Begt en de Verbeelding

  T-shirts heb ik zat. Een paar planken vol, ik draag er toch al gauw een stuk of zes per week. Sommige van die T-shirts draag ik niet zomaar, daar heb ik een verhaal bij. Vandaag aflevering 23: Het Café . Zojuist aan de deur bezorgd door ontwerper , dj, journalist en vooral café eigenaar Joost. Hij adverteerde er gisteren mee en aangezien er voor hem en zijn gezin weinig andere inkomstenbronnen zijn op dit moment hapte ik direct toe. Van steunen is nog nooit iemand slechter geworden toch?  Joost en ik hebben iets. Iets gemeenschappelijks. We delen veel dezelfde interesses:  houden van open en creatieve communicatie, gék op muziek, liefhebber van speciaalbier, festival- en concertganger, liefde voor het uitgeverijvak en - laatst maar zeker niet minst- een ongelooflijke liefde voor het café. Joost publiceerde een tijdlang de website Westfrieslandrocks, waarvoor ik recensies schreef. Nu is hij uitgever van een magazine, waarvoor ik ook weer elk kwartaal een column lever. Want met dat sch

Inmiddels zouden we alweer bijna 3 uur onderweg zijn. Klokslag 9 uur zou broer Dick de deuren van ons ouderlijk huis open hebben gezwaaid: een druk keuvelende groep broers , zoons, neven en schoonzoons zou zijn binnengestoven. Hup , naar de achterkamer, naar de speeltafel. Portemonnee met kleingeld omkeren en direct de kaarten beginnen te schudden. Zak moppen van bakker Swart erbij, koffie: gaan! We zouden al een setje boerenpotten achter de rug hebben, een rondje zeilen, eenentwintigen en een rondje bluffen om als vanouds bij zwikken te eindigen. " SPLITS !  , " vuile was " of " zetten voor die fout " , het zou keihard geroepen worden. Een van de broers zou roepen dat iedereen tegen hem speelde, er zou worden gemopperd en er zou worden gezwijnd. Over een uurtje zouden we de speeltafel soepel omvormen tot lunchtafel: vega en vlees, brood en kaas, kroket en ei. De gastheer en gastvrouw zouden het als vanouds tot in de puntjes hebben verzorgd.  We zouden joelen o

Hoewel ik goedlachs ben en zeer van het leven geniet, sta ik niet bij iedereen bekend als lachebekje. Daar kan ik van alles aan proberen te veranderen, maar het heeft niet altijd effect. Daarom zal ik maar meteen de eindconclusie laten voor wat het is: 2021 was een rotjaar. Te weinig licht, te weinig hoogtepunten, te veel nonsens en teveel afstand. En nonsens, dat ook. Maar hoe dan ook: er zijn mensen die van mij aan het eind van het jaar altijd een overdenking verwachten, die wil ik niet teleurstellen. Ik zal proberen van donker naar licht te schrijven.  Het door corona vormgegeven jaar 2021 betekende voor mij een tocht richting isolatie. Ik denk niet dat ik de 50 dagen gehaald heb op kantoor, de rest was allemaal thuiswerk. Bovendien kwam ik in zwaar weer terecht doordat de opzet van een nieuw team me klem zette in de communicatie rond mijn werkzaamheden. Pittige gesprekken gevoerd, vele scenario's door mijn hoofd laten schieten, maar inmiddels is er veel stof nedergedaald en zij