Begt en de Verbeelding

Natuurlijk zijn er elk jaar wel discussies, fitties of strijdbaarheden, maar het bijna afgelopen jaar was toch veel meer een jaar van opwaartse beweging. Mooie dingen gedaan, gezorgd voor mooie vooruitzichten. En dat deden velen met mij. Mijn dochters maken me een trotse man. Met zeer veel voldoening zie ik hoe ze hun pad op weg naar het grote volwassen leven afleggen. Ze werken, ze leren, ze hebben vrienden en ze zijn sociaal en maatschappelijk. Ze reizen en ze feesten, maar ze gaan ook de verantwoordelijkheden niet uit de weg. Nog slechts af en toe kan of mag ik een bijdrage leveren, verder doen ze alles hartstikke zelf. Pluim voor de meiden. Mijn vrouw is (gelukkig) mijn vrouw. Ze deed afgelopen jaar een zoektocht binnen haar vakgebied , die haar veel helderheid verschafte over wat ze wél wil met haar ambities en wat niet. En die duidelijkheid , die gaat de maatschappij nog veel opleveren, haar sector in het bijzonder. Ik ken niemand die zo helder , hoopvol en toch kritisch b

Ik ontmoette hem in het holst van de nacht. November 2004, we verzamelden op een stoepje in de binnenstad voor een lange reis. Spanje was de richting, het bergdorpje Aulas de bestemming. De "wij" in deze werd gevormd door de leden van een ruig&vuig-bandje , mijn dj maatje, mijn vrouw en ik. En hij dus, dit kersvers aangemonsterde lid van ons rock & roll-bestaan. Het is hard gegaan: dat weekje maakte hij een dermate indruk op mij dat de vriendschap werd aangetrokken, dat er werd geborreld en gefeest en gepraat en dat hij 2,5 jaar later als mijn "best man" aan tafel zat bij mijn huwelijksceremonie. We startten met enkele andere vrienden een radicaal-politieke website, we organiseerden een anti-racismefestival als benefietje, we stonden niet stil. Vijftien jaar verder zijn we nu: 3 jaar geleden was ik in return de ceremoniemeneer (en dj) op zijn bruiloft, waarna hij met zijn kersverse echtgenoot de Hoornse deur achter zich dicht sloeg en zich definitie

Zelden waren we zo aan vakantie toe als deze keer. Nagenoeg een jaar achter elkaar doorgebuffeld, een grote verbouwing achter de rug thuis en twee op spanning staande agenda's. Dit was welkom. Het verklaart wellicht ons gevoel van "de boel de boel laten" en even ferm de deur achter ons dicht trekken. Natuurlijk hebben we wel énige inspanning gedaan aldaar, maar het leeuwendeel lieten we lekker over ons heen komen. We kozen voor een plek met een weldadige natuur, omdat dat een van de beste rustbrengers is die een mens kan wensen. Zelf word ik altijd erg blij van bergen en van water: uren kan ik er in en óp doorbrengen, verveelt nooit. Daarnaast gaan reisjes als deze altijd om de ontmoetingen: de onwaarschijnlijk vriendelijke bevolking die elke keer weer blij bleek ons terug te zien. De prettig gekke Britten , met wie het aan ontbijttafels en op boottochtjes altijd enorm fijn praten is. De gelijkgestemde Nederlanders die ons overtroeven in kennis van de omgeving, omdat

Natuurlijk is zelftwijfel een goede eigenschap maar zoveel als ik daarvan bezit, is niet heel gezond. Waarom ik dan toch zo vaak een podium opstap, is mijzelf ook een raadsel. Wat doe ik mezelf aan, met al die quizzen, die festivalpresentaties en dat dj'tje spelen?  Vooraf altijd de kronkels, tijdens het werk (en vaak ook daarna) de harde vraag aan mezelf of ik het wel goed heb gedaan. Meestal pas achteraf , bij de "recensies" en de bedankjes besef ik dat toch veel mensen genoten hebben van wat ik zojuist heb gedaan. Het maakt dat ik er nog helemaal niet zo aan toe ben om "af te bouwen" als ik zelf vaak denk.  Want het heeft me veel en ver gebracht. Met de filmquizzen gaan we met ons team inmiddels het hele land door, grote steden rijgen we aan onze zegekar. Seizoen 7 is aanstaande, het wordt weer een trip. Als presentator stond ik voor kleine zalen, voor grotere zalen en zelfs voor megahallen met 1200 man in de microfoon de boel aan elkaar te praten.

Vijf dagen na mijn laatste examen, twee dagen voor mijn 18e verjaardag. Doordat ik zelf in de periode daarvoor een studentikoze toekomst al verkloot had, ging ik binnen een week van de schoolbanken naar de werkvloer.  Ik had me voorgenomen om binnen het jaar mijn disbalans weg te werken en daarna "voor het echie" te starten. Dat lukte, en sneller dan dat zelfs: uiteindelijk heb ik 8 maanden in de fabriek gestaan, waarbij ik als jongste medewerker nog de mazzel had dat ik - door mijn net behaalde examenvoldoende voor Frans - veel vertaling mocht doen voor de buitenlandse werknemers aldaar. Dat heeft voorkomen dat ik in al mijn onhandigheid mijn vingertoppen kwijtraakte. Al in januari 1980 kon ik Numan-Blikemba gedag zeggen en trok ik naar Amsterdam: werken bij een uitgeverij. De keuze uit twee banen : een op de orderafdeling , een op de afdeling "Bestandenbeheer". Nog immer ben ik blij dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Nog altijd ben ik bezig met besta

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 22: Keep Calm.  Hoewel ik heel graag door het leven zou willen gaan als denker, ben ik voor een even groot deel een doener. Het een sluit het ander niet uit, vooral in mijn werk heb ik daar al jaren profijt van. Natuurlijk word ik op bepaalde kundes volledig outdated door jeugdige talenten, maar ik blijf profiteren van mijn helder verstand en vooral van mijn analytisch vermogen. Veel dingen kun je jezelf aanleren, maar blijkbaar is een analytische blik een geschenk. Dat heb je of dat heb je niet.  Momenteel zit ik in een fase waarin ik buitengewoon veel productie moet draaien, veel actiecampagnes moet opleveren. En dat lukt nog steeds. Toen gisteren een collega bij mij voor vandaag een agendapunt inschoot onder de noemer "het hoofd van Bert' (omdat zij mijn hoofd wilde lenen bij h

"Moeten we veel vaker doen" , zeiden we tegen elkaar: een overnachting elders in den lande en dan in zo'n anderhalve dag de stad en haar cultuur proberen te ontdekken. We hadden een "Nachtje weg" bon gekregen en besloten deze in Rotterdam te gaan verzilveren. Een stad zo dichtbij en blijkbaar ook weer zo ver weg. Alle Waddeneilanden meermaals bezocht, fietsen in Limburg en op de Veluwe ook vaak gedaan maar Rotterdam viel steeds af. Dat hebben we nu goedgemaakt en we zijn blij toe. Wat een heerlijk gevarieerde stad, wat een fijn mondiale uitstraling van een plek vol down-to-earth mensen. Wat als eerste opvalt aan de stad, is de architectuur. Veel meer dan het mij overbekende Amsterdam heeft men in Rotterdam gedurfd, gegokt en gewonnen. Natuurlijk is niet alles fraai aan veel van die hoge torens maar op een of andere manier past de skyline bij deze stad. Daar komt bij dat je een aantal juweeltjes tegenkomt: de kubuswoningen van Piet Blom overrompelen

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 21: de Vitruvius-man. Ben al heel mijn leven gefascineerd door Leonardo da Vinci. Erg jaloers op die man ook. Ga er maar aan staan. De man was van nature nieuwsgierig, wilde overal de oorzaak en werking van kennen. En omdat hij in een tijd leefde dat veel dingen gewoon nog niet werkten omdat ze er nog niet waren, begon hij ze zelf uit te vinden. Tuurlijk , het was een andere tijd dus vergeef je hem zijn ontworpen oorlogstuig. Maar de eerste ruwe versie van de helikopter, de werking van kanalen en waterlopen en vooral het ontleden van het menselijk lichaam zijn bijzondere ontdekkingen en uitwerkingen waar we nog steeds dankbaar voor mogen zijn. Als tiener las ik al een boek over hem, ik meen me te herinneren dat er toen zelfs ook een serie over hem op tv is geweest. De nu vertoonde serie v