Begt en de Verbeelding

We gaan weer richting de overstap. Nog een tweetal daagjes werken, nog een paar fijne familiaire samenkomsten en nog een heerlijk weekenduitje in het vooruitzicht, maar direct daarna zal 2019 toch echt een feit zijn. Tijd voor mijn jaarlijkse overpeinzing.  Kort? 2018 was een uitstekend jaar. Anneke en ik bouwen gestaag voort aan prachtige gezamenlijke ervaringen, we blijven leuke dingen doen en we blijven elkaar tussen alle drukke bedrijven door veel aandacht geven. Dat is elk jaar weer fijn om te constateren, dat we daar gewoon lekker verder mee gaan. Love of my life, ik hoorde het liedje vorig week weer een paar keer. Het is ook heel fijn om de ontwikkeling van onze dochters te zien. Steeds meer een eigen leven, steeds volwassener en elk op hun eigen gebied volop in ontwikkeling. Studie, (samen)wonen, leven, reizen, werk, genieten: ook bij hen zijn en blijven het de componenten van het leven. Ze slagen er elk jaar weer in zich te verbeteren, te verdiepen. Dat vervult o

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 20: Johan Afgelopen vrijdag mocht ik weer. Meer dan 20 keer zag ik ze reeds, maar nog steeds voel ik vooraf diezelfde spanning. Het is ook niet niks. Voor mij althans. Ik vind het de beste Nederlandse band die ik ken. Misschien niet all time, maar zeker voor de periode van mijn volwassen muziekminnende leven. Je kunt er over twijfelen of het de beste live-band van het land is, dat denk ik niet. Er gaat wel eens een concert wat dan de andere. Maar de liedjes, mensen, de liedjes. Ze zijn onovertroffen. Elke keer weer ga ik voor de bijl , of het nou de up-tempo euforie van "Swing" of "Everybody knows" is, of de ingetogen pracht van schuchtersongs als "You know".: ik vind het  allemaal even mooi. Steeds opnieuw vecht ik aan het eind van het concert tegen de trane

   Zo! Zijn wij effe door elkaar geschud. Een weekje doorbrengen in Afrika doet wonderen met het gemoed van de mens. Helemaal als dat stukje Afrika toevallig Gambia heet. Wat een prachtig vakantieland is dat. Vrouw en ik reizen de laatste jaren wat vaker dan daarvoor en hadden ons dit jaar als doel gesteld om andere werelden te betreden. Maar dan ook echt anders: niet gewoon een ander land, maar ook een compleet andere cultuur (en liefst ook andere natuur). Een paar blogs hieronder kunt u lezen hoe het ons in Indonesië verging: dat was ook al totaal anders dan waar wij aan gewend zijn geraakt. Maar Afrika gaat daar wat ons betreft overheen. Wat een wereld. Wat een extremen, zowel positieve als negatieve. En wat enorm fijn om daar veel van te kunnen leren. We hadden al via een Nederlandse organisatie vanuit hier geregeld dat we daar met een kundig opgeleide lokale gids op pad zouden gaan. Dat is gelukt: vijf dagen een-op-een contact met een betrokken en sociaal mens, ik prijs mezelf

Al op vrij jonge leeftijd had ik een krantenwijk, we wisten thuis niet beter of we hebben altijd het nieuws verspreid over het dorp. Mijn broers moesten wat verderop, de wijk uit, maar omdat ik een van de twee jongsten was, bleef ik relatief dicht bij huis. Pad af, linksaf en dan tot aan het bejaardenhuis.  Als extra service bracht ik in dat bejaardenhuis de kranten op de kamer van de lezers. Zodat ze dat nieuws niet pas de volgende ochtend bij de postronde te lezen kregen. Dat werd gewaardeerd: het kleine blonde jongetje werd altijd zeer hartelijk ontvangen, kreeg snoep en op zijn verjaardag van een mevrouw zelfs een reep chocola. Vriendjes wilden me dan ook graag helpen met mijn krantenwijk want snoepen deed je destijds niet elke dag.  Ik moest hier allemaal aan denken toen ik vanmorgen hier op kantoor kwam. De ramen potdicht, de verwarmingen aan én de luchtkoeling op warmte-stand in plaats van op koele luchtstroom. Het was hier om te stikken zo heet, ik waande me weer eve

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag  aflevering 19: Istanbul Het is al weer bijna 6 jaar geleden dat we er waren, maar nog steeds staat deze stad op ons netvlies. Wervelend, druk, intimiderend, energiek, wonderschoon. De stad is het allemaal. Geloof niets van die praatjes over onveiligheid of ongewenst zijn: de mensen zien je graag komen, gaan graag met je in gesprek en hopen dat je iets van ze koopt. Daar is alle reden toe, want er zijn zo ontzettend veel prachtige plekjes en dito marktjes dat je sterk moet zijn om die kruiden, dat fruit, die gewaden en die tapijten allemaal te laten liggen. Mijn vrouw heeft daar meer moeite mee dan ik ( zo kocht ze daar een prachtige waterpijp, inderdaad erg mooi, die sindsdien in delen achter of naast de kast heeft gestaan en onlangs ongebruikt uit onze woonkamer verdwenen is). Ik beperk me dan tot

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 18: S.P.Q.R. Senatus Populus Que Romanum. Wij zijn het volk van Rome. Of, in populairder termen: Rome, dat zijn wij. Al heel mijn leven heb ik een fascinatie voor oude beschavingen gehad. De Griekse, de Romeinse, de Egyptische, de Babylonische, noem ze maar op. In elk van die beschavingen vond ik wel verhalen die ik boeiend vind. Vond ik aanwijzingen voor onze hedendaagse samenleving, voor onze huidige maatschappelijke in- en samenstellingen. Feit is dat ik daarbij het vaakst geconfronteerd ben met de Romeinse oudheid. Dat zal wel komen doordat we die hier ten lande ook meegemaakt hebben, in Noviomagus en Trajectum ad Mosam onder andere. Maar uiteraard ook door de Roomse invloeden, waar mijn familie en mijn geboorte-omgeving stevig van doordrenkt is geweest. Twee keer was ik in Rome. Fantas

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 17: Abbey Road. Het duurde tot midden jaren 70 voordat een van mijn broers een Beatles-lp kocht. Nou ja, één, hij kocht gelijk de bekende dubbelaars: de blauwe en de rode. Er was bij ons thuis meer interesse voor de rockende kant van de muziek én voor de meer symfonische groepen. Zelf had ik destijds twee verzamelaars van the Rolling Stones: Big Hits (high tide & green grass) en de fameuze Stones Story, Black & Blue moest nog verschijnen. Twee huizen verderop woonde een muziekleraar. Ik speelde daar wel eens, zat bij diens zoon in de klas. In dat gezin waren the Beatles heilig verklaard, waarschijnlijk wegens composities en songstructuur. Daar waren wij in ons gezin nog lang niet aan toe: we moesten nog uit onze Zappa-fase komen, toen kwam de punk nog voorbij en pas daarna begonnen we in

Gisteren was een dag van trots. We gingen aan tafel met jonge mannen. Mannen die ik al hun hele leven ken omdat ze geboren werden als zoons van een vriend van me. Die vriend, die is er langer dan vijf jaar niet meer bij, maar gisteravond bleek hoe zeer hij er nog wél is.  Ergens halverwege 20 zijn de mannen nu, ongeveer de leeftijd van mijn kinderen. Omdat we in het verleden in familieverband weekendjes op stap gingen, zijn we altijd in elkaar geïnteresseerd gebleven. De eerste insteek van de avond was dan ook om eens te horen hoe het gaat, waar iedereen mee bezig is en in welke fase van werk, wonen en leren ze zitten.  Heerlijke gesprekken, bijzondere ontboezemingen en vooral ook heel veel humor. Een humor die rechtstreeks uit de band met hun vader voortkomt, was mijn analyse. Heerlijk herkenbaar dus. De avond kreeg een nog historischer karakter toen bleek hoe gretig ze de verhalen opzogen die we over hun vader wisten te vertellen. Dat van die kaartavondjes, dat wisten ze

1984. Daar kijkt u naar.  Niks Orwell, gewoon een familieborrel. De reeks broers, allen uit het tweede huwelijk van mijn vader. Enkele jaren voor het maken van deze foto waren zowel mijn vader als mijn moeder overleden, we spraken af om waar het kon aanwezig te zijn op elkaars verjaardagen. En uiteraard probeerden we de Wervershover kermis, vanwaar deze foto ook stamt, in te plannen: een jaarlijkse borrel in de voortuin van het ouderlijk huis, nu zo blij bewoond door broer Dick. Niet voor niets is hij van de zeven de middelste. Hij is een vrolijke en constructieve bemiddelaar, hij is lijm in de goede zin van het woord.  Gisteren mochten we weer langs op deze locatie, ter gelegenheid van zijn verjaardag (en we namen gelijk even die van zijn vrouw mee). We zijn een stuk ouder dan op de eerste foto, 34 jaar in een Lanenleven zijn er 68 in die van anderen. Maar we vinden het nog steeds fijn om bij elkaar te zijn. Voor mezelf geldt dat ik de ene keer blij ben dat ik niet precies

Zeer intensieve reis, maar dan heb je ook wat: 18 dagen Java & Bali is een trip die je oogstrelende momenten, lieve mensen en overweldigende indrukken brengt. We hadden het geluk gezegend te zijn met een fijne (Djoser) groep, men kon het behoorlijk goed met elkaar vinden. Hulp waar nodig, begrip voor elkaars probleempjes of wensen. Het vormde de basis voor een fijne reis. Een lange vlucht is het, maar over de service van Qatar Airways kan ik alleen maar tevreden zijn. Aankomst in Jakarta was al tegen de avond, na het inchecken was het al donker. Derhalve niet veel meer van de stad gezien dan Café Batavia (alwaar heerlijk gegeten) en het omliggende plein. De volgende ochtend vroeg op pad, al om half 9 stonden we voor de poort van de Botanische Tuin van Bogor (het vroegere Buitenzorg). De grootste botanische tuin van het zuidelijk halfrond (onze reis speelde zich nét onder de evenaar af) bevat uiteraard een schitterend scala aan in- en uitheemse planten en bomen, goed voor ee