Begt en de Verbeelding

Dat jaar was ik niet eens mee. Bij eerdere edities had ik al een stoot aan avonturen beleefd, het Torhout-festival kende weinig geheimen meer voor mij.  Wegens een anatomische ingreep die week liep ik wat moeilijk en het leek me niet handig om uitgerekend op de festivalweide weer te leren lopen. In gedachten was ik erbij, ik besloot zelfs om de hele groep op zondagmiddag op te wachten bij terugkomst in Hoorn. Ik strompelde naar Swaf en wachtte in de kroeg tot de bus terugkeerde. Blije gezichten alom, vermoeid doch allen zeer uitgelaten. Twee van mijn maten - ik mag om redenen van verjaring hun namen niet noemen- stapten op me af. Pakketje in de hand.  Plechtig overhandigden ze het aan mij: "Hier. Cadeautje. Zo was je er toch nog een beetje bij.'"  Ik pakte uit, het voelde zwaar. Dat bleek. Ik had een straatnaambordje in handen, door de heren uit positie gerukt van de straat van het Torhoutse ziekenhuis. Juist: de St. Rembertlaan. Dat vonden ze grappig: no