zover voor publiek toegankelijk. Maar ook diverse Griekse eilanden, 3 keer Ierland, de prachtige -vlak onder Napels gelegen - drieëenheid Ischia/Procida/Capri en de zonne-eilanden Madeira en La Palma. Op de to-see-and-to-do-list staan uiteraard nog Malta, de Azoren en KaapVerdië, Sardinië of Corsica en de wat vulkanischer Griekse plekken van Santorini. Ooit ooit allemaal. Het ronden va

Vorige week was ik jarig. Ik ben altijd nogal gek geweest op het vieren van m'n verjaardag. Hoe klein mn woonstekje ook was , ik moest en zou het feestelijk gedenken. Desnoods vierde ik het in 2 dagen, zodat de ene dag de uitgebreide familiekring niet geconfronteerd werd met de uitgebreide vriendenkring die de dag erop fust kwam legen. Bovenstaande foto is er een weerslag van: mijn kleine woninkje op t Grote Oost puilde uit, van woonkamer via keuken tot balkon. Lekker hoor.. (bij de weg: já, ik ben die dandy met dat roodwitte colbertje aan- 1984 of 85 volgens mij) Op onverklaarbare wijze is er de klad in gekomen de afgelopen jaren. Van de afgelopen 5 jaarringen heb ik er maar 2 aan genodigden kunnen tonen, de andere partijtjes gingen niet door. Geldgebrek, andere volop-bezigheden: er was steeds wat. Dit jaar moest ik opdraven op het bedrijfsfeest en moest mijn lief werken , dus hoefde ik niet meerdere keren heen en weer te fietsen naar de buurtsuup. Omdat er bij de familie

De omgeving was verstikkend. Zeker voor een 15- , 16-jarige. Streng katholiek was het dorp, alom aanwezig waren de huisgenoten in dat grote en mannelijke gezin. De tiener in mij (die in de seksuologie of psychologie ongetwijfeld "adolescent" zou hebben geheten) kwam slechts met horten en stoten aan "frühlingserwachen" toe. Waar vriendjes en klasgenootjes al pochten met een sliert verkeringen, relaties , pogingen tot "de eerste keer"  bleef ik stil en complex op de achtergrond. Tuurlijk, het hebben van oudere broers leverde het voordeel op dat door het ganse huis heen seksboekjes zwierven , we praten immers over de jaren 70. Een beetje goed zoeken en op tijd op de juiste plek terugleggen zorgde dat er volop harmonie bleef tussen de broers onderling. Bij mij begon het laat. Maar het begon - achteraf gezien - best goed. In de laatste jaren van mijn middelbare school begon Deborah Harry mijn agenda te sieren (niet op de voorkant he, want die was toch

In het nog jonge bestaan van dit blog is het al meerdere malen over het onderwerp "de dood" gegaan. Logisch: ik ben oud en dus ontvalt je soms iemand. Bovendien begon ik er iets te vroeg mee, met dat verliezen van mensen: mijn beide opa's hebben mij niet zien opgroeien, mijn beide oma's slechts kort. Op tamelijk jonge leeftijd (20) was ik wees, later verloor ik een broer en nog vele vrienden. Dat ik nu in een andere fase gekomen ben, zie ik aan mijn kinderen. Huilend kwam mijn dochter gister thuis, nadat ze bij de condoleance was geweest van de vader van haar jeugdvriendinnetje. Gewoon, een man hier uit de straat, die in dat prachtige rijtje "man, vader, collega, buurman, vriend" paste. Maar wel eentje met wie mijn dochters op vakantie zijn geweest, eentje die ik me vooral herinner aan dat kenmerkende dat voelende vaders hebben: ze staan bij het schoolplein en krullen hun mondhoeken zodra hun kind naar buiten komt. Ze helpen bij de wekelijkse krantenwij

Vandaag richt ik een monument op. En bij hoge wijze van uitzondering is dat monument voor mezelf. Een monument voor de arbeider, een monument voor de arbeid ook. Vandaag vier ik dat ik 35 jaren lang onafgebroken in loondienst ben. Vier je dat eigenlijk? Is dat een feest als je zo lang onder en voor bazen werkt? Is het een prestatie om zolang elke dag de tocht naar kantoor te maken en er niet zomaar eens woest uit te breken? Ikzelf zeg van wel, maar u mag er anders over denken. 14 mei 1979, vijf dagen na m'n laatste examen. Wegens een stevige kortsluiting in het hoofd moest ik aan geld zien te komen om een aantal mensen vergoedingen te betalen. Na een al ietwat bizarre schoolcarrière (brugklas-gymnasium-havo-athenaeum-havo) bleek al snel dat een eventueel studieplan gedoemd zou zijn te mislukken. Bovendien had ik dat pad zelf met mijn levensbepalende blunder al geblokkeerd. Werken dus. Begonnen met productiewerk in een blikfabriek- waarbij ik gelukkig veel gebruik mocht

Dag moeder, Zou je het leuk gevonden hebben als ik vandaag een kop koffie kwam halen? En dan meteen een greep uit de "pond allerhand" deed? Zou je hebben gestraald als al je kinderen er zaten? En hun kinderen daar vervolgens weer omheen? Zou je met de koffiepot tegen het raam hebben getikt om die langslopende bekende er ook nog bij te vragen? Zou je vorsend de kamer hebben rondgekeken wie van het hele gezelschap je zou kunnen verleiden tot een potje klaverjassen? Zou je trots in een hoek van de keuken hebben gestaan als je mannen al zingend de mega-afwas klaarden? Zou je ons gevraagd hebben de natgeregende kamerplanten weer binnen te halen?  Zou je ons koosnaampjes nog een keertje van stal halen, zou ik de eer hebben gehad nog één keer "Beppekind" te zijn? Zou je een hardgekookt ei in de keukenkast klaar hebben staan, omdat je wist dat Siem daar altijd als eerste naar zocht? Zou je in alle opwinding weer vervallen tot je heerlijke Achterhoekse diale

Het eerste exemplaar. Ze had hem in haar handen vanmiddag. Haar gevoelens schoten heen en weer van hyperzenuwachtig naar stiekem toch wel trots. Op zichzelf. Wij waren vanmiddag bij de boekpresentatie van "Uiteindelijk krijgt Hanna altijd gelijk". Geschreven door Corina Tuinman, zus van een vriendin van ons en voor mensen met een Troll-verleden beter bekend als Curry. In het boek vertelt ze over haar zware levenswandel: van de ene psychiatrische behandeling naar de andere, het ene behandelhuis uit om de volgende weer in te gaan. Ze vertelt een verhaal over medicatie, een verhaal over verwarring, een verhaal over moeite hebben met het leven. Maar ook een verhaal over trends in therapieën. Omdat van je af schrijven nu eenmaal helpt, zette ze haar levensverhaal op papier. Vanmiddag was de gestolde versie er van voor het eerst beschikbaar. Ze straalde, ze voelde een beetje van dat levensgeluk waar ze zo ontzettend recht op heeft. Het was ontroerend om erbij te mogen zi

Het zal niet bij heel veel concerten gebeuren dat je jaren later nog exact weet op welke dag je het bijwoonde. Door de jaren heen zag ik veel, heel veel. En dat ik Moss op mijn verjaardag live zag, vergeet ik niet. Maar over een aantal jaren zal ik niet meer weten de hoeveelste verjaardag dat dan was. The Cure in Rotterdam? 30 augustus. Maar welk jaar? Kan 1984 geweest zijn, ook eentje eerder of later. Deze echter, Dead Moon in Paradiso, daarvan noem ik de datum meteen. En foutloos. 6 mei 2002. Vooraf zat ik met een toenmalig maatje een pizza te scoren in de Leidsekruisstraat (kan ook - dwarsstraat zijn) . Op het hoekje ertegenover, in het schaakcafé, stond de tv aan. Plots een enorme volksoploop die zich richting dat tv-scherm begaf. Het tv-scherm toonde een arrestatie door de politie. Het tv-scherm toonde vervolgens de bebloede plaats waar nog geen uur daarvoor Pim Fortuyn om het leven was gebracht. Dead! We trokken naar Paradiso en de sfeer was vreemd. M'n broertje k

Deze maand zou ie jarig zijn. Op dezelfde dag als ik. Zou, zeg ik, want Jaap doet niet meer aan verjaardagen. Jaap doet nergens meer aan, zo had ie besloten. Jaap was de strijd beu. Strijd tegen z'n jeugd en strijd tegen z'n afkomst. Strijd tegen zijn minderwaardigheidscomplex. Pas toen ik naast hem zat in de tuin, op een bloedhete zondagmiddag, begreep ik hoe moeilijk hij het moet hebben gehad."Zwembroek mee" had ie gezegd. Ik pakte de bus, stapte uit op de Knokkel en liep naar zijn huis. "Omkleden, snel" was het devies. Het was tussen 3 en half 4, we moesten opschieten. Ik in zwembroek. Werd meegetrokken naar de tuin. Twee klapstoelen stonden klaar. Biertje erbij. Zitten. We zaten nog geen 5 minuten en het begon. Ze kwamen langs, de zwartekousen-families. Allemaal op weg naar de kerk die verderop in de straat lag. Jaap, een mooie slanke tuindersman, in zwembroek. Biertje ging de lucht in, met een sardonische glimlach groette hij het kerkvolk. J

Als burger ben ik behoorlijk braaf. Geworden. Ja, vroeger liep ik nog wel eens langs de verkeerde kant het spoorperron op. Vroeger fietste ik nog wel eens zonder licht. Slechts 2 maal in mn leven reed ik te hard met de auto (resp. 7 en 4 km). Slechs eenmaal in mn leven pleegde ik vandalisme en daar heb ik lang genoeg voor geboet. Ik wil niet zeggen dat ik een modelburger ben, verbaal ben ik nog lastig genoeg voor mensen. De laatste boete die ik kreeg (een jaar of 6 geleden) was voor het niet opvolgen van bevelen. Die bevelen werden mij uitgevaardigd door de nachtwacht van het Centraal Station in Amsterdam. Ik, vastrechtkaarthouder en dus dagelijks gebruiker van de nationale treinservice, arriveerde omstreeks 03.00 uur bij de westingang van het CS. Ik mocht niet naar binnen. Ik moest buiten wachten tot het tijd was voor mijn eerste trein om te vertrekken. Links en rechts langs mij heen liepen mensen naar binnen, zij moesten naar bestemmingen waar nachttreinen heengingen. Mensen

Nog altijd word ik, wanneer zijn naam valt, aangesproken in de vorm: "Oh , was dat een broer van jou? Wat een leuke man was dat." In mijn vriendenkring zitten mannen die les van hem gehad hebben tijdens hun jeugd in Andijk. In mijn vriendenkring zitten mannen die hem volop kennen van zijn bemoeienissen met de voetbalvereniging in Wervershoof. Anderen kennen hem van zijn ober-activiteiten in de Nadorst of Sarto, weer anderen kennen hem van zijn inspanningen voor de kerk in Andijk en Wervershoof. Piet leek onvermoeibaar, Piet was benaderbaar voor iedereen en had een goed woord voor allen. Als kleiner broertje schep ik er plezier in een voorbeeld aan hem te nemen, maar ik weet dat ik niet in de buurt kom van zijn enorme rechtschapenheid. Tien jaar geleden vandaag. Een potje gevoetbald op een zonnig veld in Schellinkhout. Ik rijd de auto de straat in, de kindertjes achterin. Aan de straatkant staan mijn vrouw en mijn schoonvader.  Wat doen die daar nou? Uitstappend, d