Begt en de Verbeelding

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag  aflevering 19: Istanbul Het is al weer bijna 6 jaar geleden dat we er waren, maar nog steeds staat deze stad op ons netvlies. Wervelend, druk, intimiderend, energiek, wonderschoon. De stad is het allemaal. Geloof niets van die praatjes over onveiligheid of ongewenst zijn: de mensen zien je graag komen, gaan graag met je in gesprek en hopen dat je iets van ze koopt. Daar is alle reden toe, want er zijn zo ontzettend veel prachtige plekjes en dito marktjes dat je sterk moet zijn om die kruiden, dat fruit, die gewaden en die tapijten allemaal te laten liggen. Mijn vrouw heeft daar meer moeite mee dan ik ( zo kocht ze daar een prachtige waterpijp, inderdaad erg mooi, die sindsdien in delen achter of naast de kast heeft gestaan en onlangs ongebruikt uit onze woonkamer verdwenen is). Ik beperk me dan tot

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 18: S.P.Q.R. Senatus Populus Que Romanum. Wij zijn het volk van Rome. Of, in populairder termen: Rome, dat zijn wij. Al heel mijn leven heb ik een fascinatie voor oude beschavingen gehad. De Griekse, de Romeinse, de Egyptische, de Babylonische, noem ze maar op. In elk van die beschavingen vond ik wel verhalen die ik boeiend vind. Vond ik aanwijzingen voor onze hedendaagse samenleving, voor onze huidige maatschappelijke in- en samenstellingen. Feit is dat ik daarbij het vaakst geconfronteerd ben met de Romeinse oudheid. Dat zal wel komen doordat we die hier ten lande ook meegemaakt hebben, in Noviomagus en Trajectum ad Mosam onder andere. Maar uiteraard ook door de Roomse invloeden, waar mijn familie en mijn geboorte-omgeving stevig van doordrenkt is geweest. Twee keer was ik in Rome. Fantas

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 17: Abbey Road. Het duurde tot midden jaren 70 voordat een van mijn broers een Beatles-lp kocht. Nou ja, één, hij kocht gelijk de bekende dubbelaars: de blauwe en de rode. Er was bij ons thuis meer interesse voor de rockende kant van de muziek én voor de meer symfonische groepen. Zelf had ik destijds twee verzamelaars van the Rolling Stones: Big Hits (high tide & green grass) en de fameuze Stones Story, Black & Blue moest nog verschijnen. Twee huizen verderop woonde een muziekleraar. Ik speelde daar wel eens, zat bij diens zoon in de klas. In dat gezin waren the Beatles heilig verklaard, waarschijnlijk wegens composities en songstructuur. Daar waren wij in ons gezin nog lang niet aan toe: we moesten nog uit onze Zappa-fase komen, toen kwam de punk nog voorbij en pas daarna begonnen we in

Gisteren was een dag van trots. We gingen aan tafel met jonge mannen. Mannen die ik al hun hele leven ken omdat ze geboren werden als zoons van een vriend van me. Die vriend, die is er langer dan vijf jaar niet meer bij, maar gisteravond bleek hoe zeer hij er nog wél is.  Ergens halverwege 20 zijn de mannen nu, ongeveer de leeftijd van mijn kinderen. Omdat we in het verleden in familieverband weekendjes op stap gingen, zijn we altijd in elkaar geïnteresseerd gebleven. De eerste insteek van de avond was dan ook om eens te horen hoe het gaat, waar iedereen mee bezig is en in welke fase van werk, wonen en leren ze zitten.  Heerlijke gesprekken, bijzondere ontboezemingen en vooral ook heel veel humor. Een humor die rechtstreeks uit de band met hun vader voortkomt, was mijn analyse. Heerlijk herkenbaar dus. De avond kreeg een nog historischer karakter toen bleek hoe gretig ze de verhalen opzogen die we over hun vader wisten te vertellen. Dat van die kaartavondjes, dat wisten ze