Begt en de Verbeelding

Het was eerder regel dan uitzondering. Bij ons in de familie werd gespeeld. Spelletjes vooral, van kaarten tot gezelschapsspel. Af en toe maakten we uitstapjes naar golf- of bowlingbaan. En elk einde van het kalenderjaar pakken we dat allemaal nog eens samen op: dan hebben we Lanenmannendag, die bestaat uit kaarten en biljarten. Zelfs een familie-visdag hebben we gehouden. Voornamelijk om het samenzijn overigens, er huist in onze familie geen professionele kwaliteit in een van de genoemde sporten. Een van de broers hangt ergens aan de muur als een van de hole-in-one-meppers van zijn vaste golfbaan, ik won ooit de jaarcompetite bedrijfsklaverjassen, andere broers hebben vele prijzen van hardlopen en mara- respectievelijk triathlons. Daarnaast zijn mijn jongste broer en ik regelmatig zegevierders in pub- of popquizzen die we met geselecteerde teams spelen (morgen ga ik testen of dat ook met een filmquiz gaat lukken). Sport, spelletjes , een vorm van competitie is ons niet vreemd.

Alweer een stevige set werkdagen achter de rug, ik zou bijna vergeten hoe heerlijk de vakantie is geweest. Wij doen eigenlijk altijd een combinatie van inspanning en ontspanning: vroeg het hotel uit, de pas erin. Op Madeira is dat uitstekend te doen: het is vergeven van de wandelroutes. Bergen en ravijnen, water en lucht, groen en blauw: het is er allemaal. Als je deze kiest, kies je voor een natuurvakantie. Degenen die minder mobiel zijn, laten zich het eiland rondrijden. De hypersportievelingen doen alles wandelend (en ik heb zelfs fietsers gezien in de bergen). Wij deden - gewone, normale Nederlander als wij zijn - een combinatie van beiden. Zowel excursies als wandelingen, zowel varen als kuieren. Het eerste dagje was een inregeldagje: in het holst van de morgen van Schiphol vertrokken, mooi op tijd in de ochtend op de plaats van bestemming. Na inchecken het busje naar de stad Funchal genomen om daar weer eens opnieuw mee kennis te maken. Direct boekten we een vaartochtje

Een levada is een irrigatie-kanaal. De letterlijke vertaling is "transport" : ze zorgen ervoor dat het water vanuit de bergen wordt doorgesluisd naar drogere en lager gelegen gebieden. Het is voor ons Nederlanders moeilijk voor te stellen, maar veel landen kennen een omgekeerd waterprobleem. Zij moeten dus intelligent omgaan met hun voorraden.  Op Madeira zijn er zo'n 250 levada's , veelal uitgegraven met mensenhanden die zo'n 200 jaar geleden met pikhouwelen de bergwanden af bikten om het water vrije doorgang te geven naar hun akkers. Zoals wij dijkgraven hebben, heeft Madeira levada-managers, die rechten verkopen op het aftappen van water en die in de gaten houden of de levada niet verstopt, niet lekt en dergelijke.  Het toerisme heeft er baat bij want de bezoekers van het eiland kunnen kiezen uit vele wandelingen langs deze prachtige stukken. U zult wellicht zeggen: wat is daar nou aan, een stukkie lopen langs zo'n kanaaltje? Welnu, ik kan

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 16: Niemand Hier . Het zal je maar gezegd worden: "je bent de enige ouwe man die ik ken".  Het werd tegen mij gezegd door de sympathieke HhhH (Hoornse hip hop Held) Steven Engel. Voor de opnamen van de clip van zijn nieuwe single " Dagdromer " had ie een strenge schoonvader nodig, die zijn hoofdrolspeler even streng de regels van het ware leven zou uitleggen. Het leven kon niet altijd feest zijn, er bestond zoiets als gezins- en toekomstplanning en er moet nu eenmaal brood op de plank. Ik een pak aan, mijn serieuze bril op , voila: in no time was ik van losbol omgetoverd in een strenge meneer. De rest is geschiedenis, Steven's carrière ging sky high, hij musiceert nu met grote vaderlandse artiesten als Bart van der Weide van Racoon en Paul de Munnik van Acda &.

November 2004. Met een rock-n-roll-band richting een van de meest rock-n-roll-e weekenden die ik ooit meemaakte. 1800 km heen, 1800 km terug. Tussendoor een optreden en een dorpsfeest. Legendarisch, ik kan er uren over vertellen en met mij nog een aantal mensen.  De ochtend van vertrek ontmoet ik een lieve blonde jongen, die eerder dat jaar was aangehaakt bij "onze scene". Hij ging mee, hij wilde het allemaal wel eens zien. Vanzelf ging het allemaal niet, hij had moeite om zich over te geven aan de wildkampeer-mentaliteit die we hadden. Poepen in een gat in de grond, daar aarzelde hij over. Dat ie daardoor een paar dagen wat moeizamer rondliep in zijn broek met vlammen op de broekspijpen, dat nam ie voor lief. Voor de feitenneukers onder ons: het is hem uiteindelijk gelukt, op een ochtend trok hij erop uit en hij kwam gelukzalig glimlachend terug. Dat dorp, dat bleef hem trekken. Op deze foto , gemaakt op de weg erheen, zie je al hoe hij (uiterst rechts)

Als je eenmaal de kalme wateren bevaart, komen geheid de gedachten terug aan woester zeeën die je bevaren hebt. Begin jaren 90 was ik ook al actief stapper en arbeider, maar ik deed er toen ook nog een stevig potje sporten naast. Het volleyballen had ik er net aan gegeven, maar veld- en zaalvoetbal deed ik nog volop.  Het heeft me vele vriendschappen gebracht en zelfs enkele voetbalreizen. Door een ontmoeting op het Hoornse Unemployment Beach ging de deur naar Engeland open. We kregen contact met een jongen uit het Noord-Engelse Todmorden. Jaja, hij voetbalde ook en het zou toch grappig zijn als we ons Swaf - team, de Brokkels, zouden kunnen laten spelen tegen zijn Todmorden FC.  Dat had ie niet moeten zeggen. In no time hadden Henk, Andre en ik de contacten wat verder aangesnoerd en waren de afspraken gemaakt. De rest is historie.  Wij zijn als team zeker twee, wellicht drie keer daar geweest en zij zijn ook twee keer hierheen gekomen. Wij bezochten de prachtige regio a

T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die t-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 15: Summer Breek 2017. Het zit er weer op, 3 shirtjes alweer met de hand gewassen en ter droging opgehangen. 3 ja, want naast die van mij en die van mijn vrouw hadden we ook het shirt van onze beminnelijke vriendin Martine in de tas. Ze krijgt hem schoon en gevouwen terug.  Het was weer een heerlijke editie van een ontzettend fijn zomers festival. Heel jammer dat er niet meer volk voor uitloopt, het programma en de sfeer verdienden meer bezoekers dan er nu over twee dagen dit prachtige stukje natuur binnenstapten.  Aan de omgeving lag het niet, aan de programmering zeker niet. Aan de organisatie en aan de vrijwilligers ook niet. Want het was tiptop voor elkaar.  Zij die er wel waren, zagen een keur aan indie-bandjes, theatermakers en beeldend kunstenaars voorbij komen. Persoonlijk

Het zijn dagen vol beslissende wendingen. En daar voel ik me goed bij.  Dochterlief heeft zo meteen haar diplomering. Dan is ook de jongste in ieder geval voorzien van een papiertje. Ze gaat nog verder- tot onze grote tevredenheid- zodat ze een niveau verderop pas echt de arbeidende maatschappij instapt. Maar deze is binnen en dat is voor een vader een fijn moment. Eerder deze week vierde ik een zestigjarige verjaardag, die van mijn broer. Die reeks is al een tijdje gaande: Het begon 3 jaar geleden, liep jaar op jaar en volgend jaar gaat weer een broer die grens over. Dan valt er even een gaatje en ben ik vervolgens aan de beurt. Dat zijn bedragen, mensen. Ik denk er niet de hele dag aan, maar toch zo af en toe wel. Het speelveld verandert.  Vanmiddag- na de diplomering- heb ik een barbecue met het personeel van "het nieuwe" Swaf. Omdat ik er af en toe wel eens voor biertjes sta te dj'en  en omdat mijn vrouw wel eens een bardienstje doet, mogen wij aanschui