Begt en de Verbeelding

26 december 2002. Net terug van een paar uurtjes radiomaken met de grappigste man van Hoorn (Cornelis Putemmer dus) belandde ik op deze lange kerstavond in de kroeg. Ik was al een aantal maanden alleen, papieren getekend en alles, maar de hele zwik woonde nog wel bij mij in huis. Tot 2 weken voor kerst ongeveer. Het solitaire leven stond vast. Het zou een lange avond worden, dat wist ik. Maar dat ie zo leuk zou eindigen en dat ie mijn leven voorgoed zou veranderen, dat wist ik toen nog niet. Met een toenmalig vriendje aan de bar, het zal als altijd wel over muziek en politiek gegaan zijn, maar door de omstandigheden ging het ditmaal ook een keertje over vrouwen. Over bekomst hebben en het mooi een tijdje voor jezelf uitzoeken. De woorden waren nog niet bestorven of de kaarten bleken anders geschud. Wij bleven de hele avond op hetzelfde plekkie, maar de overige bezoekers schikten in de nachtelijke uurtjes enigszins in. Waardoor ik plots naast dat bloedmooie meisje zat dat ik al

Afgelopen woensdag: ruim 15 minuten vertraging met mijn trein van Amsterdam naar Hoorn. Niets aan de hand, kan gebeuren. Wat wel een probleem wordt, is dat we aankomen op spoor 2: een smal perron met maar één uitgang. Het is krap, het is soms irritant krap. Op dat moment komt ook de trein uit Alkmaar aan, op spoor 3. Zelfde gedeelde perron, zelfde enkele uitgang. Nog net niets aan de hand. Een stroom mensen wurmt zich naar spoor 1 en richting Stationsplein. Het stroopt op bij de uitcheckpoortjes: te weinig verwerkingssnelheid voor te veel mensen in te weinig tijd. Nog steeds net niets aan de hand. Er staan nog mensen op de overgang als de bellen beginnen te rinkelen: de volgende trein uit Amsterdam kondigt zich al aan. Mensen twijfelen: terug naar spoor 2 of doorduwen naar spoor 1? Waar nog steeds mensen staan die moeten uitchecken? Het is krap, het is druk, het is irritant. Het gaat allemaal nét goed. Wat ik hoop: dat het goed blijft gaan. Wat ik wens: die poortjes weg, in- en uit